The Cure

Δεν είμαι πια δεκατριών ετών, ούτε εσύ τριάντα δύο, ούτε και το Mtv βάζει το video clip του "Lullaby" κάθε μία ώρα. Οι ρυτίδες έχουν κάνει για τα καλά την εμφάνισή τους κι ας προσπαθείς μάταια με καρβουνιασμένο μακιγιάζ να τις κρύψεις. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθείς να παίζεις με τα όνειρα και τις ευαισθησίες μας, χαρίζοντας μας τις πιο γλυκόπικρες ψευδαισθήσεις σου, ξεφλουδίζοντας από τοίχους τις παγωμένες μνήμες μας, παιχνίδι που σου άρεσε να παίζεις, χρόνια τώρα μαζί μας, βάζοντας ταυτόχρονα στοιχήματα τα οποία και κέρδιζες μέχρι την αποφράδα χρονιά του 1989, γιατί κάπου εκεί άρχισε το δωμάτιο να μικραίνει, τα όνειρα να στερεύουν και η έμπνευση...

Φέτος έμελλε να κάνεις το 13ο όνειρό σου πραγματικότητα, και αν πολλοί σε παρότρυναν να το αφήσεις για μετά, εσύ πεισματικά αρνήθηκες, βάζοντας ένα ακόμη στοίχημα που το φυλλοκάρδι σου τρέμει για να το κερδίσεις - την ύστατη στιγμή, έστω αυτό, θα είναι αρκετό για να επανέλθει η αίγλη του παρελθόντος. Όχι ότι για τους πιστούς σου χάθηκε ποτέ βέβαια - αυτοί είναι δεδομένοι. Το θέμα είναι με τους άλλους τι θα κάνεις που εξακολουθούν να ασχολούνται με τα παραπανίσια κιλά, τα τρύπια πουλόβερ και τις «ανούσιες» κυκλοφορίες σου. «Προλήψεις και αηδίες», σκέφτηκες και έβαλες ολοταχώς μπροστά για την κυκλοφορία του 13ου άλμπουμ των αγαπημένων σου τέκνων, των The Cure, με σκοπό να γεννηθεί την 13η Οκτωβρίου του 2008 και να λέγεται "4:13 Dream".

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Μέχρι εκεί όμως. Ένα καλό άλμπουμ. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. 13 κομμάτια (ε, τι άλλο!) με τα μισά να αγγίζουν το φράγμα των fillers και ίσως, λέω, ίσως, αν τολμούσες να ξεπεράσεις αυτή την εμμονή του «13» και να έμενες στα 7, να το είχες κερδίσει το στοίχημα, μιας και τα υπόλοιπα κουβαλούν γνώριμα αρώματα του παρελθόντος. Και όχι μόνο του gothic παρελθόντος. Για να μη με παρεξηγήσεις. Η joy divisionιακή εισαγωγή του "Underneath The Stars" ωχριά μπροστά στην alternative / pop αισθητική του άλμπουμ που κατάφερες να χαράξεις, οπότε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας για πισωγυρίσματα. Σου κλείνω πονηρά το μάτι όμως και ψιθυρίζω στο αυτί σου πως με έκανε να αισθανθώ λίγο σαν τον Μικρό Πρίγκιπα - δεν ξέρω, βέβαια, αν θα ήθελες να ξέρεις κάτι τέτοιο. Το ακόλουθο "Only One" τόλμησε να μου θυμίσει το "Friday I'm In Love", ενώ το φρηκ "Freakshow" αναθάρρεψε τις ελπίδες μου για το μεγάλο «μπαμ».

Μάταια όμως. Έπρεπε να περάσω τα μισά του «Ονείρου» και να συγκρουστώ μετωπικά με το "Hungry Ghost", το οποίο είναι η κορυφαία στιγμή των 52 λεπτών και μου έχει κάνει μεγάλη ζημιά με την παιχνιδιάρικη κιθάρα και την σκοτεινή μπασογραμμή του. Άσε που ξεστομίζει και μεγάλες αλήθειες. Η συνέχεια όμως παραμένει μέτρια / αδιάφορη μέχρι τα τρία τελευταία τραγούδια που φτύνουν την εναπομένουσα παράνοια του μυαλού σου, το καθένα με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. "Sleep When I m Dead", "Scream" και "It's Over" συμμαζεύουν επιτυχώς τα ασυμμάζευτα, όταν όμως κάνουμε το λάθος του «repeat» στο cd player, το δίλημμα επανέρχεται εμπρός μας: το "4:13 Dream" είναι ή όχι ένα καλό «Cure» άλμπουμ; Είπαμε: είναι ένα καλό άλμπουμ. Μόνο.

Με ρωτάς γιατί; Γιατί το μάτι σου δε γυαλίζει πια, η παράνοια στις κιθάρες σου πήρε σύνταξη, η μελαγχολία των στίχων σου ίσα που φαίνεται με κιάλια και η κατασταλαγμένη απόγνωση της φωνής σου με χαλάει απίστευτα! Όταν μου έχεις χαρίσει απλόχερα «ένα Δάσος», τον «Κρεμαστό Κήπο» και ένα «Ερωτοτράγουδο», δικαιούμαι να έχω απαιτήσεις. Εσύ έφερες τον Ουρανό στα αυτιά μου - εγώ δε σου ζήτησα τίποτα. Μέχρι να ξαναγίνεις πάλι τριάντα δύο ετών, κύριε Smith, κι εγώ δεκατριών, θα βάφω κατράμι τα μάτια μου και θα βγαίνω έξω στη βροχή, προσπαθώντας να ανασάνω, παίρνοντας δύναμη από τα χασκόγελα και τα σιωπηλά τσιγάρα των αφελών περαστικών. Τι είπες; It's over; Ήταν μόνο ένα «Όνειρο»...