Cypress Hill: «Παλιά, θα άκουγες ή hip-hop ή rock. Όχι πλέον»

You can find the english version of the interview here.

Δεν υπάρχουν πολλά που δεν έχουν ειπωθεί για τους Cypress Hill. Ένα από τα σημαντικότερα και πιο επιτυχημένα συγκροτήματα στην ιστορία του hip-hop, και όχι μόνο, επιστρέφει συναυλιακά στη χώρα μας το καλοκαίρι στα πλαίσια του Rockwave Festival, και εμείς δεν χάσαμε την ευκαιρία για μια επικοινωνία μαζί τους. Εκ μέρους των hip-hop θρύλων, απάντησε ο πολύπειρος Eric "Bobo" Correa, περκασιονίστας του σχήματος επί τρείς δεκαετίες. Ο πολυμαθής μουσικός, μας παραχώρησε μια ενθουσιώδη και χειμαρρώδη συνέντευξη γύρω από τον πλούσιο μουσικό κόσμο και την κληρονομιά της μπάντας.      

Από την επιρροή του διάσημου πατέρα του και την εποχή του στους Beastie Boys μέχρι το μέλλον των Cypress Hill, o Eric Bobo ήταν απολαυστικός. Εύγλωττος και ειλικρινής, ο μουσικός μας εισήγαγε στο παρασκήνιο των συνεργασιών του γκρουπ με την Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, το soundtrack του "Judgement Day" και τη διαχρονική σχέση rock & hip-hop, μας μίλησε για την αναγκαιότητα της τοποθέτησης της πολιτικοποιημένης μουσικής στο προσκήνιο, κατέθεσε την άποψή του για την εξέλιξη και το παρόν του hip-hop, καθώς και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι νεότεροι μουσικοί, καθώς και για τον ισοπεδωτικό χαρακτήρα της ζωντανής μουσικής.

Οι Cypress Hill λοιπόν επανασυστήνονται σε ένα γνώριμο από παλιά κοινό, σε μια γεμάτη συνέντευξη και εμείς ευχόμαστε καλή ανάγνωση, μέχρι να ανταμώσουμε στα pits!

Ερωτήσεις: Αποστόλης Ζαμπάρας
Συνέντευξη: Παντελής Κουρέλης
Επιμέλεια: Αποστόλης Ζαμπάρας, Χρήστος Καραδημήτρης

Γεια σου Eric, τι κάνεις;

Γεια σου, είμαι καλά. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ.

Εντάξει, με λένε Παντελή και σου επικοινωνώ εκ μέρους του Rocking.gr. Είμαστε πιο πολύ επικεντρωμένοι στην rock μουσική, αλλά θα ήθελα να σε καλωσορίσω και να σε ευχαριστήσω πολύ για την ευκαιρία που μας δίνεις για αυτή τη συζήτηση.

Ευχαριστώ. Ευχαριστώ πάρα πολύ. Είναι χαρά μου.

Εντάξει. Πού σε βρίσκουμε αυτή τη στιγμή;

Είμαι σπίτι, στο Λος Άντζελες. Ξεκουράζομαι πριν ξαναβγώ στο δρόμο.

«Ξαναβγαίνω στο δρόμο» σημαίνει πως πρόκειται να επιστρέψεις στην Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι με τους Cypress Hill, ως headliners του Rockaway Festival. Τι πρέπει να περιμένουμε από τη συναυλία; Αλλά επίσης, έχεις κάποιες προσδοκίες από το ελληνικό κοινό βάσει των προηγούμενων εμπειριών σου εδώ;

Λοιπόν, πρώτα απ’ όλα, περιμένω μια συναυλία με πολλή ένταση. Ξέρεις, πάντα προσπαθούμε να κρατάμε την ενέργεια σε υψηλό επίπεδο. Ξέρω ότι αυτό περιμένει ο κόσμος από εμάς. Ανυπομονούμε να παίξουμε εκεί, στην Ελλάδα. Όλες τις φορές που έχουμε παίξει εκεί, οι οπαδοί μας ήταν υπέροχοι. Ήταν τρελοί. Ήταν πολύ ενεργητικοί. Οπότε δεν περιμένω κάτι λιγότερο. Εμείς δίνουμε και το κοινό μας επιστρέφει την ενέργεια.

Πρόσφατα κυκλοφορήσατε το "Live at the Fillmore", γιορτάζοντας τη φετινή Record Store Day. Τι κάνει αυτή τη συναυλία τόσο ξεχωριστή για εσάς ώστε να την επαναφέρετε μετά από 20 χρόνια;

Λοιπόν, αυτή η συναυλία ήταν ξεχωριστή γιατί μας απαθανατίζει σε διαφορετική μορφή. Βλέπεις, η London Symphony Orchestra είναι μία από τις πιο γνωστές ορχήστρες στον κόσμο. Και το να επανεφεύρουμε κάποια τραγούδια των Cypress Hill και να παίξουμε ολόκληρο το άλμπουμ "Black Sunday" με την ορχήστρα ήταν απίστευτο. Η ενέργεια ήταν απίστευτη και ήταν κάτι διαφορετικό για εμάς. Αλλά ταυτόχρονα κάτι πολύ ωραίο. Είναι καλό να δοκιμάζεις καινούρια πράγματα. Και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να κάνουμε κάτι τέτοιο, γιατί διατηρεί την εξέλιξή μας ζωντανή.

Μπορώ να καταλάβω ότι οι μουσικοί αγαπούν να κάνουν διαφορετικά πράγματα, είναι μέρος της δημιουργικής διαδικασίας μέσα σας...

Ναι, σίγουρα θέλεις να δοκιμάζεις διαφορετικά πράγματα. Δηλαδή, ακόμα και στη ροκ πλευρά, έτσι; Όταν έχεις τους Metallica να κυκλοφορούν τα συμφωνικά άλμπουμ τους, τα "S&M". Κάποια μουσική απλά ταιριάζει με αυτό το φορμάτ. Δεν νομίζω ότι κάθε μπάντα μπορεί να το κάνει. Όχι όλοι. Υπάρχουν συγκροτήματα των οποίων η μουσική ταιριάζει φυσικά. Και νομίζω ότι η London Symphony Orchestra το κατάφερε εξαιρετικά για εμάς.

Τι θα γινόταν αν κάναμε κάτι μαζί με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου;

Η επόμενη ερώτησή μου, παραμένοντας στις ζωντανές εμφανίσεις, είναι ότι τον Ιούλιο του 2024 παίξατε στο Royal Albert Hall με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου. Πώς προέκυψε αυτή η συναυλία, πέρα από το ότι οι Simpsons την είχαν προβλέψει;

(γέλια) Λοιπόν, εμείς σίγουρα φυτέψαμε τον σπόρο. Ήταν σαν πολλές σκέψεις τύπου «Τι θα γινόταν αν;». Πολλά χρόνια πέρασαν. Ξεκίνησε γύρω στο 2017-2018. Μια συνομιλία στο Twitter μεταξύ των Cypress Hill και της Συμφωνικής Ορχήστρας του Λονδίνου. Πήγαινε πέρα-δώθε. «Τι θα γινόταν αν κάναμε κάτι μαζί;». Και νομίζω ότι κάποιος από τον Τύπο το διάβασε και το ανακάλυψε. Και μετά διαδόθηκε σαν «Ω, ίσως κάτι να γίνει. Κάτι συμβαίνει».

Μετά άρχισαν οι συζητήσεις, τα προγράμματα έπρεπε να ταιριάξουν, ήταν πολύ δύσκολο να οργανωθεί. «Πώς θα φτιάξουμε τη μουσική;», πολλά λογιστικά ζητήματα κ.λπ. Και μετά ήρθε η πανδημία και τα επιβράδυνε όλα. Ύστερα οι συζητήσεις ξεκίνησαν ξανά. Αποφασίσαμε να το προσπαθήσουμε και να δουλέψουμε γι' αυτό. Ξεκινήσαμε να παίζουμε με διάφορες ορχήστρες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παίξαμε με τέσσερις περίπου πριν φτάσουμε στη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου. Οπότε, όταν φτάσαμε σε αυτούς, ήμασταν έτοιμοι σαν μπάντα.

Ξέρατε τι θέλατε.

Ναι, ξέραμε τι θέλαμε εκείνο το σημείο. Ήταν σημαντικό για εμάς να το κάνουμε.

Και όταν είπαν ναι, ότι «θα το κάνουμε», και μετά τους γνωρίσαμε και διαπιστώσαμε ότι πολλοί από αυτούς ήταν οπαδοί μας. Ήταν κάπως τρελό, ξέρεις; Περάσαμε όλοι υπέροχα. Ήταν υπέροχο.

Οπότε όλα ξεκίνησαν από μια αθώα συζήτηση στο Twitter...

Ναι. Πραγματικά, ήταν τόσο απλό.

Tο hip-hop είναι προϊόν ένωσης διαφόρων ειδών μουσικής

Εντυπωσιακό! ΟΚ! Το hip hop πάντα είχε μια ενδιαφέρουσα σχέση με τη συμφωνική μουσική και τις ορχήστρες — όχι μόνο μέσω sampling αλλά και σε ζωντανές συνεργασίες. Ποια είναι η σχέση σου με το συμφωνικό είδος; Και γιατί πιστεύεις ότι αυτοί οι δύο μουσικοί κόσμοι συγκρούονται;

Λοιπόν, νομίζω ότι το hip hop είναι προϊόν ένωσης διαφόρων ειδών μουσικής. Έχεις samples από rock, jazz, blues. Και, επίσης, έχεις και συμφωνικά samples. Και επειδή το hip hop είναι ένα κομμάτι όλων αυτών, γίνεται πιο εύκολο να τα συγχωνεύσεις. Και παρατηρώ ότι τώρα όλο και περισσότερες συμφωνικές ορχήστρες αρχίζουν να συνεργάζονται έξω από το είδος τους, γιατί αυτό βοηθά στην εξέλιξη. Αυτό βοηθά να προσεγγίσεις διαφορετικά, νεότερα ακροατήρια. Αλλά, πιστεύω ότι ως Cypress Hill, ανέκαθεν, η μουσική μας ήταν πιο σκοτεινή. Έχουμε χρησιμοποιήσει έγχορδα και άλλα ορχηστρικά στοιχεία στη μουσική μας στο παρελθόν. Οπότε, με αυτό στο μυαλό, ήταν φυσική η σύνδεση.

Και όπως είπα, δεν μπορούν όλοι να το κάνουν. Αλλά την ίδια στιγμή, δημιουργεί κάτι διαφορετικό. Μπορεί ακόμα να δημιουργήσει ένα νέο είδος. Ίσως μια συνεργασία σε ένα νέο τραγούδι με live ορχήστρα και όλα αυτά στο μυαλό, να οδηγήσει σε κάτι διαφορετικό. Οπότε, είναι σημαντικό να είσαι ανοιχτός στο να το προσπαθήσεις.

Νομίζω ότι συμμετείχατε και στο soundtrack του "Judgment Night". Εκείνη την εποχή ήταν κάτι μεγάλο. Συνεργασίες μεταξύ διαφορετικών ειδών συγκροτημάτων. Ήταν σημαντικό τότε, το θυμάμαι. Ίσως ήταν και η αρχή όλου αυτού…

Ναι. Βλέπεις, έπρεπε να συμβεί αυτό, γιατί τότε ήταν πολύ διαχωρισμένα τα πράγματα. Είτε σου άρεσε το hip hop είτε η ροκ. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;

Υπήρχαν όρια, αλλά στην πραγματικότητα ήταν πολύ ρευστά.

Σωστά! Όταν οι Run DMC και οι Aerosmith έκαναν το "Walk This Way", αυτό σίγουρα άνοιξε την πόρτα. Αλλά, στην Ευρώπη, αγαπούν τη σκληρή ροκ (γέλια). Σωστά δεν λέω;

Δίκιο έχεις...

Πολλοί άνθρωποι από τον κόσμο της ροκ έλεγαν: «Ξέρεις τι; Δεν ακούω hip hop, αλλά λατρεύω τους Cypress Hill»

Ξέρεις, όταν βγαίνει ένα soundtrack όπως το "Judgment Night" και φτιάχνεις ένα κομμάτι που έχει τους Biohazard με τους Onyx ή τους De La Soul με τους Teenage Fanclub ή τους Pearl Jam με τους Cypress Hill...

Slayer με Ice-T...

Slayer, ναι! Τέτοια πράγματα άρχισαν να έχουν νόημα για τους rock fans. Ήταν σαν «ΟΚ, δεν μου αρέσει όλο το hip hop, αλλά αυτοί είναι cool. Αυτοί μου αρέσουν». Αυτό συνέβη και σε εμάς. Πολλοί άνθρωποι από τον κόσμο της ροκ και φαν της ροκ έλεγαν: «Ξέρεις τι; Δεν ακούω hip hop, αλλά λατρεύω τους Cypress Hill».

Ίσως και επειδή η αισθητική μας ήταν πιο κοντά στη ροκ. Πάρε για παράδειγμα τα άλμπουμ "Black Sunday", "Temple of Doom", "Skull and Bones". Δεν είναι παραδοσιακό hip hop. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Οπότε αυτό γεφύρωσε το χάσμα. Εκείνο το άλμπουμ, το "Judgment Night", ήταν πάρα πολύ σημαντικό για να γίνει αποδεκτό το να σου αρέσουν και το hip hop και η ροκ.

Άνοιξε κάποια μυαλά, νομίζω...

Ναι, το έκανε. Ήταν ένα πολύ μεγάλο άλμπουμ, και μάλλον ήταν πολύ μεγαλύτερο εκτός των Ή.Π.Α. από ότι ήταν στη χώρα τότε.

Οι μουσικοί μεταξύ τους έχουν έναν συγκεκριμένο τρόπο επικοινωνίας, μια συγκεκριμένη γλώσσα

Το καταλαβαίνω αυτό. Μένοντας λίγο περισσότερο στην συναυλία με την ορχήστρα, πόσο δύσκολο ήταν για εσένα ως περκασιονίστας να μπείς στο ρυθμό και να βρείς χημεία με τα έγχορδα και τα κόρνα; Προσεγγίσατε τα τραγούδια με διαφορετική νοοτροπία ως ομάδα, αλλά και εσύ προσωπικά ως καλλιτέχνης;

Όσον αφορά εμένα, ξέρεις, ανέλαβα το ρόλο του μουσικού διευθυντή. Οπότε χρειάστηκε πολλή επικοινωνία με τον μαέστρο, τον ενορχηστρωτή, για να βεβαιωθούμε ότι τα οράματά μας σύγκλιναν με τα δικά τους. Τους δώσαμε ελευθερία, ξέρεις, «Δώστε μας κάτι και θα το ακολουθήσουμε»...

Επίσης, στο κολέγιο ήμουν στη συμφωνική μπάντα. Έπαιζα εκεί. Οπότε, είμαι λίγο εξοικειωμένος με αυτόν τον κόσμο. Για μένα ως μουσικό ήταν υπέροχο, γιατί τώρα έχω να κάνω με μουσικούς. Οι μουσικοί έχουν έναν συγκεκριμένο τρόπο επικοινωνίας, μια συγκεκριμένη γλώσσα. Και νομίζω ότι αυτό έκανε λίγο πιο εύκολο να συνδεθώ μαζί τους και ένιωθαν λίγο πιο άνετα που «ω, ουάου, κάποιος που καταλαβαίνει λίγο τη δική μας πλευρά». Διότι υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες βλέπεις που δεν έχουν ιδέα. Δεν ξέρουν τι πραγματικά θέλουν. Δεν ξέρουν πώς να το ζητήσουν. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Και είναι μια κατάσταση του «εμείς και αυτοί» αντί να είμαστε μαζί. Οπότε αυτό ήταν πραγματικά το επίκεντρο. Να είμαστε ειλικρινείς και να μπορούμε να εκφραστούμε. Το αντιμετωπίσαμε ως μια πραγματική συνεργασία, που σημαίνει ότι η διαδικασία κυλάει ομαλά...

Έτσι, το γεγονός ότι ήταν εκπαιδευμένοι και έμπειροι μουσικοί βοήθησε σε αυτή την κατάσταση.

Ω, ναι! Γιατί, από τη στιγμή που είχαν μπροστά τους τις παρτιτούρες, ήξεραν ακριβώς τι να κάνουν. Ξεκινάμε με τον τρόπο που είναι η ενορχήστρωση, αλλά είμαστε περισσότερο αυτοσχεδιαστές. Έπρεπε να τηρήσουν μια ενορχήστρωση. Έπρεπε κι εμείς να τηρήσουμε την ενορχήστρωση, αλλά ήμασταν πιο ρευστοί με αυτήν. Αλλά έπρεπε με κάποιο τρόπο να γεφυρώσουμε αυτά τα δύο και να διατηρήσουμε την ενέργεια των Cypress Hill και αυτοί να διατηρήσουν την ενέργειά τους ως Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου και να τα συνδυάσουμε όλα.

H ζωντανή μουσική είναι ένα κίνημα

Τα τύμπανα και τα κρουστά γενικότερα αποτελούν κρίσιμο μέρος του ζωντανού ήχου των Cypress Hill. Πώς προσεγγίζετε τις ζωντανές σας εμφανίσεις και ποια συναισθήματα θέλετε να προκαλέσετε με αυτές;

Νομίζω ότι η ζωντανή μουσική είναι ένα κίνημα. Το να έχεις ζωντανούς μουσικούς εκεί πάνω, είναι ένα κίνημα. Ηχητικά, είναι διαφορετικό. Και για να είμαι ειλικρινής, είναι δύσκολο να ανταγωνιστείς μια πλήρη μπάντα όταν απλώς ξεκινάς από ένα κανάλι ήχου. Ξέρεις, δεν το έχεις αυτό... γεμάτο μπάσο και κιθάρες. Δεν το έχεις αυτό. Παίρνεις διαφορετικούς ήχους. Με τα κρουστά, έχεις λίγο και από τα δύο, αλλά ακούς τον ρυθμό και την κίνηση. Ακούς πράγματα που μπορεί απαραίτητα να υπήρχαν στο δίσκο, αλλά είναι σαν να ενώνονται όλα. Έτσι, ακόμα και όταν παίζω ντραμς, πρέπει να το κάνεις να γκρουβάρει σαν να είναι μπάντα. Αυτή είναι η γνώμη μου. Γιατί αν απλώς παίζω ακριβώς αυτό που υπάρχει στο κομμάτι, το κομμάτι με οδηγεί. Πρέπει να το καθοδηγήσω. Ακόμα κι αν αυτό είναι ήδη εκεί, πρέπει να είμαι εγώ αυτός που το καθοδηγεί. Και επειδή πρέπει να επικαλεστώ αυτό το συναίσθημα, οι άνθρωποι πρέπει να το νιώσουν. Και ηχητικά, είναι απλώς διαφορετικό. Είναι μεγαλύτερο.

Αυτή ήταν μια ωραία απάντηση. Οπότε, ως γιος του θρυλικού Willie Bobo, υποθέτω ότι τα latin/jazz κρουστά ήταν πάντα μέρος της ανατροφής σου. Ενσωματώνεις αυτές τις επιρροές στη μουσική σου και με ποιον τρόπο;

Ναι, σίγουρα είναι ένα μεγάλο μέρος του παιξίματός μου και νομίζω ότι κάθε φορά που παίζω, απλώς έτσι βγαίνει. Ξέρω πώς να προσαρμόζομαι στους διαφορετικούς ήχους και στη διαφορετική ατμόσφαιρα της εκάστοτε μουσικής. Αλλά, πάντα το προσπαθώ με τον τρόπο που ξέρω και μετά προσαρμόζομαι. Οπότε, σίγουρα με βοήθησε πολύ στο να μπορώ να παίξω hip-hop και να μην είμαι υπερβολικός ή πολύ λίγος. Ξέρεις, πρέπει να πετύχεις ένα ωραίο μικρό μείγμα. Να ξέρεις πότε να παίζεις, πότε να σταματάς και όλα αυτά. Και νομίζω ότι με τη λάτιν και την τζαζ, γενικά και εξασκώντας πολύ τον αυτοσχεδιασμό, το μαθαίνεις αυτό. Δεν χρειάζεται να παίζεις ΣΥΝΕΧΕΙΑ μέχρι τελείας. Το μετατρέπεις σε μια ηχητικά ευχάριστη κίνηση. Και πάλι, επιστρέφω στο θέμα του κινήματος.

Όταν πρέπει να ξέρεις πότε να πάρεις χώρο ή πότε να δώσεις χώρο στους άλλους.

Ναι! Και πρέπει να το κάνεις αυτό. Δεν είναι πάντα σημαντικό να είσαι στην κορυφή. Ξέρεις, μερικές φορές είναι καλό να πρέπει να κρατάς τη βάση...

Ακόμα και όταν παίζεις drums, παίζοντας σε ένα πιο παραδοσιακό σετ τυμπάνων. Δεν έχει σημασία να το κάνεις να μοιάζει υπερβολικό. Μερικές φορές πρέπει να μείνεις σε αυτό το ρυθμό και να τον κρατήσεις εκεί και να ξέρεις πότε να κάνεις περισσότερα και πότε λιγότερα.

Μεγάλωσα στη σκηνή από τα πέντε μου χρόνια. Αυτό ξέρω. Και αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να το κάνω

Θέλεις να στηρίζεις τους άλλους και να είσαι μπροστά.

Ακριβώς, ακριβώς! Και εγώ και ο DJ Lord, στα πικάπ ξέρουμε να παίζουμε ο ένας με τον άλλον. Μερικές φορές κάνουμε το ίδιο είδος διαλείμματος. Μερικές φορές τον αφήνω να κάνει το κομμάτι του. Μερικές φορές μου το αφήνει εκείνος. Οπότε είναι ωραίο να το ακούς. Δεν είναι τόσο προγραμματισμένο. Και αλλάζει κάθε βράδυ, ξέρεις.

Αυτή είναι η ζωντανή μουσική…

Ναι, αυτή είναι η ζωντανή μουσική! Όπως και να 'χει, είμαι πρώτα απ' όλα μουσικός, όπως λέω. Μεγάλωσα στη σκηνή από τα πέντε μου χρόνια. Αυτό ξέρω. Και αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να κάνω αυτό που κάνω. Και έτσι πρέπει να είναι.

Είσαι πλέον μέλος της οικογένειας Cypress Hill εδώ και 30 χρόνια. Κοιτάζοντας πίσω σε εκείνη την εποχή, ποιο είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που εκτιμάς; Υπήρξε κάποια στιγμή που ήταν πραγματικά δύσκολη για εσένα όλα αυτά τα χρόνια;

Ξέρεις, έχεις την ευκαιρία να παίξεις σε όλο τον κόσμο με τους Cypress Hill και το να βλέπεις την απόλαυση του κόσμου ήταν το μεγαλύτερο δώρο. Είναι η ώρα μας να επιτρέψουμε στους ανθρώπους να ξεφύγουν από όλα τα προβλήματά τους και να τους κάνουμε απλώς να περάσουν καλά. Και αυτή είναι η δουλειά μας να τους πάμε σε έναν άλλο κόσμο τουλάχιστον για όσο διάστημα είμαστε εμείς στη σκηνή. Και το να μπορούμε να το κάνουμε αυτό σε όλο τον κόσμο με τους Cypress Hill ήταν το μεγαλύτερο δώρο....

Πρέπει να είναι ένα ικανοποιητικό συναίσθημα.

Είναι! Είναι! Γιατί, είναι η στιγμή που είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. Όταν είμαστε σε αυτή την σκηνή, δουλεύουμε με την ίδια ενέργεια. Είναι όλοι μαζί... Δίνεις ενέργεια και εμείς λαμβάνουμε, είναι τέλειο. Οπότε είναι πολύ, πολύ ικανοποιητικό. Καθώς μεγαλώνεις, τα δύσκολα είναι να είσαι μακριά από την οικογένεια και να σου λείπουν πολλά πράγματα. Οι θυσίες που έχουν γίνει για αυτό…

Γενικά, είναι οι θυσίες που πρέπει να κάνεις όταν ακολουθείς αυτόν τον τρόπο ζωής.

Ναι! Και γι' αυτό δεν είναι για όλους. Έχουμε μια παροιμία εδώ, «Ορισμένα πράγματα δεν είναι για τους αδύναμους». Καταλαβαίνεις τι εννοώ; (γέλια)

Προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι αγαπάμε, όσο το δυνατόν περισσότερο. Μου αρέσει αυτό. Οπότε πρέπει να βρω μια ισορροπία

Ναι... Πολλοί, πολλοί άνθρωποι εγκαταλείπουν... είναι πολύ ανθρώπινο.

Ναι! Είναι ανθρώπινο και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, απλώς υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι φτιαγμένοι με διαφορετικό τρόπο. Και γι' αυτό είναι σημαντικό, να βρεις κάποιον που μπορεί να καταλάβει αυτόν τον τρόπο ζωής σου. Γιατί, όπως είπα, είναι πολύ δύσκολο να είσαι μακριά από την οικογένεια, να χάνεις γενέθλια και να χάνεις ορισμένα πράγματα σαν κι αυτά. Και να αποσυνδέεσαι επίσης από τους ανθρώπους, επειδή νιώθουν ότι δεν έχεις χρόνο για αυτούς ή κάτι τέτοιο. Και δεν είναι αυτό... Προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι αγαπάμε. Προσπαθούμε να το κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Μου αρέσει αυτό. Οπότε πρέπει να βρω μια ισορροπία. Αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα.

Αλλά, ταυτόχρονα, όταν είμαστε όλοι σε περιοδεία ως συγκρότημα, είμαστε οικογένεια και όλα είναι υπέροχα. Εξακολουθούμε να απολαμβάνουμε να είμαστε σε περιοδεία μαζί. Εξακολουθούμε να απολαμβάνουμε να είμαστε στη σκηνή, να περνάμε χρόνο και να μιλάμε ο ένας στον άλλον, όχι μόνο στην περιοδεία αλλά και εκτός αυτής. Είμαστε πραγματικά αληθινή οικογένεια, οπότε. Όλοι αντιμετωπίζουμε το ίδιο πράγμα, το να είμαστε μακριά από το σπίτι. Αλλά, στο δρόμο είμαστε εμείς, και έχουμε ο καθένας τον άλλον...

Έχεις δεύτερη οικογένεια!

Ναι, είναι μια ισορροπία! Και οι οπαδοί είναι μια προέκταση αυτής.

Γνώρισα για πρώτη φορά τους Beastie Boys όταν έπαιξα μουσική στο γάμο του Ad-Rock

Πριν από τους Cypress Hill, ήσουν συσχετισμένος με τους θρυλικούς Beastie Boys τη δεκαετία του '90. Και νομίζω ότι συμμετείχες στις ηχογραφήσεις του "Ill Communication". Πώς ήταν η συνύπαρξη μαζί τους; Τι έμαθες από την περίοδο που ήσουν με τους Beastie Boys; Έχεις κάποιες ιστορίες που θα ήθελες να μοιραστείς από τότε;

Ω, ουάου! Έπαιζα με τους Beastie Boys από το 1992 έως περίπου το 1995-1996. Είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω στο δίσκο "Ill Communication" και επίσης στο δίσκο "Hello Nasty". Και έκανα περιοδείες. Ήταν απίστευτο, γιατί ήμουν μεγάλος θαυμαστής των Beastie Boy. ΜΕΓΑΛΟΣ θαυμαστής των Beastie Boys! Και πάντα έχεις ένα ένα όνειρο του τύπου «φίλε, θα ήταν τέλειο να παίξω με τους Beastie Boys»... Αλλά, με ποια ιδιότητα; Δεν έχουν κρουστά. Δεν έχουν αυτό... είναι αυτού του είδους το hip-hop. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;

Και το αστείο της υπόθεσης είναι ότι τους γνώρισα για πρώτη φορά, επειδή εγώ έπαιξα στον γάμο, η μπάντα μου, το μικρό μου τρίο έπαιξαν στον πρώτο γάμμο του Ad-Rock Και ήταν θαυμαστές επίσης του μπαμπά μου.

Έτσι, μέσω ενός κοινού φίλου, κανόνισε αυτή τη συνάντηση και μου λέει «Ε, θέλω να είαναλάβεις την ψυχαγωγία σε έναν γάμο». Όπως τη γαμήλια δεξίωση και όλα αυτά. Θέλω να πω, αυτό είναι κάτι σπουδαίο να αναλάβεις την υπόκρουση σε αυτό. Το τελευταίο πράγμα που σκέφτηκα ποτέ ότι θα έκανα ήταν ένας γάμος. Αλλά δεν μπορείς να πεις όχι σε μια τέτοια ευκαιρία...

Η μοίρα σε βρήκε!

Φυσικά! (γέλια)

Μετά τον γάμο, επρόκειτο να πάνε στην Ιαπωνία και μου είπαν, ξέρεις, «Όταν επιστρέψουμε θα τζαμάρουμε λίγο» και τέτοια πράγματα. Και τρεις μήνες αργότερα, δέχομαι ένα τηλεφώνημα από τον Mike Dee. Και ο Mike D λέει «Λοιπόν, θα σε ενδιέφερε να έρθεις μαζί μας στην περιοδεία "Check Your Head"; Στο τελευταίο μας σκέλος;». «Ω, Θεέ μου. Ναι!». Έτσι, έκανα οντισιόν και ήμουν προετοιμασμένος. Ήξερα ό,τι κι αν μου πετούσαν... «Φέρε μου και άλλα. Το έχω!» Και σύντομα τους συνόδευσα σε εκείνη την περιοδεία. Και το αστείο είναι ότι τις δύο τελευταίες εβδομάδες αυτής της περιοδείας, η πρώτη μπάντα που άνοιξε την περιοδεία έφυγε και αντικαταστάθηκαν από τους Cypress Hill.

Έτσι, η «άνθηση» και των δύο κόσμων μου συγκρούστηκε. Και ταυτόχρονα, για τα επόμενα περίπου 3 χρόνια έκανα περιοδείες και ηχογραφήσεις με τους Beastie Boys και περιοδείες και ηχογραφήσεις με τους Cypress Hill. Ανταλλάσσονταν συνεχώς. Δεν ήμουν ποτέ σπίτι. Ήμουν συνεχώς ανάμεσά τους.

Έτσι, ένας γάμος έκανε όλα αυτά…

Ένας γάμος τα έκανε όλα αυτά... Οπότε, αν σας καλέσουν να πάτε σε έναν γάμο, μην πείτε αμέσως όχι, γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να είναι εκεί... Ποτέ δεν ξέρεις!

Στο κοινωνικό κλίμα που βρισκόμαστε - όχι μόνο εδώ στις Η.Π.Α., αλλά σε όλο τον κόσμο - χρειαζόμαστε αυτό το είδος μουσικής διαμαρτυρίας

(γέλια) Η hip-hop σήμερα είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα, δημοφιλή και επιδραστικά μουσικά είδη στον πλανήτη, δίνοντας φωνή στις περιθωριοποιημένες και καταπιεσμένες κοινότητες και μειονότητες, ενώνοντας κουλτούρες. Υποθέτω ότι δεν ήταν πάντα έτσι. Πώς βλέπεις την τρέχουσα κατάσταση της hip-hop βιομηχανίας, ειδικά στην τρέχουσα κοινωνική αναταραχή στις Ηνωμένες Πολιτείες;

Για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλά hip-hop συγκροτήματα αυτή τη στιγμή που χρησιμοποιούν τη φωνή τους με αυτόν τον τρόπο. Και νομίζω ότι αυτή τη στιγμή, στο κλίμα που βρισκόμαστε, στο κοινωνικό κλίμα - όχι μόνο εδώ στις Η.Π.Α., αλλά σε όλο τον κόσμο - χρειαζόμαστε αυτό το είδος μουσικής διαμαρτυρίας. Υπήρχε μια εποχή που το hip hop το έκανε αυτό... και από εκεί προέρχεται το περίφημο conscious hip-hop (σ.σ. «συνειδητοποιημένο» hip-hop). Ξέρεις, να μιλάς για τα θέματα, να μιλάς για τον κόσμο, να μιλάς για πράγματα που συμβαίνουν, για άσχημα πράγματα που συμβαίνουν, να τα βάζεις όλα μαζί... να έχεις φωνή. Και επίσης στη ροκ, υπήρχε μια εποχή στη δεκαετία του '90 που υπήρχαν συγκροτήματα που ήταν "μπουμ" [επιμέλεια: κάνει τον ήχο]... που έμπαιναν σε πολύ πολιτικά ζητήματα και βοηθούσαν στη συνειδητοποίηση ότι η μουσική είναι μια παγκόσμια γλώσσα. Και όταν το λέω αυτό, είναι επειδή μας ενώνει όλους. Θα μπορούσε να υπάρχει το ίδιο μήνυμα σε μια άλλη χώρα, ακόμα κι αν δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα. Και αυτή τη στιγμή δεν έχουμε τέτοιου είδους συγκροτήματα στην πρώτη γραμμή.

Ως Cypress Hill, αγωνιστήκαμε για τη νομιμοποίηση της κάνναβης... αυτός ήταν ο αγώνας μας

Και νομίζω ότι το χρειαζόμαστε αυτό. Λοιπόν, ως Cypress Hill, αγωνιστήκαμε για τη νομιμοποίηση της κάνναβης... αυτός ήταν ο αγώνας μας. Δεν είμαστε τόσο πολιτικό σύνολο, αλλά αποδείξαμε στον εαυτό μας ότι αν αντισταθείς σε κάτι και συνεχίσεις ακάθεκτος, τελικά τα πράγματα θα αλλάξουν. Και κοιτάζοντάς μας τώρα, έχουμε χώρες που νομιμοποιούν πλέον τη μαριχουάνα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Προχωράει. Υπάρχουν περισσότερα να γίνουν, αλλά προχωράει...

Δεν θα έλεγα ότι αυτό δεν είναι πολιτικό.

Είναι πολιτικό, είναι πολιτικό κατά μία έννοια. Επειδή είναι ένας αγώνας. Είναι ακόμα ενάντια στο κράτος...

Xρειαζόμαστε μια μπάντα σαν τους Rage Against The Machine τώρα, αλλά πρέπει να προέρχεται από νεότερα συγκροτήματα

Είναι νόμιμο δικαίωμα...

Με αυτόν τον τρόπο, ναι! Αλλά, δεν αυτοπροσδιοριζόμαστε ως πολιτικό γκρουπ. Υποστηρίζουμε πράγματα στα οποία πιστεύουμε και νομίζω ότι αυτό είναι το θέμα. Δηλαδή, χρειαζόμαστε μια μπάντα σαν τους Rage Against The Machine τώρα. Χρειαζόμαστε μπάντες σαν κι αυτή... που να έχουν αυτή...

... την πυγμή...

Και ξέρεις κάτι; Δεν μπορούν να είναι οι παλαιότεροι καλλιτέχνες. Πρέπει να προέρχεται από τα νεότερα συγκροτήματα. Πρέπει να προέρχονται από αυτό το κομμάτι. Δηλαδή, είμαστε legacy groups, υπάρχουμε εδώ και...

30 χρόνια…

Δεν είναι η ώρα να μιλάμε για πάρτι, για να περνάμε καλά. Πρέπει επίσης να εκπαιδεύουμε τους ανθρώπους

Το μήνυμά μας θα μπορούσε να είναι το εξής και οι άνθρωποι μπορούν να πουν «Ω, εντάξει! Αυτό είναι καλό! Με πολύ σεβασμό. Σας σεβόμαστε, επειδή είστε παλιοί στην πιάτσα». Αλλά χρειαζόμαστε αυτά τα πράγματα να προέρχονται από τους ανερχόμενους καλλιτέχνες της χιπ χοπ, τους ανερχόμενους καλλιτέχνες της ροκ... Νέα, νεότερα ροκ συγκροτήματα ή οτιδήποτε άλλο. Το χρειαζόμαστε αυτό τώρα, όπως υπήρχε στη δεκαετία του '60 και στις αρχές της δεκαετίας του '70. Το χρειαζόμαστε αυτό γιατί εκεί βρισκόμαστε ως κοινωνικό κλίμα. Δεν είναι η ώρα να μιλάμε για πάρτι, για να περνάμε καλά. Πρέπει επίσης να εκπαιδεύουμε τους ανθρώπους. Αυτό νομίζω λοιπόν. Δεν έχουμε αρκετούς ανθρώπους που να διαδίδουν το μήνυμα για το τι χρειαζόμαστε...

Ανεξαρτησία... Δεν έχουμε πραγματικά αυτό

Νομίζω ότι είπες κάτι σημαντικό. Μπορεί να τους έχουμε, αλλά δεν είναι στην πρώτη γραμμή. Δεν είναι οι πιο διάσημοι και δεν είναι αυτοί που ακούει ο κόσμος. Δεν πιστεύω ότι δεν υπάρχουν πολιτικά συγκροτήματα σήμερα, αλλά δεν είναι και πολύ γνωστά. Δεν ξέρω πώς γίνεται να είναι γνωστά, αλλά νομίζω ότι αυτό είναι ένα πρόβλημα.

Λοιπόν, ξέρεις, το θέμα είναι ότι πιθανότατα έχεις δίκιο. Είναι μπάντες που υπάρχουν εκεί έξω και πιθανότατα είναι πολύ απαρατήρητες. Που δεν έχουν κυκλοφορήσει κάτι ακόμα.

Και το θέμα είναι ότι το μουσικό κλίμα και ο τρόπος με τον οποίο μεταδίδουμε το μήνυμά μας, πρέπει να γίνεται με διαφορετικό τρόπο. Παλιότερα, το ζήτημα ήταν να μπεις σε μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία και μετά να μπορέσεις να προωθήσεις όλα αυτά τα πράγματα. Αλλά τώρα είμαστε σε μια κατάσταση ανεξαρτησίας. Και ναι, μπορείς να βγάλεις τη μουσική σου εκεί έξω έξω, αλλά η μεγάλη διαφορά είναι ότι δεν έχουμε τη δύναμη που έχουν οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες. Έχουν τα εκατομμύρια, εκατομμύρια δολάρια για να μπορέσουν να στηρίξουν κάποιον και να κάνουν γνωστή την παρουσία του παντού.

Οι σημερινοί μουσικοί πρέπει να ξαναμάθουν πώς το κάναμε

Ανεξαρτησία... Δεν έχουμε πραγματικά αυτό. Και το λέω αυτό επειδή εμείς, επειδή ξέρεις, οι Cypress Hill, τώρα που είμαστε ανεξάρτητοι δεν είμαστε δεμένοι με κάποια δισκογραφική εταιρεία. Είμαστε τυχεροί που έχουμε μια κληρονομιά, αλλά μιλάω για τις νεότερες μπάντες που έρχονται. Πρέπει να περάσεις το μήνυμά σου, με βάση τη βάση, το YouTube... βάλε ένα τραγούδι στο Spotify. Ναι, θα μπορούσες να βάλεις το τραγούδι σου στο Spotify, αλλά ο καθένας θα μπορούσε να βγάλει ένα τραγούδι στο Spotify. Ποιος θα το μάθει; Πρέπει να προωθήσεις τον εαυτό σου. Είναι βασικό τώρα. Και αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι πρέπει να ξέρουν πώς να βγουν έξω και να μην βασίζονται σε πράγματα του τύπου «ωχ! Έχω απλώς ένα τραγούδι στο Spotify». Αυτοί οι καλλιτέχνες πρέπει να πληρώσουν χρήματα ή να κάνουν ειδικές προσφορές για να βρίσκονται στην κορυφή της λίστας και στα banners για μία ή δύο εβδομάδες. Ξέρεις, αυτό κοστίζει χρήματα.

Και θα το δώσουν αυτό στους μεγαλύτερους καλλιτέχνες. Επειδή μπορούν να το κάνουν. Αλλά πρέπει να βγούμε πέρα από τη φωλιά μας. Και η τεχνολογία μας απομακρύνει τόσο πολύ από αυτό, που νομίζω ότι οι σημερινοί μουσικοί πρέπει να ξαναμάθουν πώς το κάναμε. Έπρεπε να βγούμε εκεί έξω στους δρόμους, είχαμε flyers, κολλούσαμε αφίσες έξω. Στέλναμε τις κασέτες μας. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε. Η διαφήμιση από στόμα σε στόμα είναι ακόμα το καλύτερο πράγμα.

Ναι, να μπορώ να το κάνω μόνος μου.

Αν ένας φίλος σου, ένας καλός σου φίλος, σου πει «Ξέρεις κάτι; Άκουσα αυτό το συγκρότημα, πρέπει οπωσδήποτε να το τσεκάρεις. Είναι καταπληκτικό». Θα του πεις «Ξέρω φίλε μου, εμπιστεύομαι τον λόγο του. Θα πάω να το τσεκάρω».

Αυτό είναι αλήθεια. Το έκανα πριν από περίπου μια εβδομάδα. Ξέρεις, ένας φίλος μου πρότεινε κάτι. Το άκουσα και μου άρεσε...

Σωστά, σωστά. Και σου άρεσε. Ξέρεις τι εννοώ; Αλλά, τουλάχιστον, το άκουσες. Τώρα, αν αυτό ήταν από κάποιον που ίσως δεν γνωρίζεις, θα έλεγες «Δεν ξέρω αυτόν τον τύπο. Δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάει». Δεν βιάζεσαι καθόλου. Πρέπει να μπει σε αυτή την αλυσίδα και μετά να συνεχίσει από εκεί. Και νομίζω ότι οι νέοι μουσικοί πρέπει να το κάνουν με αυτόν τον τρόπο.

Δεν έχω ακούσει Kneecap, αλλά θα τους τσεκάρω

Στο Rockwave Festival εδώ, θα παίξουν επίσης μαζί σας και οι Kneecap. Γνωρίζεις τη μουσική τους; Είναι ένα ιρλανδικό hip-hop συγκρότημα και έχουν έντονη πολιτική χροιά...

Λοιπόν, όχι, δεν τους έχω ακούσει, αλλά θα τους τσεκάρω.

Ναι, θα πρέπει να τους τσεκάρεις!

Ε, θα το κάνω τώρα, μου το πρότεινες... (γέλια)

Εφόσον είμαστε μια ιστοσελίδα που επικεντρώνεται στη ροκ μουσική, νιώθω την υποχρέωση να σε ρωτήσω για το project σου με τον κιθαρίστα των Deftones, Stephen Carpenter, τους Soul Invicto. Ποιος είναι ο ρόλος σου στη μέταλ μουσική και, επιπλέον, ποιες είναι οι επιρροές σου;

Ουάου! Ξέρεις, έμαθα περισσότερα για τη ροκ μουσική όταν ήμουν στο λύκειο. Επειδή μου άρεσε η latin/jazz, η soul, η funk, και όλα αυτά, και οι φίλοι μου έλεγαν «ρε, τσέκαρε αυτή τη μπάντα». Οπότε πάντα μου άρεσε. Και μετά, με τις περιοδείες και τις εμφανίσεις σε πολλά φεστιβάλ, εναλλακτικά φεστιβάλ, metal φεστιβάλ και τέτοια πράγματα, έλεγες «ουάου, φίλε, αυτό ακούγεται πολύ ωραίο». Και μετά, όταν μου δόθηκε η ευκαιρία, συμμετείχα στις ηχογραφήσεις για τον πρώτο δίσκο των Soulfly. Ηχογράφησα στους Strife, μια πανκ μπάντα που ονομαζόταν Strife...

Τους ξέρω…

Σκέφτηκα «Αυτό θα ήταν κάπως ωραίο. Ίσως δεν χρειάζεται να παίξω με τον παραδοσιακό μου τρόπο, να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό». Έτσι, όταν έκανα έναν σόλο δίσκο στις αρχές της δεκαετίας του 2000, είχα ένα bonus track με τους Sola Invicto, που είμαι εγώ, ο Richie Laundress, και αυτό ήταν πριν συμμετάσχει ο Stephen, ήταν περισσότερο drum n' bass. Έτσι τηλεφώνησα στο Steph και του είπα «Γεια σου Steph. Έχω αυτό το κομμάτι. Μπορείς να ηχογραφήσεις λίγο;» Επειδή άκουγε πολύ drum n' bass. Έτσι ηχογράφησε κάτι για εμάς. Αυτή ήταν η πρώτη επίσημη ηχογράφηση του για τους Sol Invicto. Μετά πήρε μια πιο heavy τροπή και περισσότερα tribal drums και άλλα τέτοια πράγματα. Και έπειτα αρχίσαμε να το κάνουμε αυτό και κυκλοφορήσαμε υλικό στην ιστοσελίδα μας. Ξέρεις, όλα ήταν απλώς βασισμένα στο Διαδίκτυο. Και τελικά κυκλοφορήσαμε ένα επίσημο EP. Και είναι heavy... (γέλια)

Mιλάμε για το ενδεχόμενο να κάνουμε ένα rock/metal EP με τους Cypress Hill

Τελευταία ερώτηση και θα ήθελα να σε ευχαριστήσω πολύ για τον χρόνο σου. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για μένα. Έχετε κάποια μελλοντικά σχέδια που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας, ίσως έναν νέο δίσκο στο στούντιο;

Ναι, μιλάμε για το ενδεχόμενο να κάνουμε ένα rock/metal EP με τους Cypress Hill. Σκεφτόμαστε αυτή την ιδέα. Μόλις κάναμε μερικές συναυλίες στο Σαν Φρανσίσκο στο Fillmore, και ήταν η πρώτη μας συναυλία με το σχήμα που βγάλαμε στη σκηνή για το μπάσο και τις κιθάρες.

Ουάου. Θα ήθελα πολύ να το δω αυτό.

Μπορεί να υπάρχουν πλάνα που να κάνουν κύκλους. Αυτό συνέβη μόλις αυτό το Σαββατοκύριακο.

Δηλαδή, θα το δούμε στην Ελλάδα;

Ποτέ δεν ξέρεις… (γέλια)

Eric, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω πολύ για τον χρόνο σου. Πέρασα υπέροχα μιλώντας μαζί σου. Σε ευχαριστώ πολύ.

Σας ευχαριστώ. Ήταν χαρά μου. Πολλούς χαιρετισμούς στο κοινό μας εκεί στην Ελλάδα. Ανυπομονούμε για την συναυλία και να βρεθούμε ξανά εκεί έξω μαζί σας και σας ευχαριστούμε πολύ. Ήταν μια υπέροχη συνέντευξη.

Σας ευχαριστώ πολύ. Καλή σου μέρα.

Επίσης, φίλε.

Photo credits: Eitan Miskevich