Funeral Winds

Όταν το 2018 ο παλαβός Hellchrist Xul νεκρανέστησε, έπειτα από έντεκα χρόνια, το project των Funeral Winds, το αποτέλεσμα έστειλε στα βάραθρα όσους το αντιλήφθηκαν, ή έτσι θέλω να πιστεύω. Το "Sinister Creed", ήταν ένα αυθάδες, φασαριόζικο (αλλά με αδιανόητο ήχο), black/death ανοσιούργημα, το οποίο απέδειξε πως, ανεξάρτητα από το που οδεύει η σκηνή, αυτού του είδους τα, κολασμένα, riffs δεν θα αναπαυθούν ποτέ εν ειρήνη. Τρία χρόνια μετά, το σχήμα επιστρέφει με το λιτά ονομασμένο "Essence", με την αναμονή των βαρεμένων που το ακολουθούμε, να είναι μεγάλη, αναζητώντας την επικύρωση της δισκογραφικής τους επαναφοράς.

Αρχής γενομένης από τον τίτλο και το εξώφυλλο, δύο ήταν τα άμεσα συμπεράσματά μου. Αν και πληθωρικό ατμοσφαιρικά, το "Sinister Creed" ήταν αρκετά πρωτόλειο στον πυρήνα του, οπότε, η «ουσία», να με προκαταλάβει για μια ακόμη πιο λιτή, stripped down, εκδοχή του ωμού black metal. Σε δεύτερο πλάνο, δεν γίνεται να ξεπεράσω το γεγονός πως το εξώφυλλο μου φαντάζει ευθεία αναφορά στο μνημειώδες "666" των Katharsis. Οι Γερμανοί αποδείχθηκαν ιδιαίτερα επιδραστικοί, ηχητικά και αισθητικά, αν και ανέκαθεν οι Funeral Winds έπλεαν σε παράλληλη τροχιά.

Οι πρώτες ακροάσεις, επιβεβαίωσαν εν μέρει το πρώτο συμπέρασμα. Οι Funeral Winds παρουσιάζουν ένα εξαιρετικά τραχύ, και δύσβατο ηχητικό βδέλυγμα, το οποίο, εκπέμπει μια παντελή αδιαφορία για κάθε είδους λιπόψυχη προσέγγιση. Δεν είναι απλώς η συνειδητά επιλεγμένη παραγωγή, αλλά ακόμη και τα περισσότερα riffs του δίσκου ηχούν όπως το γυαλί που σπάει, επανειλημμένα. Η εκκίνηση με το, κτηνώδες tribute σε Celtic Frost που είναι το "Towards The Glorious Triumph Of Satan's Empire", είναι κατατοπιστική. Η επιρροή των Ελβετών και δη των αργών Hellhammer γέρνει βαριά τη σκιά της στο άλμπουμ, που ηχεί λες και ο δημιουργός του αποφάσισε για πρώτη φορά να τιμήσει τις επιρροές του.

Το προαναφερθέν συναίσθημα της αδιαφορίας γίνεται επίσης αντιληπτό από την παράταξη των συνθέσεων. Τα εννιά κομμάτια συνολικής διάρκειας 35 λεπτών, πέραν της ωμής τους αισθητικής, δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερη συνοχή. Οι Funeral Winds μεταβαίνουν διαρκώς από mid-tempo βασανιστήρια σε ταχύτητες ορθόδοξης Darkthrone αισθητικής, όπως ξεδιπλώνονται στο "Of Black Tongues And Sulphuric Breath". Εν συνεχεία, το "The Liberating Rays Of Death", πομπώδες, ρίχνει τις ταχύτητες εκ νέου, εκμεταλλευόμενο το momentum με τρόπο όπου το ξέσπασμα στο δεύτερο μισό του, υπενθυμίζει αυτά για τα οποία είναι ικανό το συγκρότημα.

Η αλήθεια είναι πως οι υψηλές ταχύτητες όπως στο Mayhem-ικό "Rise Of Dark Imperium" ή την ιδεολογική τοποθέτηση του ομότιτλου, μετατρέπουν το "Essence" σε ένα άλμπουμ ικανό να συνεπάρει τους λάτρεις του ήχου. Όμως, οι πιο μελωδικές του στιγμές όπως το "The Bowls Of Wrath And Hate" ή το αγκομαχητό του "The Heart Of Darkness", δεν λειτουργούν όπως πιθανώς να επεδίωκε το συγκρότημα. Η τοποθέτηση των επιμέρους στοιχείων στην εμπροσθοφυλακή, δεν λειτουργεί πάντοτε αρνητικά. Το drumming του άλμπουμ, τονώνει με μια punk αυθάδεια, θυμίζοντας τις πρώτες κυκλοφορίες των Bathory, ενώ ακόμη και μερικά riffs σε συνδυασμό με την παραγωγή, θυμίζουν πιο raw/crust στιγμές, όπως συμβαίνει στο δεύτερο riff του "Aeon Of Darkness".

Οι Funeral Winds επέστρεψαν με ένα άλμπουμ το οποίο μπορεί να μην φτάνει το επίπεδο του προκατόχου του, αλλά φροντίζει να καταστήσει τις ακροάσεις μια προκλητική εμπειρία. Αν και υπέρμαχος της συνολικής του διάρκειας, θα επιθυμούσα μια «ανακατανομή» των ιδεών που περιέχονται, καθώς και του χώρου που παρέχεται σε κάθε μουσικό θέμα για να αναπτυχθεί. Η αλήθεια όμως είναι πως το "Essence" εξυπηρετεί μονάχα τις ορέξεις του δημιουργού του. Κατά τη διάρκεια του βέβαια, παραδίδει και ταχύρρυθμα μαθήματα black metal ιστορίας. Η ηχητική πρόταση της δισκογραφικής επιστροφής των Funeral Winds είναι βλοσυρή, ισοπεδωτική, εμπρηστικά βλάσφημη, παρά το εφήμερο του χαρακτήρα της.

Bandcamp
Youtube