Enemy Of The Sun

Παράξενο. Το νέο άλμπουμ των Enemy Of The Sun, του τωρινού μουσικού οχήματος του Waldemar Sorychta, δεν θα μπορούσε να περιγραφεί καταλληλότερα με μόνο μία λέξη. Όπως το προηγούμενο, "Shadows", είναι εξαιρετικά δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί. Γνωρίζοντας το βαρύνον παρελθόν του Sorychta με τους Grip Inc. και τους Despair, είμαστε υποψιασμένοι. Οι προσδοκίες συμπίπτουν με το αναμενόμενο, και δεν περιμένουμε τίποτα λιγότερο από... τα πάντα.

Με τις προαναφερθείσες μπάντες του, ο Sorychta ξεχώρισε από τα τυπικά και έκλινε προς το αντισυμβατικό, βλέποντας μπροστά από την εποχή του. Το "Caedium" μοιάζει πιο κοντά στο όραμά του, αφού οι ανησυχίες του επεκτείνονται στον υπερθετικό βαθμό. Η πλειοψηφία των παρακλαδιών του σύγχρονου σκληρού ήχου συνυπάρχει μέσα σε 52 λεπτά, μαζί με μικρές δόσεις κλασικού μέταλ, κλασικής μουσικής, αλλά και εκτενή folk στοιχεία, άλλοτε λατινοαμερικάνικης και άλλοτε ανατολικής προέλευσης.

Υπάρχουν κομμάτια που, υπό άλλες συνθήκες, θα βρίσκονταν σε δίσκο των Grip Inc., όπως τα "Castaways In The N.W.O.", "Try Out" και "The Power Of Mankind", τα οποία διακατέχονται από την χαρακτηριστική επιθετική οξυδέρκεια του δημιουργού τους. Υπάρχουν τα "Another End Of The Rainbow", "Ticket", "Sky Shooting Stars" και "Stolen Sky" που γέρνουν προς την πλάστιγγα του industrial. Ανάμεσα σ' αυτά, όμως, θα συναντήσουμε και hardcore αναλαμπές, black διαθέσεις και πολλά ακόμα νεωτερίζοντα συστατικά, ατάκτως ερριμμένα σε πολλά σημεία του δίσκου. Τα περισσότερα αυτών οδηγούνται από την χαμαιλεοντική φωνή του Jules Näveri και την πληρότητα στο ρεπερτόριο του ντράμερ Daniel Zeman. Μέχρι και οι Slipknot ή/και οι Mastodon θα μας έρθουν στο μυαλό, κυρίως μέσα από κάποιο σόλο ή μία περίεργη φωνητική μελωδία, όπως συμβαίνει στο "I Am One" και στο "Chasing The Dragon".

Ίσως τα "Paradigm" και "The Golden Horizon" να είναι τα μοναδικά που περνάνε απαρατήρητα, αλλά δυστυχώς το "Caedium" έχει κι άλλες αδυναμίες. Πρώτα απ' όλα, η φωνή του Näveri, αν και αρκετά πολύμορφη και εκφραστική, υστερεί εμφανώς στα καθαρά/μελωδικά, συγκρατώντας ενίοτε την δυναμική των συνθέσεων. Επίσης, ως αρνητικό μπορεί να ληφθεί το δύσπεπτο ύφος του δίσκου, που σε σημεία γίνεται χαοτικό, αφού μπλέκεται με πάρα πολλά είδη, μη εστιάζοντας κάπου συγκεκριμένα, με συνέπεια να παρεμποδίζεται η φυσική του ροή.

Συνολικά, ο δεύτερος δίσκος των Enemy Of The Sun βαδίζει στα χνάρια του προκατόχου του, αποφεύγοντας όμως τα ασφαλή μονοπάτια των Grip Inc. Εξελίσσεται και προκαλεί τον ακροατή να τον ακολουθήσει. Είναι ευφυής, διαφορετικός, σύγχρονος, προοδευτικός, αλλά και δυσκολοδιάβατος. Χρειάζεται περισσότερες ακροάσεις από έναν συνηθισμένο μέταλ δίσκο, προκειμένου να εκτιμηθεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Αλλά είναι αναμφίβολο ότι η ποιότητά του ανταμείβει.