Local Natives

21ος αιώνας, η εποχή των χιλιάδων συγκροτημάτων και μουσικών, που ξεφυτρώνουν σε ανύποπτο χρόνο σε κάθε πιθανό σημείο του ορίζοντα, πραγματικά όπου φανταστείς. Άλλοτε άναρχα και ξαφνικά κι άλλοτε μεθοδικά, η επιβίωση τους εξαρτάται από την κράση και τις γενικότερες συνθήκες (τις απαιτήσεις της μουσικής μπίζνας δηλαδή). Όταν χιλιάδες μπάντες μάχονται να διατηρηθούν, οι Local Natives έχουν κερδίσει το στοίχημα στην πολλά ανταγωνιστική σκηνή του Los Angeles. Ποιοι είναι οι Local Natives; (με τις ταυτόσημες έννοιες του ονόματος κολλάει παραπομπή στη δήλωση της Λαίδης Άντζελας «δεν θέλω το εγχώριο, αλλά το δικό μου το ελληνικό», αλλά δεν είναι μέρος της ύλης μας, οπότε πάσο).

Το 2009 κυκλοφορεί το ντεμπούτο τους με τίτλο "Gorilla Manor", ένα συμπαθητικό uplifting δείγμα που ακολουθείται τέσσερα χρόνια αργότερα από το "Hummingbird". Βαθιά ενδοσκοπικός και απείρως σοβαρότερος, ο δεύτερος δίσκος τους πραγματεύεται ζητήματα όπως η απώλεια, ο θρήνος, η ανάμνηση και η τελική ανάκαμψη, εδραιώνοντας έτσι τους Καλιφορνέζους ανάμεσα στα πιο υποσχόμενα σχήματα.

Ήρθε, λοιπόν, η στιγμή της επιστροφής, μετά από τρία έτη περιοδείας και ηχογραφήσεων. Πέρασαν αρκετό χρόνο σε στούντιο εξωτικών χωρών, όπως η Νικαράγουα και η Ταϊλάνδη, γεγονός που επηρέασε τη μουσική εξέλιξη τους. Τι εννοώ με τον όρο «μουσική εξέλιξη»; Synth, synth, synth. Αυτή τη μάστιγα της indie τάσης, σχεδόν, υποχρεώνει κάθε μουσικό να μπολιάσει ηλεκτρονικό μπλιμπλίκι στον ήχο του και εμένα να γυρίσω τα μάτια προς τα πάνω στο άκουσμα του "Villainy", με τη συνοδεία ενός παραληρηματικού, «όχι πάλι».

Είναι αλήθεια πως το "Hummingbird" ήταν ένα βαρύ άλμπουμ, γεννήθηκε μέσα σε μία σύγκλιση διαφόρων προβλημάτων που απασχόλησαν την μπάντα αλλά και το κάθε μέλος ξεχωριστά. Ήδη από την έναρξη του "Sunlit Youth", η διάθεση τους γίνεται ξεκάθαρη: "I want to start again", επαναλαμβάνεται εμφατικά για να πειστείς πως φτάσαμε σε μια καθοριστική καμπή. Τέλος η κλάψα, από εδώ και πέρα μόνο αισιόδοξη μουσική. Ο αρχικός στόχος τους φαίνεται να επιτυγχάνεται, με την ομιχλώδη ατμόσφαιρα που δημιουργεί το νέο μουσικό τους παιχνίδι και τα αιθέρια φωνητικά, σύντομα δημιουργείται μία ασφαλής ατμόσφαιρα που σε κάνει να νιώθεις οικεία. Δεν έχει να κάνει τόσο με τους Local Natives και το παρελθόν τους, αλλά κυρίως θυμίζει την ευρύτερη αισθητική της σύγχρονης indie. Ξεχωρίζουν τα κομμάτια "Coins" και "Mother Emanuel", το πρώτο για την κιθαριστική του φύση και το groovy, τύπου southern, riff, και το δεύτερο, με έντονα drum machines και ένα ρεφρέν που θα τραγουδούσες με μεγάλη άνεση και ζωντάνια σε κάποιο φεστιβάλ, συνδυάζουν έξυπνα το παρελθόν με τη νέα τάση του συγκροτήματος.

Με εξαίρεση τα δύο προαναφερθέντα κομμάτια και ένα - δύο ακόμη, όλο το υπόλοιπο άλμπουμ ακούγεται επαναλαμβανόμενο. Τα τραγούδια φαίνονται να ακολουθούν την ίδια φόρμα, με μικρές διαφοροποιήσεις, που δεν είναι βέβαια αρκετές για να τα βγάλει από την κατηγορία των fillers. Δοκίμασαν ανοιχτά μία φρέσκια συνταγή, που παρόλη την καλή πρόθεση, φτάνει στα αυτιά του ακροατή ταλαιπωρημένη και χιλιοδοκιμασμένη, κάποιες φορές με επιτυχία ή όχι τόσο. Όταν έχεις έναν εξαιρετικά μεγάλο αριθμό παραδειγμάτων, η σύγκριση είναι αναπόφευκτα αυστηρή κι εδώ το συμπαθές συγκρότημα από το L.A δεν καταφέρνει να πιάσει βάση.

Το "Sunlit Youth" ευελπιστεί να γίνει η σημαία των πολλά υποσχόμενων νέων, ένας δίσκος αισιόδοξος και ανανεωτικός. Το πείραμα ψιλοαπέτυχε, αφού δεν θα καταφέρει να σε απορροφήσει -το πολύ πολύ να σε κάνει να κουνηθείς σε κάποια σημεία- βάζει, όμως, μία νέα δυνατότητα στη φαρέτρα των Local Natives, που ελπίζω να έχει μεταβολιστεί καλύτερα μέχρι την επιστροφή τους.