Jag Panzer

Το 2011 που κυκλοφόρησε το "The Scourge Of Light" φαινόταν πως μετά τη φυγή του Broderick για να πάει τότε στους Megadeth, οι Αμερικάνοι είχαν ξαναβρεί τα πατήματά τους, αλλά ο Harry Conklin έδωσε μια και έχυσε την καρδάρα με το γάλα φεύγοντας από την μπάντα, για λόγους που δεν μάθαμε ποτέ. Αναγκαστικά το συγκρότημα μπήκε στον πάγο, αλλά ευτυχώς δυο χρόνια αργότερα επέστρεψε ο άσωτος υιός, θέτοντας και πάλι τους τροχούς σε κίνηση. Μπορεί τελικά να τους πήρε έξι χρόνια, αλλά επιτέλους ο καινούριος δίσκος είναι εδώ.

Το "The Deviant Chord" δεν θα απογοητεύσει τους οπαδούς των Jag Panzer καθώς ο ξεχωριστός χαρακτήρας που έχουν χτίσει όλα αυτά τα χρόνια είναι και πάλι εδώ. Οι πολύπλοκες ανά σημεία ενορχηστρώσεις, η σκοτεινή ατμόσφαιρα, τα ντελικάτα solo, η φωνάρα του 'Tyrant', το σφιχτό και εμπνευσμένο rhythm section, η γεμάτη παραγωγή. Υφολογικά θα έλεγα πως δεν κινείται συνολικά προς κάποια συγκεκριμένη προγενέστερη κατεύθυνση, αλλά  μοιάζει με ένα ρεζουμέ της καριέρας τους καθώς θα βρούμε στοιχεία σχεδόν από όλες τις δουλειές τους. 
Το ομώνυμο τραγούδι με την ακουστική εισαγωγή και την εφιαλτική ατμόσφαιρα που θα δημιουργήσει όταν μπει το αργόσυρτο riff συνοδεία πλήκτρων θα αποτελέσει μια από τις ξεκάθαρες κορυφές του δίσκου με πανέμορφη ερμηνεία από τον 'Tyrant', και την κιθάρα του Tafolla ξερνάει φωτιές στο solo. Από κοντά ακολουθεί και η πιο "Thane To The Throne" στιγμή του που είναι το "Dare" με τις Maiden-ικες μελωδίες και το πολύ καλό ρεφρέν, ενώ και το "Fire Of Our Spirit" θα σε πιάσει από τα μούτρα όντας μια πιο στρωτή και in your face σύνθεση με τα solo να δίνουν και να παίρνουν καθόλη τη διάρκειά του.

Ενδιαφέρουσα είναι και η διασκευή στο παραδοσιακό Ιρλανδικό τραγούδι "Foggy Dew", καθώς καταφέρνουν και το μπολιάζουν με τον χαρακτήρα τους, όπως και το "Divine Intervention" που έχει αυτό το πομπώδες  πολυφωνικό ρεφρέν και το πολύ σφιχτό παίξιμο από όλους και τέλος η μπαλάντα "The Long Awaited Kiss" με τα βιολιά του, την ωραία ερμηνεία του Conklin και το πολύ καλό hard rock αισθητικής solo. Γενικότερα, πέρα από την υπερβολικά generic μελωδία του "Born Of The Flame" και το κάπως παράταιρο κόψιμο με τα πλήκτρα στο "Black List" που σε αποδιοργανώνει και χαλάει τη συνοχή του, ο δίσκος κυλάει πολύ ευχάριστα.

Μπορεί λοιπόν το "The Deviant Chord" να μην απογοητεύει, αλλά είναι γεγονός πως ούτε θα δημιουργήσει άκρατο ενθουσιασμό. Το πρόβλημα εστιάζεται κυρίως στην απουσία τραγουδιών με το ειδικό βάρος ενός "Iron Eagle" ή ενός "Shadow Thief" ή ακόμα και ενός "The Moors" και ενός "The Tragedy Of Macbeth". Στη σύγκριση δηλαδή με παλιότερες δουλειές τους, ο δίσκος υστερεί. Όχι τόσο σε ποιότητα, αλλά στο κατά πόσο τα τραγούδια σου μένουν. Δεν λέω πως θα ξεχαστεί αμέσως, αλλά θεωρώ πως μελλοντικά δεν θα αποτελέσει την πρώτη επιλογή του οπαδού όταν νιώσει την ανάγκη να ακούσει τους Αμερικάνους.

Το παραπάνω δεν αναιρεί το γεγονός πως οι Jag Panzer είναι μια από τις πιο υποτιμημένες μπάντες που θα βρει κάποιος εκεί έξω και το ότι δεν κάνανε μια πολύ πιο επιτυχημένη καριέρα είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που σου δημιουργούν τεράστιες απορίες σχετικά με το πώς λειτουργούν τα πράγματα στη μουσική βιομηχανία. Το "The Deviant Chord" αποδεικνύει για ακόμα μια φορά πως ξέρουν να γράφουν εμπνευσμένη μουσική και πως θα μείνουν στην ιστορία του ήχου που υπηρετούν ως ένα από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά και όσοι τους έμαθαν και τους εκτίμησαν θα πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς.