Fuck The Facts

Όσοι έχουν ήδη αποκτήσει μια μουσική επαφή με τους Fuck The Facts γνωρίζουν καλά ότι έχουμε να κάνουμε με μία από τις καλύτερες μπάντες του grindcore. Έχοντας στο ενεργητικό τους μόνο αξιόλογες κυκλοφορίες, έχουν καταφέρει δικαιωματικά να χτίσουν ένα πολύ δυνατό όνομα στο χώρο και κάθε τους καινούργια δισκογραφική απόπειρα αποτελεί ένα βήμα μπροστά, τόσο για την ίδια την μπάντα, όσο και τον ακραίο ήχο εν γένει, μιας και ο όρος grindcore τελικά είναι πολύ μικρός για να χωρέσει όλες τις ηχητικές απολήξεις της μουσικής τους.

Η μπάντα από τον Καναδά, λοιπόν, μετά από τρία χρόνια, και αφού μεσολάβησαν κάποια EP και spilt, κυκλοφορεί το "Die Miserable", το άλμπουμ στο οποίο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο ο ευρύς μουσικός χάρτης πάνω στον οποίο ταξιδεύει η μπάντα, χωρίς να χάνεται καθόλου η αμεσότητα και η επιθετικότητα του ήχου της.

Όπως καταλαβαίνετε, μια ταμπέλα για να χαρακτηρίσει το "Die Miserable", εκτός από αποπροσανατολιστική, θα ήταν και άδικη, για αυτό και θα αναφέρω όλα τα είδη του metal από τα οποία και δανείζονται στοιχεία. Αρχικά τα υποείδη του hardcore έχουν τον πρώτο λόγο, με την αύρα του grindcore να κυριαρχεί, χωρίς να λείπουν οι noise αναφορές. Από εκεί και πέρα, οι Fuck The Facts παίζουν στα δάχτυλα το thrash metal και το εναρμονίζουν άψογα στα τραγούδια τους, όπως επίσης και το sludge που δηλώνει βροντερά το «παρών», χτίζοντας ολόσωστες ατμόσφαιρες. Τα riff είναι ασήκωτα, οι δομές των τραγουδιών δηλώνουν πέρα από τα άλλα μουσικότητα και δεξιοτεχνία, ενώ τα φωνητικά της μαντάμ είναι όσο αποκρουστικά χρειάζεται να είναι. Τα leads και οι αρμονικές που ξεπετάγονται κάθε τόσο διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο και δεν είναι μόνο για το εφέ, ενώ πραγματικά διαμαντάκια είναι και τα γαμάτα solos που θα βρείτε σε τραγούδια όπως το "A Cowards Existence" και το "95". Και μιας και αναφέραμε ονόματα τραγουδιών, να δηλώσω ότι το "Census Blank", διάρκειας περίπου 7:30 λεπτών παρακαλώ, είναι πραγματικό κομψοτέχνημα και σίγουρα από τα καλύτερα κομμάτια που έχω ακούσει φέτος.

Απ' όπου και να το πιάσουμε, το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν στραβοπατάει κάπου και είναι τεράστια μαγκιά να χειρίζεσαι τόσα παρακλάδια του ακραίου ήχου, να μη φοβάσαι να πειραματιστείς με δαύτα και το αποτέλεσμα να βγαίνει τόσο συμπαγές και μυώδες. Σίγουρα υπάρχουν και άλλα συγκροτήματα που θέλουν να μοντάρουν προσωπικό ήχο, αλλά κάπου μπερδεύονται, τόσο τα ίδια, όσο και ο ακροατής, κάτι που σίγουρα δε συμβαίνει στην περίπτωση του "Die Miserable", άλμπουμ που σε κερδίζει με τον ξεχωριστό και όμως τόσο αυθεντικό χαρακτήρα του.