Fruupp

Επανακυκλοφοριών συνέχεια για τους Ιρλανδούς progsters Fruupp με το δεύτερο δίσκο τους "Seven Secrets". Ο συγκεκριμένος δίσκος προέκυψε ως η συνέχεια της μερικής επιτυχίας που πέτυχαν με το ντεμπούτο τους και που τους επέτρεψε να περιοδεύσουν όχι ως support όνομα πλέον αλλά και ως headliners σε μικρότερα βέβαια clubs. Χτίζοντας σιγά σιγά τη βάση τους, μπήκαν στο στούντιο με σκοπό να ηχογραφήσουν μία πιο κατασταλαγμένη εκδοχή της τέχνης που οραματίζονταν.

Η αγάπη τους για την κλασική και τη μπαρόκ μουσική δεν κρύβεται ούτε σε αυτό το άλμπουμ, αντιθέτως ενισχύεται και ενσωματώνεται εντονότερα από ό,τι στην πρώτη τους δισκογραφική δουλειά. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό που πιο έντονα χαρακτηρίζει το άλμπουμ είναι η παρουσία εγχόρδων που σε σημεία γίνονται το κυρίαρχο στοιχείο.

Για παράδειγμα, τα "Three Spires", "Elizabeth", "The Seventh Secrets" ξεφεύγουν τόσο πολύ από την τρέχουσα έννοια του ροκ, που σχεδόν αποτελούν συνθέσεις μουσικής δωματίου. Και όσο υποβλητικά μελωδικό και αν είναι το πρώτο, δυστυχώς αυτή η τόλμη στοιχίζει τελικά και μάλλον αποτελεί αδυναμία του άλμπουμ. Ίσως, από την άλλη, αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι επιλέχθηκε οι συνθέσεις αυτές να είναι συνεχόμενες στο τέλος του άλμπουμ, αντί να «σπάνε» ανάμεσα στις υπόλοιπες πιο ενδιαφέρουσες στα πλαίσια του symphonic rock συνθέσεις.

Το "Garden Lady", για παράδειγμα, είναι μία εξαιρετική προσπάθεια με υπέροχη φωνητική μελωδία και αντίστοιχης ποιότητας κιθαριστική δουλειά. Είναι όμως και το μοναδικό όπου τίποτα δεν περισσεύει. Γιατί όσο όμορφες και αν είναι οι υπόλοιπες συνθέσεις, με το "White Eyes" να υπερέχει εμφανώς, δε μπορεί να αποφευχθεί η εντύπωση ότι σε στιγμές «τραβάνε» λίγο περισσότερο από όσο θα έπρεπε.

Το περίεργο με το "Seven Secrets" είναι ότι μάλλον είναι πιο κοντά στο μουσικό όραμα που είχαν κατά νου, παρ' όλα αυτά υπολείπεται κατάτι σε ποιότητα του πρώτου δίσκου τους, όπου, έστω και πατώντας σε ήδη περπατημένα μονοπάτια (ή μήπως ακριβώς για αυτό;), έδειχναν πιο ουσιαστικοί.

Ενδιαφέρον ως άκουσμα αλλά όχι και απαραίτητο, έστρωσε το δρόμο για την επόμενη συνεισφορά τους στον κόσμο του progressive, το "The Prince Of Heaven's Eyes", που έμελλε να χαρίσει και το μέγιστο της φήμης που θα αποκτούσαν ποτέ. Έστω και αυτή τη λίγη που τελικά τους αντιστοιχούσε.