Alabama Shakes

Sound & Color

ATO (2015)
Από την Τόνια Πετροπούλου, 22/04/2015
Όλοι οι πρωταγωνιστές χρειάζονται ένα ταλαντούχο σύνολο να τους στηρίζει, προκειμένου να λάμψουν
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Όσοι ξενύχτησαν μπροστά απ' την οθόνη του υπολογιστή τους στις διακοπές του Πάσχα παρέα με το live streaming του Coachella και παρακολούθησαν τους Alabama Shakes, θα διαπίστωσαν δύο πράγματα. Το πρώτο είναι το attitude της Brittany. Η τύπισσα έχει κότσια αυθεντικής persona. Εκφράζει την μουσική της με κάθε μυ του σώματός της και το παραμικρό κομμάτι της ψυχή της, χωρίς να δίνει δεκάρα για τα υπόλοιπα. Το δεύτερο που θα διαπίστωσαν είναι ότι στο άκουσμα της soulful και τραχιάς φωνής της, ακόμα και μέσω του υπολογιστή, δεν μένει τίποτα μη σηκωμένο στο σώμα σου... ούτε μία τρίχα.

Όσοι δεν ξενυχτήσατε μαζί μας, μην ανησυχείτε. Το τελευταίο μπορείτε να το διαπιστώσετε κι εσείς με την ακρόαση του "Sound & Color".

Σε αντίθεση με το γήινης απόχρωσης, southern retro rock 'n' soul ντεμπούτο τους, "Boys & Girls", το δεύτερο άλμπουμ τους είναι πιο καλειδοσκοπικό. Το εναρκτήριο ομώνυμο κομμάτι το φυσάει ένα αέρινο Marvin Gaye αεράκι, δροσίζοντας τον ζεστό ήχο του ξυλόφωνου και τις μικρές ορχηστρικές πινελιές του. Μάταια, όμως, γιατί έρχεται το καυτό γρύλισμα της Brittany να βάλει φωτιά στο πρώτο single του άλμπουμ, "Don't Wanna Fight", με ένα funky groove a la James Brown και ένα κολλητικό επαναλαμβανόμενο ρεφρέν. Η υποβόσκουσα ενέργεια που κρύβεται στα tunes της ηλεκτρικής κιθάρας του "Dunes", εκδηλώνεται στο ψυχεδελικό Memphis groove του ταξιδιάρικου "Future People", αλλά, δεν σε προϊδεάζει για αυτό που ακολουθεί...

Το "Gimme All Your Love", δηλαδή, ή αλλιώς το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ. Οι φωνητικές χορδές της Brittany διοχετεύουν τον Otis Redding σε μια ανατριχιαστική ερμηνεία, που κορυφώνεται ηλεκτρικά, αφήνοντάς σε διψασμένο για περισσότερο. Ευτυχώς, σε ξεδιψάει το "Miss You", η μπαλάντα για την οποία θα μάχονταν ο Redding με την Joplin για τη διεκδίκησή της. Η ένταση πέφτει απ' το ακουστικό "This Feeling" στο ντελικάτο psychotropic '70s soul "Guess Who", αλλά κάνει εκπληκτικό comeback στη δυναμική punk χροιά του "The Greatest". Τέλος, το "Shoegaze" σου επιβάλλει κούνημα ποδιού ή κεφαλιού στον ρυθμό του, ενώ, το ατμοσφαιρικό wiggle της μελωδίας, που συνδυάζει τον ηλεκτρικό ήχο με τα πλήκτρα, στα "Gemini" και "Over My Head" σε βυθίζουν στην απόλαυση.

Οι Alabama Shakes, καλώς ή κακώς, ταυτίζονται με την φωνή της Brittany, επιδεικνύοντας και ανυψώνοντάς την, με κάθε τρόπο. Όμως, όλοι οι πρωταγωνιστές χρειάζονται ένα ταλαντούχο σύνολο να τους στηρίζει, προκειμένου να λάμψουν.

Συνοψίζοντας, το δεύτερο άλμπουμ τους αποδεικνύεται ένα δεμένο και ποικιλόμορφα χρωματιστό αποτέλεσμα, που χωρίς να έχει ούτε μία καινοτόμα σπίθα, καταφέρνει να σε εθίσει στον ήχο τους-αν δεν είχες εθιστεί ήδη. Ταυτόχρονα, σε πείθει πως με οποιοδήποτε είδος, στυλ ή πείραμα ήχου καταπιαστεί αυτή η μπάντα, πάλι, θα δημιουργήσει έναν εντυπωσιακό δίσκο. Το μόνο ερώτημα είναι πώς και με τι ξεπερνάς τους δύο υπάρχοντες.
  • SHARE
  • TWEET