Gypsyhawk

Η ιστορία έχει ως εξής: Τέσσερεις μεταλλάδες που βαρέθηκαν το metal αποφασίζουν να το ρίξουν στο παλιό καλό good-time 70s hard rock. Και είναι μία ιστορία που τα τελευταία χρόνια έχουμε ακούσει σε πολλές παραλλαγές αλλά και με αρκετά ομολογουμένως εξαιρετικά αποτελέσματα. Οι Gypsyhawk έρχονται να προσθέσουν το όνομά τους στη μακρά αυτή λίστα ...περίπου.

Παρότι στο εναρκτήριο "Overloaded" δείχνουν να εννοούν ακριβώς αυτό που λένε, να έχουν μελετήσει το είδος τους καλά και να το αποδίδουν ακόμα καλύτερα, η αλήθεια είναι ότι σταδιακά προχωρώντας μέσα στο δίσκο παρεκκλίνουν αρκετές φορές από τη δεκαετία που έθεσαν σαν «στόχο» και τους «ξεφεύγουν» αρκετά 80s στοιχεία κλασικότροπου heavy metal. Δεν είναι λίγες οι φορές που θα εντοπίσει ένας ακροατής να διαβαίνουν το λεπτό όριο των Thin Lizzy  περνώντας προς τους συνήθεις Iron Maidenισμούς ή θα εντοπίσει άλλες παρόμοιες (και μερικές πιο σύγχρονες) αναφορές. Φυσικά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, απλά κάνει το όλο αποτέλεσμα να ακούγεται περισσότερο σαν metalhead's 70s rock, πράγμα λογικό εξετάζοντας το παρελθόν τους με συγκροτήματα όπως οι White Wizzard, οι Skeletonwitch και οι Suns Βeneath.

Αφήνοντας τα παραπάνω στην άκρη θα πρέπει να πούμε ότι τα έντεκα τραγούδια τους αποδίδονται με το πόδι στο γκάζι από την αρχή μέχρι το τέλος, είναι καλογραμμένα, με σωστές δόσεις έντασης και μελωδίας, το συγκρότημα μοιάζει συμπαγές σε ομαδικό επίπεδο και ικανότατο σε ατομικό και τελικά είναι δύσκολο να μη σε παρασύρουν στη χειρότερη σε ένα ρυθμικό χτύπημα του ποδιού και στην καλύτερη σε ένα πλήρες ξεβίδωμα αυχένα και λοιπών σωματικών μερών.

Κλείνουν την πρώτη τους αυτή προσπάθεια με το πολύ ταιριαστό "Rock 'N' Roll, Hoochie Koo" των Johnny Winter - Rick Derringer κάτι που εσκεμμένα ή ακούσια είναι ένα πολύ καλό statement για τη μουσική τους. Rock 'n' roll παίζουν τα παλικάρια, ενσωματώνοντας όλες τις επιρροές τους και μεταδίδουν το κέφι στους ακροατές τους. Δεν μπορείς να τους ζητήσεις και τίποτα παραπάνω, μπορείς;