Next To None

Τι σου είναι, όμως, το marketing και το να έχεις διάσημο πατέρα. Βλέπετε οι Next To None είναι η μπάντα που στον χώρο του prog προσπαθούν από διάφορες πλευρές να μας πείσουν ότι είναι κάτι το καινοτόμο, μια νέα και καινοτόμα μπάντα που θα πάει τον ήχο μπροστά. Το γεγονός, βέβαια, ότι στα τύμπανα βρίσκεται ο Max Portnoy, γιος του γνωστού μας Mike, θα έπρεπε να χτυπήσει κάποια καμπανάκια. Εξάλλου ο Mike είναι «μανούλα» στο marketing και την προώθηση μιας μπάντας, είναι λογικό ότι θα έβαζε τα μεγάλα μέσα για τον γιο του.

Μετά το "A Light In The Dark", οι Next To None αποφάσισαν να μη ζητήσουν τη βοήθεια κάποιου παραγωγού, πιθανόν ακολουθώντας εν μέρει τα βήματα των Dream Theater, θέλοντας έτσι να γράψουν μουσική χωρίς κάποιος να τους τραβάει τα χαλινάρια και να συμμαζεύει το τελικό αποτέλεσμα.

Η μπάντα χαρακτηρίζει τη μουσική της progressive metal, ενώ είναι εμφανείς και οι πιο ακραίες επιρροές από Lamb Of God και Slipknot, τόσο στις κιθάρες όσο και στα τύμπανα. Σε πρώτη ακρόαση αυτό ακούγεται αρκετά ενδιαφέρον, με την προϋπόθεση ότι υπάρχει η συνθετική δεινότητα να το υποστηρίξει. Εκτός της συνθετικής ικανότητας, και τα φωνητικά είναι λογικό σε ένα τέτοιο εγχείρημα να αποτελούν πρόκληση. Δυστυχώς και στους δυο τομείς ο δίσκος δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά.

Αρχικά, θα ξεκινήσω από τα φωνητικά. Δεν ξέρω αν είναι λόγω ηλικίας ή χροιάς, αλλά ο Τhomas Cuce κυμαίνεται μεταξύ υποφερτού και απάλευτου. Και δεν είναι θέμα brutal φωνητικών κι ότι δεν τα θέλουμε στο prog μας, όταν στα καθαρά ακούγεται σαν παιδική μπάντα και στα screaming σαν κακέκτυπο διάφορων metalcore τραγουδιστών, καταλαβαίνετε ότι άμεσα υποβαθμίζεται το αποτέλεσμα.

Ξεπερνώντας τον σκόπελο των φωνητικών, πάμε στις συνθέσεις καθαυτές. Παικτικά, τα παλικάρια έχουν ικανότητες, αλλά η ανωριμότητά τους ως είναι εμφανής, πόσο μάλλον όταν λείπει μια πιο έμπειρη ματιά ενός παραγωγού. Ενδιαφέρουσες ιδέες χάνονται πολλές φορές μέσα σε έναν αχταρμά επιρροών, εναλλαγών μεταξύ ορχηστρικών περασμάτων και πιο heavy μεταλλικών στιγμών. Η έλλειψη συνοχής και κάποιας κατεύθυνσης κουράζει αρκετά νωρίς, και υπονομεύει τις όποιες καλές μελωδίες και ιδέες υπάρχουν.

Όσο για την παραγωγή, κι εκεί τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά, με τα τύμπανα να είναι υπερβολικά δυνατά και το ταμπούρο να θυμίζει αμυδρά στιγμές "St. Anger", κάτι που προφανώς έγινε για να επιδείξει τον Portnoy jr. και τις ικανότητές του, ωστόσο δεν βοηθά και τόσο δημιουργώντας έναν μπερδεμένο και ανισόρροπο ήχο.

Καλό είναι να βγαίνουν νέες μπάντες, να δημιουργείται ντόρος, ωστόσο καλό είναι λίγο να βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας. Όταν υπάρχουν αναρίθμητες μπάντες που παλεύουν για ένα δισκογραφικό συμβόλαιο και να ακουστούν παγκοσμίως, το να προωθείται συστηματικά ένα άλμπουμ σαν το "Phases" ως το "next big thing" στο prog metal, είναι το λιγότερο αστείο. Μακάρι τα παιδιά να βρουν τον ήχο και τον δρόμο τους, ωστόσο πιστεύω ότι χρειάζονται κάποιον παραγωγό να τους συνετίσει λίγο και να μπορέσει να τους οδηγήσει σε έναν δικό τους ήχο, γιατί στο "Phases" αυτό που άκουσα εγώ, τουλάχιστον, είναι ένας κακόγουστος αχταρμάς θαμμένων καλών ιδεών, ντυμένων με φωνητικά βγαλμένα από σχολικό demo.