Matt Elliott @ six d.o.g.s., 03/06/23

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, κορωνοϊούς και γουατνότ (που λεν’ και στο Μπρίστολ), πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια από τον τελευταίο ερχομό του Matt Elliott στη χώρα μας. Μεγάλο χρονικό διάστημα για έναν καλλιτέχνη που έχουμε τη μεγάλη τύχη να συγκαταλέγεται σε εκείνους που συνήθως μας επισκέπτονται με περισσή συχνότητα - και το κοινό πάντα να ανταποκρίνεται. Με το φετινό του άλμπουμ, "The End Of Days", να είναι σαφώς ανώτερο από τους δύο προκατόχους του, ήρθε σε φόρμα για ένα πέρασμα από Αθήνα, Πάτρα και Θεσσαλονίκη.

Στην Αθήνα, όπου και παρευρεθήκαμε, η στάση έγινε στο six d.o.g.s.. Όπως και το 2019. Όπως και το 2017. Μα το μυαλό μου πάντα θα πηγαίνει σε εκείνη τη ζοφερή βραδιά του 2011, όταν στον ίδιο χώρο μας είχε παρουσιάσει για πρώτη φορά το τρομερό "Dust, Flesh & Bones", που τότε νομίζαμε θα λεγόταν "This Is How It Feels To Be Alone", καθώς δεν είχε κυκλοφορήσει ο δίσκος. Λίγες φορές ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι χτυπάει τόσο πολύ μέσα σου. Την ίδια εκείνη νύχτα, το κοινό είχε βουρκώσει με ανεπανάληπτα κομμάτια σαν τα "Something About Ghosts" και "I Name This Ship Tragedy, Bless Her & All Who Sail With Here" (ρίξτε μια ματιά εδώ, για το καλτ της υπόθεσης).

Και τα τρία αυτά έπη δυστυχώς δεν τα ακούσαμε φέτος. Ο Matt Elliott, μαεστρικά πια, φτιάχνει μια διαφορετική ατμόσφαιρα σε σύγκριση με τα μεγαλεία του μακρινού παρελθόντος. Εκεί που περιμέναμε να πιάνει την μελόντικα, το βράδυ του Σαββάτου είχε δώσει στο σαξόφωνο όλη του τη αγάπη. Του φέρθηκε με σημασία ισάξια των φωνητικών του γραμμών, του χάρισε τον πρωταγωνιστικό ρόλο και το έβαλε στις πολυφωνίες των λουπών που ετοίμαζε… Για όποιον δεν γνωρίζει τι εστί συναυλία Matt Elliott, να υπογραμμίσουμε πως είναι μια σειρά από λούπες κλασικής κιθάρας, στίχων, σφυριγμάτων, φωνών, βοηθητικών οργάνων, που τις χτίζει σιγά σιγά φτάνοντας στην κορύφωση κάθε κομματιού με παρόμοιο κάθε φορά τρόπο, μέσα στην όλη ιδιαιτερότητα που τον διακατέχει.

Οι μουσικές του παραμένουν άκρως στενάχωρες για τον μέσο ακροατή, μα δεν είναι κλειστοφοβικές, δεν είναι το τραγικό και άραχνο σκοτάδι απ’ όπου δεν μπορείς να ξεφύγεις. Είναι πια αρκετά ελεγειακός, φινετσάτος. Δεν βρίσκεται στο rock bottom, μα αποδέχεται το αναπόφευκτο της κοινωνίας και της ζωής ως τζέντλεμαν μιας άλλης εποχής. Για παράδειγμα, μας ταξίδεψε με το υπέροχο "Flowers For Bea", μία από τις δύο κορυφές από το φετινό του άλμπουμ, μαζί με το "Song For Consolation". Τα λουλούδια αυτά δεν μπορεί παρά να είναι επικήδεια στον γκρι/μπεζ κόσμο των αρχών της περασμένης χιλιετίας που συνθέτει ο Matt Elliott. Και αν η σπαραξικάρδια γραμμοφωνική μελωδία εξηγεί από την αρχή ότι the flowers tell that someone is still grieving, το μόνο θετικό μήνυμα που μπορούμε να εξάγουμε από αυτό το θολό ρέκβιεμ είναι πως if we are good and kind and full of love dear/perhaps someone will leave flowers for us. Σε στιγμές η κλασική κιθάρα περνάει από επεξεργασία επιθετικής παραμόρφωσης, μα η έντασή της είναι τόσο χαμηλή που μοιάζει να ακούγεται από την αντίπερα όχθη της ζωής.

Το ζευγάρι των τραγουδιών από το "Farewell To All We Know" του 2020 αποδόθηκε με μια κάπως διαφορετική εσάνς. Το πιάνο που υπήρχε στην αρχική στούντιο εκδοχή διάσπαρτο και άκρως διακριτικό, χωμένο στις χαραμάδες ανάμεσα στις κιθάρες, θα εχανε τη θέση του από το σαξόφωνο. Ακούσαμε το ομώνυμο "Farewell To All We Know" με μια νεοκλασική αγαπησιάρικη μελωδία και τον Matt Elliott να πιάνει τις πιο μπάσες νότες των φωνητικών του χορδών. Έπειτα το "The Day After That", ένα από τα ομορφότερα τραγούδια της ύστερης καριέρας του. βγαλμένο από σκονισμένο μουσικό κουτί σε κάποιο πατάρι ξεχασμένο για τρεις γενιές. Μια ενδοσκόπηση και υπόσχεση για έναν πιο φωτεινό, λιγότερο κυνικό εαυτό, η οποία εν τέλει αναβάλλεται στους τέσσερις τελευταίους στίχους, όταν και ακούγεται πρώτη φορά ο τίτλος του κομματιού although, although/right now I’m real low/so tomorrow/or perhaps the day after that. Όταν μετά τις λούπες αδειάζει και τραγουδάει α καπέλα, ανατριχιάζει ολόκληρο το six d.o.g.s..

Ωστόσο - και πέρα απ’ όλα αυτά - οι αδιαμφισβήτητες κορυφές της βραδιάς προήλθαν από το "Drinking Songs" του 2005, τον δίσκο ο οποίος εν πολλοίς όρισε όλη την καλλιτεχνική ύπαρξη και πορεία του Matt Elliott. Πρώτα και κυρίαρχα, σταθήκαμε προσοχή με ναυτικό χαιρετισμό στο "The Kursk". Πριν ξεκινήσει την εκτέλεσή του, αυτοσαρκάστηκε πώς όσοι δεν ψήνονται για πολλή κατάθλιψη, τώρα είναι η ώρα να πάνε στην τουαλέτα. Μα, όλοι μας εκεί ψηνόμασταν ακριβώς και μόνο για κάτι τέτοιο. Το "The Kursk" είναι η τελειότερη αποτύπωση σε νότες ενός αργού βυθίσματος στην άβυσσο. Καθώς ακούμε το στοιχειωτικό the water is rising δεν μπορώ παρά να έχω στο μυαλό μου το οπτικό υλικό της Sandrine Romet-Lemonne. Λίγες ιστορίες αργότερα, από τον ίδιο δίσκο, το "The Guilty Party", συμπλήρωσε το δίδυμο κορυφών. Ένα τραγούδι επικίνδυνα αυτοκαταστροφικό, με τους μεγαλύτερους πειραματισμούς στις λούπες του και την παραφωνία σε ένα μικρό σφύριγμα που επαναλμβανόταν να είναι τόσο ταιριαστή... Το συνέπτυξε με το "Also Ran" από το σόλο ντεμπούτο του "The Mess We Made" του 2003 καθώς σχεδόν χόρευε I will haunt you in your sleep ξανά και ξανά.

Για ανκόρ, μας άφησε με το κύκνειο άσμα του "The Broken Man" και, κοιτάζοντας το ρολόι του, έκανε την έκπληξη και πρόσθεσε το "Get Wrecked", φτάνοντας μία ώρα και σαράντα λεπτά εμφάνισης.

Get wrecked
You’ve got no friends
Get wrecked
And wait for the end
There’s nothing else to do