Flowing Tears

Η απουσία των καλών κυκλοφοριών εδώ και μια δεκαετία περίπου, από συγκροτήματα όπως οι Theatre Of Tragedy, οι Macbeth και οι To Die For, για να μην αναφερθούμε φυσικά στους ανεπανάληπτους Sentenced (RIP), είναι οφθαλμοφανής και πραγματικότητα που μας έχει απασχολήσει και στο παρελθόν, δημιουργώντας ερωτήματα για το αν θα μπορούσε κάτι «φρέσκο» να βάλει ένα λιθαράκι σε αυτό που ονομάζουμε ατμοσφαιρικό gothic metal.

Μια «εναλλακτική» πρόταση κάλυψης αυτού του κενού θα μπορούσε να είναι οι Γερμανοί Flowing Tears και αν το όνομα δε σας λέει κάτι, κάντε μια σύντομη αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν και σταματήστε στο όνομα «Flowing Tears & Withered Flowers» και συγκεκριμένα στα "Swansongs" και "Joy Parade", του 1996 και 1998 αντίστοιχα. Τα χρόνια πέρασαν, το λίφτινγκ κρίθηκε απαραίτητο, μιας και το μεγάλο «μπαμ» δεν έγινε ποτέ, ενώ η απώλεια χτύπησε την πόρτα τον Οκτώβριο του 2004 με τους Lorson (κιθάρα) και Zimmer (ντραμς) να χάνουν τη ζωή τους σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και τα «Μαραμένα Άνθη» πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων, δίνοντας τη θέση τους αποκλειστικά στα «Ρέοντα Δάκρυα». Χρέη front βρέθηκε να εκτελεί η εντυπωσιακή Helen Vogt, μέσω μιας ολοκληρωτικής ανανεωτικής διαδικασίας, κι έτσι έμελλε να περάσουν ακόμη 4 χρόνια για να κυκλοφορήσουν το έκτο studio άλμπουμ τους με τον πάλαι ποτέ συμπτωματικό τίτλο "Thy Kingdom Gone".

Εδώ θα βρούμε μια περιρρέουσα επιθετική μελαγχολία να κάνει την εμφάνισή της με την πρώτη ευκαιρία, καθώς οι κιθάρες έχουν τον πρώτο λόγο και ουχί λούπες, πλήκτρα και κάθε λογής στολίδια ως είθισται σε τέτοιου είδους συγκροτήματα, με αποτέλεσμα σε μερικά σημεία να ξενίζεται το αυτί του ακροατή λόγω του «παράδοξου» του πράγματος. 12 συνθέσεις που ακουμπούν στη light εκδοχή των Theatre Of Tragedy, αλλά δεν την φτάνουν επουδενί, με αρκετά fillers και με καλύτερη στιγμή το ομώνυμο του άλμπουμ, όπου φιγουράρει το όνομα του συγκλονιστικού Vorph των Samael και πραγματικά το απογειώνει. Σιγά - σιγά όμως βυθιζόμαστε στην ίδια και απαράλλαχτη νωθρότητα των συνθέσεων των Flowing Tears, χωρίς καμία στιγμή έκλαμψης / διαύγειας.

Με το εξώφυλλο να έχει επιμεληθεί ο Seth Siro Anton, θυμίζοντας απροκάλυπτα τη δουλειά του για το προγενέστερο "Night Eternal" των Moonspell, θα αφήσω αυτή την κυκλοφορία στην άκρη και, γιατί όχι, θα ξαναλιώσω την «Αιώνια Νύχτα» στο cd player μου. Καλή μας ακρόαση.