Collapse Under The Empire

Οι Collapse Under The Empire είναι ένα ντουέτο από το Αμβούργο της Γερμανίας. Οι κύριοι Chris Burda και Martin Grimm έχουν αποφασίσει από την ίδρυση του συγκροτήματος το 2007 μέχρι σήμερα να αφοσιωθούν στο ορχηστρικό post-rock, έχοντας ήδη καταφέρει να κυκλοφορήσουν τέσσερις full-length δίσκους και κάμποσα EP. Πιο ονομαστή κυκλοφορία τους, δίχως βέβαια να κάνουν ποτέ το μεγάλο «μπαμ», είναι το "Shoulders & Giants" του 2011. Πρόκειται για έναν concept δίσκο που πραγματεύεται θέματα όπως η ελευθερία, η απομόνωση και ο θάνατος. Τώρα, αν απορείτε πώς γίνεται ένας instrumental δίσκος να έχει ενιαίο concept, χωρίς οι τίτλοι του δίσκου να είναι τάξης μεγέθους Red Sparowes, τότε μας πιάνετε αδιάβαστους. Εντούτοις γίνεται, έχει γίνει στο παρελθόν και θα γίνει ξανά στο μέλλον.

Η φετινή δουλειά των Γερμανών ονομάζεται "Sacrifice & Isolation" και αποτελεί το δεύτερο μέρος του concept δίσκου "Shoulders & Giants", όπως ενδεχομένως να φαίνεται από το φορμάτ του ονόματος αλλά και από τις ομοιότητες στα εξώφυλλά τους. Είναι, αναμφίβολα, φιλόδοξο εγχείρημα το να βγάζεις διπλό concept δίσκο στον χώρο του post-rock. Ωστόσο, στην περίπτωσή μας, οι εκπλήξεις θα σταματήσουν κάπου εκεί. Οι Collapse Under The Empire πιάνουν τη βάση, αλλά τα σκοτεινά μουσικά τους ηχοτοπία αποτελούνται από τετριμμένες πια ιδέες. Δεν γνωρίζω πόσοι έχουν την ανάγκη από ακόμα ένα συγκρότημα που εντάσσει τα ηλεκτρονικά στοιχεία στον ήχο του όπως οι Mogwai, παίζει με τις κορυφώσεις όπως οι God Is An Astronaut και δημιουργεί ατμόσφαιρα με κιθαριστικές πενιές όπως οι Explosions In The Sky...

Έχουμε ακούσει σωρηδόν κακούς post-rock δίσκους και το "Sacrifice & Isolation" δεν θα μπει στην ίδια στοίβα. Αλλού έγκειται η δυσλειτουργία του: αποτελείται από συνθέσεις, όχι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτες, τις οποίες έχουμε ακούσει πολλάκις και σε αρκετά καλύτερες βερσιόν. Οι Collapse Under The Empire είναι συγκρότημα που θα δεχτούν με χαρά στις playlists οι «καμμένοι» του είδους, που θα φέρουν δυσφορία σε όσους ψάχνουν να βρουν μόνο τους post-rock δίσκους που ξεχωρίζουν πραγματικά για να πλαισιώσουν τα υπόλοιπα ακούσματά τους και που θα προκαλέσουν συναντήσεις με τον Μορφέα σε όσους τους πετύχουν απλά από σπόντα. Το "Stairs To The Redemption" είναι η καλύτερη στιγμή της κυκλοφορίας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν φτάνει για να σώσει την παρτίδα, η οποία είναι χαμένη a priori λόγω αποφάσεων του συγκροτήματος και μόνο.

Είπαμε, λοιπόν... Κυκλοφορία αποκλειστικά για όσους βρίσκουν πάνω από δέκα φοβερούς post-rock δίσκους τον χρόνο. Για εμάς τους πιο επιλεκτικούς από το κάθε είδος, αναγκαίο θα είναι ένα ταξιδάκι πιο ψηλά από το Αμβούργο, στην Λεττονία, όπου βγήκε ένα φετινό διαμαντάκι. Γι’ αυτό, όμως, θα μιλήσω σε προσεχή κριτική...