Οι sleeper agents των Iron Maiden και της Barbra Streisand

Ένα από τα πράγματα που μου αρέσει να κάνω σε συναυλίες, μουσικά στέκια και δισκοπωλεία είναι να παρατηρώ τους ανθρώπους και πως αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και με τον χώρο.

Το περισσότερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι μοναδικές καταστάσεις που φέρνουν διαφορετικούς ανθρώπους σε κοινούς χώρους ή ανθρώπους σε μέρη που ποτέ άλλοτε δεν θα πάταγαν το πόδι τους.

Παράδειγμα οι metal συναυλίες σε χώρους που κανονικά λειτουργούν ως «πίστες» ή οι εμφανίσεις pop καλλιτεχνών σε χώρους που συνήθως πραγματοποιούνται rock φεστιβάλ.

Η αμηχανία των ανθρώπων, οι ερωτήσεις για τα βασικά (από το πού θα παρκάρουν, μέχρι το πώς θα πιούν μια μπύρα),  αλλά και το συνήθως αταίριαστο ντύσιμο με τον χώρο πάντα δημιουργούν ευκαιρία για συζήτηση και σχόλια των ημέτερων ροκάδων.

Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με τους -όπως μου αρέσει να τους αποκαλώ- sleeper agents κάποιων ιστορικών καλλιτεχνών και τις σπάνιες βόλτες τους στα δισκοπωλεία.

Sleeper agents ονομάζονται οι κατάσκοποι που τοποθετούνται συνήθως σε μια ξένη χώρα χωρίς κάποια αποστολή, με εντολές να αναμένουν μέχρι να τους χρειαστεί η πραγματική πατρίδα τους.

Κάπως έτσι λειτουργούν και οι οπαδοί κάποιων μουσικών. Θυμάμαι ακόμα τις περιγραφές φίλων που δουλεύουν σε μεγάλη αλυσίδα που πουλά και δίσκους μουσικής όταν κυκλοφόρησε το τελευταίο άλμπουμ της Barbra Streisand ("Partners", 2014). Υποβασταζόμενες κυρίες με την γούνα τους και το βαρύ make-up να ρωτάνε για τον δρόμο προς το δισκοπότηρο μιας και είχαν να επισκεφτούν δισκοπωλείο χρόνια.

Κυρίες που φυσικά δεν θα ρίξουν ούτε μια ματιά στα υπόλοιπα «καλούδια» στο ράφι με τα pop CD ή τα soundtrack. Κυρίες που δεν θα ξαναπατήσουν στον συγκεκριμένο χώρο του πολυκαταστήματος παρά μόνο στο επόμενο κάλεσμα.

Κάπως έτσι συνέβη και με τον τελευταίο και αξιόλογο βεβαίως άλμπουμ των Iron Maiden το οποίο πουλάει και στην χώρα μας όπου έφτασε μάλιστα και Νο1 στα chart της Ifpi.

Προφανώς εδώ δεν έχουμε ηλικιωμένες κυρίες με γούνες αλλά κυρίως άντρες 35 με 55 χρονών οι οποίοι είτε δεν ακολουθούν πια τα μουσικά από κοντά λόγω υποχρεώσεων και άλλων πραγμάτων, είτε οι έξοδοί τους και ο ελεύθερος χρόνος  τους «στολίζονται» από διαφορετικές μουσικές.

Το μικρόβιο όμως δεν πεθαίνει. Το τηλεφώνημα στον παλιό συμμαθητή / συμφοιτητή θα γίνει όπως κάθε φορά. «Έβγαλαν δίσκο οι Maiden έμαθα. Είναι καλός;». Περιττή η ερώτηση στο τέλος μιας και ο δίσκος θα αγορασθεί και κατά πάσα πιθανότητα θα μπει στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου για σόλο ακροάσεις από και προς την δουλειά. Εκεί που υπάρχει ησυχία και μπορείς να φωνάξεις και δυνατά στο ρεφρέν.

Πολλά έχουν ειπωθεί για τους μεγάλους και ιστορικούς καλλιτέχνες. Ένα από τα πράγματα που δεν τους πιστώνεται συνήθως είναι το αποτύπωμα που έχουν αφήσει στις ζωές πολλών ανθρώπων. Αυτή η δύναμη που συνεχίζει να κρατά τους οπαδούς ώστε αυτοί να ακολουθούν και να βρίσκουν χρόνο για αυτούς σε οποιαδήποτε φάση της ζωής τους.

Οι υπόλοιποι μπορεί να κοροϊδεύουμε την κυρία με τη γούνα που ψάχνει εναγωνίως την Streisand στο ράφι ή τον κύριο με το κοστούμι που σε προσπερνά για να κάτσει στην μπροστινή σειρά της rock συναυλίας.

Οι καλλιτέχνες απλά συνεχίζουν να εισπράττουν. Αγάπη και χρήμα.

Κάπως έτσι, με αυτούς τους οπαδούς δηλαδή, μπαίνει πολλές φορές η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των μεγάλων ονομάτων και των υπόλοιπων που χαίρονται  μόνο την λεγόμενη εφήμερη επιτυχία.

Τα ξαναλέμε σε τέσσερα χρόνια λοιπόν.