Destruction

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούσα μία αποστροφή προς το όνομα των πάλαι ποτέ ηρώων του thrash, Destruction. Και όχι άδικα, αφού οι τελευταίοι δίσκοι τους διέγραφαν μία σταθερά πτωτική πορεία. Κυριότερο χαρακτηριστικό αυτής ήταν η κούραση, με πολλά τραγούδια σε κάθε άλμπουμ να «κοπανάνε» ανούσια, ενώ τα διακριθέντα μετρούνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού. Το "D.E.V.O.L.U.T.I.O.N." του '08 ήταν το άκρον άωτον αυτής της τροπής, με τις ελπίδες για επανάκαμψη της μπάντας να λιγοστεύουν επικίνδυνα...

...ώσπου έρχεται η «ημέρα της αναμέτρησης» να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Όσοι πίστευαν στην μπάντα μπορούν άφοβα να αρχίσουν τους πανηγυρισμούς, αφού το αποτέλεσμα είναι πραγματικά εκθαμβωτικό. Είναι προφανές ότι μεγάλο ρόλο σ' αυτό έπαιξε η έλευση του νέου drummer, Vaaver (κατά κόσμον Wawrzyniec Dramowicz). Η προϋπηρεσία του εν λόγω κυρίου αφορούσε στα αμιγώς προοδευτικά σχήματα των Indukti και των Lunatic Soul, αλλά και στους gothάδες Unsun. Τουτέστιν, πολλοί μπορεί να μην ήξεραν τι να περιμένουν από αυτόν, όμως η συμβολή του στο δίσκο είναι καταλυτική. Κατανέμοντας ισομερώς το παίξιμό του σε χέρια και πόδια, ο Πολωνός παραδίδει ένα σεμινάριο ολοκληρωμένου thrash drumming, γεμίζοντας κάθε δευτερόλεπτο του δίσκου με ουσία.

Από τις πρώτες νότες του "The Price" είναι οφθαλμοφανές ότι οι Γερμανοί έχουν επιστρέψει αγριεμένοι και με το πόδι κολλημένο στο γκάζι προσπερνούν το άνευρο "D.E.V.O.L.U.T.I.O.N." και το φλύαρο "Inventor Of Evil" σα σταματημένα. Προχωρώντας, οι ταχύτητες όχι μόνο συνεχίζονται, αλλά αυξάνονται με μαθηματική ακρίβεια, ώσπου πλέον μπορούμε να κάνουμε λόγο για μία πρωτοφανή μανία. Τα χαρακτηριστικά νευρωτικά riff τους εμφανίζονται με μεγαλύτερη συχνότητα, παραπέμποντας ευθέως στην εποχή της επανένταξης του Schmier στο συγκρότημα και, συνακόλουθα, στα "All Hell Breaks Loose" και "The Antichrist". Και αν η φιλοσοφία των συνθέσεων θυμίζει τη συγκεκριμένη εποχή, οι επιδόσεις της τριάδας και η διάχυτη old school αίσθηση γυρνούν ακόμα πιο πίσω, τότε που ζώνες με σφαίρες και ξασμένα μαλλιά συνδυάζονταν αρμονικά και κάθε κυκλοφορία των Destruction που σεβόταν τον εαυτό της έπρεπε να συνοδεύεται από μια χούφτα παυσίπονα για τις ημικρανίες.

Εκτός από το τερατώδες παίξιμο του Vaaver, ειδική μνεία πρέπει να απονεμηθεί και στον Mike Sifringer για την κιθαριστική δουλειά του, η οποία είναι απαστράπτουσα σε όλο το μήκος του δίσκου. Ανάμεσά τους συναντάμε τον καλύτερο Schmier των τελευταίων ετών να φτύνει την κάθε λέξη με τη χαρακτηριστική ένρινη οργή του, σπρώχνοντας το αποτέλεσμα στα άκρα. Κομμάτια θα δυσκολευόμουν να ξεχωρίσω, αφού η ποιότητα και η συνοχή του άλμπουμ καθιστούν το καθένα από τα έντεκα απόλυτα απαραίτητο, όμως δε μπορώ παρά να εκφράσω το θαυμασμό μου για το χαμαιλεοντισμό με τον οποίο η μπάντα περνά στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού στο "Hate Is My Fuel" (για το οποίο η μπάντα γύρισε και video clip), grooveάρει τόσο βλάσφημα στο "The Demon Is God" και γεφυρώνει τις διαφορετικές εποχές της στα "Church Of Disgust" και "Devil's Advocate".

Εν ολίγοις, το "Day Of Reckoning" είναι ένας ανέλπιστα εμπνευσμένος δίσκος που ξεχειλίζει από νεύρο και αδρεναλίνη και που επανατοποθετεί τους Γερμανούς σε μία από τις εξέχουσες θέσεις των μεγάλων του thrash metal. Φυσικά, μην περιμένετε καινοτομίες εδώ, απλά ένα συγκρότημα που τιμάει τις ρίζες του και τις μεταβαπτίζει στη σημερινή εποχή με περίσσιο ενθουσιασμό. Αν αυτό είναι πλέον το κύριο ζητούμενο από μπάντες του μεγέθους των Destruction, τότε το άλμπουμ προτείνεται με συνοπτικές διαδικασίες τόσο στους οπαδούς τους, όσο και στους φίλους του ήχου που πρεσβεύουν.