Dead Poet Society

-!-

Spinefarm (2021)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 09/03/2021
Groove-rock που αφήνει ελπίδες για το μέλλον!
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η τετράδα από το LA φτιάχνει μουσικές που της αρέσει να δημιουργεί, ανεξάρτητα το στυλ ή το είδος. Οι 16 (πραγματικά 13) συνθέσεις κινούνται μεταξύ γκρουβάτου rock και παλιομοδίτικου alternative, χωρίς όμως να επικεντρώνονται μόνο σε αυτά. Κάθε άλλο θα έλεγα. Οι μουσικές που ακούγονται εδώ ανήκουν σε ένα τεράστιο εύρος ειδών. Η πρόβλεψή μου ακούγοντας τα πρώτα singles, ήταν ότι έρχεται πολύ μεγάλος δίσκος. Τελικά, παρότι μερικά από τα κομμάτια εδώ είναι πραγματικά εξαιρετικά, το σύνολο κάπου το χάνει.

Αν και τα κομμάτια διαφέρουν μεταξύ τους η τελική αίσθηση που σου αφήνει ο δίσκος είναι η σύζευξη των Royal Blood με τους Queens Of The Stone Age στην πιο glam, southern, φρέσκια και ρυθμική εκδοχή τους. Οι πολλές συνθέσεις και οι αλλαγές σε ρυθμό, ένταση και ταχύτητα δυσκολεύουν λίγο την ακρόαση. Η μεταπήδηση από κάτι σχετικά pop και ευχάριστο σε κάτι ζόρικο στα όρια του metal, δεν μπορώ να καταλάβω τι εξυπηρετεί. Παρότι ξαναλέω εντοπίζω μερικά φανταστικά κομμάτια, αυτό το μπλέξιμο που θα χαρακτήριζα ως αχταρμά, αφήνει μια άσχημη αίσθηση έως και ενόχληση. Ίσως δεν θέλουν να κατηγοριοποιηθούν, ίσως προσπαθούν να διαφοροποιηθούν, μπορεί και να μην τους νοιάζει καν, αλλά όπως και να το κάνουμε εδώ ακούμε μερικά όμορφα κομμάτια που δυστυχώς σε πολλά σημεία δεν συνδέονται και δεν κολλάνε μεταξύ τους.

To ".futureofwar." ανοίγει τον δίσκο με κάτι σαν prog metal μπάσιμο και σε εισάγει σε κάτι ατμοσφαιρικό και δυνατό. Τα υπέροχα ".burymewhole." ".getawayontheweekend." , ."georgia." και ".intodeep." έφεραν στο μυαλό μου τα καλά χρόνια των White Stripes με μια The Mars Volta αισθητική. Τα τρία κομμάτια "-!-" , "-JU-" και "-gopi-", που δεν τα λες κομμάτια και καλά καλά δεν μπορείς να τα πεις ούτε γέφυρες, απλά σκέτο κουβέντες, δεν έχουν την παραμικρή αξία. Tα ".CoDA." ".haunted.", ".lovemelikeyoudo." και ".SALT." είναι στυλοβάτες της έντασης και από τις καλύτερες συνθέσεις του δίσκου και ξεχνώντας όλα τα παραπάνω μπορώ να πω ότι θυμίζουν μια παράξενη συνύπαρξη των The Smashing Pumpkins με τους Nine Inch Nails. Ακόμα και η μπαλάντα "I Never Love Myself Like I Love You" και η pop γλυκανάλατη σύνθεση στο "American Blood" είναι πραγματικά καλά.

Όσο κουφάθηκες εσύ διαβάζοντας όλα αυτά τα τόσο διαφορετικά συγκροτήματα που αράδιασα, συνέδεσα και παρομοίασα, τόσο κουφάθηκα ή τρελάθηκα κι εγώ όσο ακούω και ξανακούω αυτές τις όμορφες τραγουδάρες αυτής της μπάντας. Ξαναλέω ότι μιλάμε για απίθανες ιδέες και πραγματικά καλές ενορχηστρώσεις και εκτελέσεις. Δεν βρίσκω κάτι κακό συνθετικά και μουσικά πέρα από τη σειρά, τις ασύνδετες εναλλαγές κομματιών και τα ξέμπαρκα σκαμπανεβάσματα. Το πρόβλημα είναι στο σύνολο, στο αποτέλεσμα, στη γενική ιδέα. Είναι σαν μια ομάδα γεμάτη αστέρες, που δεν μπορούν να συνδυαστούν σωστά μαζί τους για να καταλήξουν σε εύκολο γκολ.

Φυσικά και το συγκρότημα το παρατραβάει. Φυσικά και προσπαθούν να φτάσουν τις μουσικές και τις ιδέες τους στα άκρα. Προφανώς και έχουν πολλές επιρροές και αρκετές μουσικές συμπάθειες. Αδιαμφισβήτητα προκαλούν τον ακροατή και σίγουρα παράγουν μερικές απίθανες μουσικές εργασίες που αν δεν ενθουσιάζουν, τουλάχιστον ικανοποιούν κάθε rock φίλο. Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς, αλλά όποιον δεν τον ενοχλήσει το πρόβλημα σύνδεσης και συνάφειας θα καταλήξει να αγαπήσει απίστευτα πολύ το συγκρότημα. Υποκειμενικά γράφοντας, αν ήταν λίγο πιο ώριμο και σχετικά πιο προσεγμένο, θα ήταν υποψήφιο για δίσκος της χρονιάς, τώρα θα αρκεστώ σε μερικά τραγούδια της χρονιάς! .-!-.

  • SHARE
  • TWEET