Iron & Wine

Μα δεν είναι υπέροχο αυτό που έχει καταφέρει ο Samuel Beam; Σας προκαλώ να βρείτε έναν folk / lo-fi καλλιτέχνη που έχει να επιδείξει ισάξια πρόοδο και να έχει μεταπηδήσει σε διαφορετικές κατευθύνσεις με τόσο αριστοτεχνικό και λείο τρόπο.

Κατά γενική ομολογία έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το project Iron & Wine τα τελευταία χρόνια θα πρέπει να θεωρείται ένα alternative folk σχήμα με pop κατεύθυνση. Ήταν η τέταρτη δουλειά του, το "Kiss Each Other Clean" που έφερε τα πάνω κάτω στην καριέρα του τόσο με την popular στροφή και όχι κυρίως με την ποιότητα του, βέβαια κάτι τέτοιο δεν σημαίνει πως δεν αποτελεί μια πάρα πολύ καλή δουλειά. Όμως αυτή η μόνιμη έντονη και βαριά νοσταλγία των πρώτων δουλειών έχει εξαλειφθεί όσο το δυνατόν περισσότερο.

H πέμπτη solo κυκλοφορία του παρόλο του ότι ο ίδιος μας επισημαίνει πως έχει πάρει μια r&b κατεύθυνση, έρχεται αρκετά jazzy και αυτό διότι τα σημάδια αυτοσχεδιασμού είναι διάχυτα στον δίσκο, κάποια σημάδια που προέρχονται από τους εξαίρετους μουσικούς που τον πλαισιώνουν οι οποίοι τις περισσότερες φορές απογειώνουν τις συνθέσεις στα ουράνια. «It was probably the most fun I've had making a record in a long time. I enjoy recording but this was just fun because I got to sit back and watch people play.»

Όπως σε κάθε παρελθοντικό άλμπουμ του Beam, αν σου ζητηθεί να προτείνεις κάποιο τραγούδι, είναι δύσκολο να επιλέξεις μονάχα ένα γιατί πολύ απλά είναι τόσο πολλά... Έτσι και εδώ συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Στιλιστικά και στιχουργικά είναι καλοδουλεμνένο στο έπακρο και εκεί που κάποτε μας ερχόταν παρέα με concept τοπίων ή ενός σκύλου, τώρα μας παρουσιάζεται μέσα από την σχέση κάποιου ζευγαριού. Πιο συγκεκριμένα, ο λυρισμός του παραμένει όπως ήταν πάντα, ποιητικός. Με μπόλικη φαντασία δημιουργεί για μια ακόμη φορά ιδιαίτερα κολάζ με τους στίχους να αναπαύονται τόσο απαλά ο ένας πάνω στον άλλον. Βέβαια οι περισσότεροι Αμερικάνοι folk καλλιτέχνες το έχουν ένα θέμα με την θρησκεία και η επιρροή πάνω τους χτυπάει έντονα... Ναι, έτσι είναι και ο Beam, όμως εμείς του το συγχωρούμε διότι καταφέρνει και εξάγει μέσα από την πίστη του μόνο αγνότητα και τίποτα άλλο.

Τώρα αν πρέπει να προσάψεις κάτι αρνητικό στο "Ghost On Ghost", αυτό είναι το ότι δεν μπορείς να βρεις με τίποτα κάποια experimental κομματάρα (ποιά να πρωτοθυμηθείς;) όπως αυτές που μας είχε συνηθίσει παλιότερα. Ο δίσκος μπορεί να έχει τα πάνω και τα κάτω του γύρω από έναν συγκεκριμένο ρυθμό όσον αφορά τις στροφές που πιάνει όμως χώρος για πειραματισμούς ούτε λόγος. Το όνομα Iron & Wine κάποτε ήταν «folk και λίγο απ' τα άλλα», τώρα είναι «λίγο απ' τα άλλα και folk» και αυτά τα «άλλα» εδώ τα συναντάμε jazz ή r&b κυρίως νυχτόβια υπό το φως της μητροπόλεως.

Συμπερασματικά, λοιπόν, όπως και το "Kiss Each Other Clean" έτσι και σε τούτο τον δίσκο δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τους τρεις πρώτους του. Ίσως είναι γνησιότητα και η ειλικρίνεια της πρώιμης γενειάδας του. "Βoy With A Coin" δεν θα ξαναγράψει, την μαγεία του "The Shepherd's Dog" (ένα πραγματικό κειμήλιο της folk ιστορίας) ίσως να μην μπορέσει να την αγγίξει πάλι, όμως ας συνεχίσει να μας χαρίζει "Low Light Buddy Of Mine" ή "Lover's Revolution" και εμείς δεν θα βγάζουμε άχνα.

Ένας ακόμη θρίαμβος για έναν από τους μεγαλύτερους folk καλλιτέχνες του σήμερα. Ένας ακόμη θρίαμβος για τον μουσάτο κύριο που όσο περνούν τα χρόνια δεν σταματά να βελτιώνεται.