The Crimson ProjeKCt

Θα μπορούσαμε να μπλέξουμε σε δαιδαλώδεις ονοματολογίες και στα κλαδιά ενός πολύπλοκου οικογενειακού δένδρου οπότε ας περιοριστούμε καλύτερα να πούμε ότι οι Crimson Projeckt είναι μία συνένωση δύο συγκροτημάτων, των Stick Men και των Andrew Belew Trio, που έχουν συγγένεια με τους King Crimson όχι μόνο μουσική, φυσικά, αλλά και μέσω των ηγετών τους, δηλαδή του Tony Levin και του Andrew Belew που είναι συχνοί στυλοβάτες των διάφορων εκδοχών των King Crimson από τη δεκαετία του '80 και έπειτα. Μαζί με αυτούς και ο Pat Mastelotto κλείνει την τριάδα των μουσικών που έχουν περάσει από τους King Crimson. Το γεγονός ότι και οι τρεις είναι και παραμένουν από τους αγαπημένους συνεργάτες του Robert Fripp τους εξασφάλισε και τις ευλογίες του για ένα περιοδεύον σχήμα που θα διατηρήσει την κληρονομιά των King Crimson ζωντανή όσο ο Fripp απολάμβανε την απόσυρσή του.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι μουσικά ένα κάποιο κουμάντο κάνει ο Tony Levin, αφού οι επιλογές των συνθέσεων προέρχονται από την περίοδο που ήταν αυτός στο συγκρότημα με κάποιες απαραίτητες πινελιές από το παρελθόν. Αντίθετα οι, πολύ καλοί πάντως, δίσκοι "The ConstruKction Of Light" (2000) και "The Power To Believe" (2003) αγνοούνται παρά τη συμμετοχή σε αυτούς και του Belew και του Mastelotto, ίσως και λόγω της απουσίας «παραδοσιακού» μπάσου σε αυτούς (ο Trey Gunn παίζει war guitar έναντι). Έτσι κυριαρχούν δικαίως τα "Discipline" και "Thrak" ακολουθεί το "Three Of A Perfect Pair", αγνοείται, μάλλον επίσης δικαίως, το "Beat" και μέσω των ομώνυμων συνθέσεων των "Red" και "Lark's Tongues In Aspic" εκπροσωπείται το παρελθόν. Όσοι φυσικά αναπολούν τις πρώιμες, πιο λυρικές ημέρες των King Crimson, από τη μία θα απογοητευτούν, από την άλλη ίσως συνειδητοποιήσουν ότι η μουσική του Fripp είχε, ούτως ή άλλως, προχωρήσει πάρα πολύ μέσα στα χρόνια.

Οι μουσικοί που συμπληρώνουν την ομάδα (Slick, Reuter, Ralph) είναι, φυσικά, ο καθένας δεξιοτέχνης στο όργανό του και γνήσια τέκνα της φιλοσοφίας του Βασιλιά Πορφυρού. Η δε συνένωση που προείπαμε, των δύο trio, ουσιαστικά οδηγεί στην επανάληψη της μορφή του double trio (δηλαδή, χοντρικά, δύο κιθάρες, δύο μπάσα, δύο ντραμς - αν μπορεί να περιγράψει κανείς τόσο απλά τα όργανα που χρησιμοποιούν οι μουσικοί αυτοί), μίας μορφής που εισήγαγαν οι King Crimson την περίοδο 1994 - 1997.

Και μετά από μία μεγάλη αλλά απαραίτητη εισαγωγή, που στους πιο μυημένους μπορεί ήδη να έχει πει πολλά για το ύφος του συγκροτήματος ...έρχεται η μουσική. Ξεκινώντας από τα προφανή, οι επιλογές είναι πραγματικά από τις καλύτερες που θα μπορούσαν να γίνουν περιλαμβάνοντας πέρα από τις πιο «τεχνικές» και «δύσκολες» συνθέσεις και τα πιο «τραγούδια» του συγκροτήματος όπως τα "Dinosaur" και "Elephant Talk". Εννοείται ότι οι εκτελέσεις επιμηκύνονται και αλλάζουν σε σχέση με τους studio δίσκου, όχι όμως σε σημείο που να είναι αγνώριστες. Τα "Red" και "Lark's Tongues In Aspic ΙΙ" φυσικά λάμπουν και εδώ όσο και στη δισκογραφία του συγκροτήματος και αποδίδονται άψογα, αλλά είναι και μία ευκαιρία να θυμηθούμε πιο «ξεχασμένα» τραγούδια σε εκτελέσεις που τα αναδεικνύουν όπως τα "Thela Hun Ginjeet", "Frame By Frame" και "VROOM VROOM".

Αυτό που είναι πιο εντυπωσιακό πάντως είναι ότι το πνεύμα των King Crimson είναι τόσο ζωντανά παρόν που ειλικρινά, όσο κι αν ακούγεται αυτό ως ιεροσυλία, ο Fripp όχι μόνο δεν λείπει, αλλά δεν ξέρω κι αν θα προσέφερε κάτι επιπλέον η παρουσία του. Ίσως θα πρέπει δηλαδή να τον βλέπουμε πολύ περισσότερο ως συνθέτη, φυσικά, αλλά και μέντορα παρά σαν μουσικό υπό τη στενή έννοια του όρου και δεν θα μου έκανε εντύπωση αν μέσα από τέτοια project η κληρονομιά των King Crimson περάσει από γενιά σε γενιά μέσα στις δεκαετίες ακόμα και χωρίς αυτόν. Πρωτοποριακό θα μου πείτε, αλλά μήπως ήταν ποτέ και κάτι άλλο οι King Crimson;