Dead Guitars

Όταν το θέλει η στιγμή, η λιτότητα του μηνύματος, μόνη, αρκεί για να προκαλέσει ρίγος. Οι Dead Guitars κάνουν τις στιγμές να το θέλουν. Βαφτισμένοι στα νερά υπόγειων new wave ποταμιών, ο Peter Brough (12 Drummers Drumming), ο Carlo Van Putten (The Convent, White Rose Transmission) και τα τσιράκια τους συνεργάζονται, υπό την επιγραφή "Dead Guitars". Η πρώτη τους πραμάτεια δεν εκπλήσσει, αποτελείται από ατμοσφαιρικές post punk μπαλάντες, με πρώιμη '90s μυρωδιά, και το αντίτιμο είναι όλες σας οι ευθύνες.

Ο δίσκος "Airplanes" γεννά μια αδιαφορία προς την έννοια του χρόνου, μια χαδιάρα οδύνη. Σε υποδέχεται φιλόξενα όσο λίγοι, μ' ένα φρεσκορυτιδιασμένο ελάχιστο χαμόγελο, για να σου πει ιστορίες για πτώσεις. Από τα ηχεία ρέουν, σα χείμαρρος σε slow motion, στωικοί σπαραγμοί και ουράνιες καθάριες μελωδίες.

Η ζεστασιά της απλότητας της ερμηνείας του Carlo Van Putten οδηγεί στην πιο ήπια κάθαρση. Η ένταση της έξαρσής του μοιάζει μακρινή και δραματική. Ο ακροατής βρίσκεται χαμένος σε λαβύρινθο, χωρίς να νοιάζεται για το πού θα βρει την έξοδο. Μουσική παγίδα στον εγωκεντρισμό, που σ' οδηγεί στο να κλείνεις τα μάτια μπροστά στον καθρέφτη και να ξέρεις πως το είδωλό του εαυτού σου σε κοιτάει ακόμη.

Οι σκόρπιες νότες του κιθαριστικού διδύμου Pete Brough / Ralf Aussem εναλλάσσονται υγιώς με τις πιο κρυστάλλινες βρωμιές. Ανώδυνα μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις και υπνωτικές επαναλήψεις σαρώνουν το χώρο και αγνοούν τα τελεσίγραφα του νόμου της βαρύτητας. Βαθιά παραγωγή, αν και όχι αυτή ενός blockbuster. Και μόνο παραμένει το παράπονο για το ατυχές όνομα της νεοσύστατης μπάντας.

Δεν τολμώ να ξεχωρίσω ένα κομμάτι, γιατί και τα δέκα έχουν αγκαλιαστεί μεταξύ τους και χορεύουν αργά μέσα στο Sony, σ' επανάληψη που θα διακοπεί μόνο για το επόμενο review.