Shade Empire

Είναι αρκετά δύσκολο για μια μπάντα να καταφέρει να συνδυάσει συμφωνικά στοιχεία με ακραίο metal, διάφοροι προσπάθησαν κατά καιρούς με ποικίλα αποτελέσματα, άλλοτε εξαιρετικά επιτυχημένα κι άλλοτε με παταγώδη επιτυχία. Ευτυχώς στην περίπτωση του "Omega Arcane", οι Shade Empire τα κατάφεραν περίφημα.

Οι Shade Empire κινούνται στο χώρο του ατμοσφαιρικού-συμφωνικού death-black metal, θυμίζοντας ίσως Septicflesh και Fleshgod Apocalypse, ακόμη και Dimmu Borgir (ιδιαίτερα το "Abrahadabra") έχοντας όμως το δικό τους ηχητικό χαρακτήρα. Ένα ιδιαίτερο στοιχείο που αναγνωρίζει κανείς στη μουσική τους, είναι τα πλήκτρα, που δεν αρκούνται μόνο στη δημιουργία ατμοσφαιρικού υποβάθρου αλλά πολλές φορές πρωταγωνιστούν και δίνουν το στίγμα τους εισάγοντας ακόμη και ηλεκτρονικά στοιχεία στο τελικό αποτέλεσμα.

Το "Omega Arcane" είναι ένας δίσκος που πήρε πέντε ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί και τελικά να κυκλοφορήσει. Πέντε χρόνια στα οποία οι Shade Empire προσπάθησαν να βρουν ισορροπίες στον ήχο τους και τελικά να ηχογραφήσουν το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας τους.

Με το πρώτο κιόλας κομμάτι, με τίτλο "Ruins", γίνεται άμεσα αντιληπτή η ικανότητα της μπάντας να δημιουργεί επικές συνθέσεις, αφού η συμφωνική εισαγωγή είναι ο καλύτερος τρόπος να μας προϊδεάσει για το τι πρόκειται να επακολουθήσει. Θεωρώ πως άνετα αυτή η εισαγωγή θα μπορούσε να επενδύσει κάποιο trailer από ταινία (ή ένα trailer του Game Of Thrones) αφού διαθέτει τόσο το μουσικό υπόβαθρο όσο και την εκτέλεση που απαιτείται ώστε να μην ακούγεται σαν κακέκτυπο κάποιου soundtrack. Μετά το πέρας της εισαγωγής, το κομμάτι μπαίνει πολύ δυναμικά, με γρήγορα riffs και βομβαρδιστικούς ρυθμούς στα τύμπανα, χωρίς όμως να χάνεται το ατμοσφαιρικό τμήμα του ήχου. Τα φωνητικά είναι αναμενόμενα για το είδος, και εναλλάσσονται ανάμεσα σε screams και growls, με κάποια ψήγματα καθαρών μελωδικών γραμμών, εξυπηρετώντας σωστά την ποικιλομορφία των συνθέσεων. Είναι η ιδανική εισαγωγή για να δώσει μια ολοκληρωμένη εικόνα στον ακροατή και να τον προετοιμάσει για τη συνέχεια.

Πέραν των ηχητικών στοιχείων που προαναφέρθηκαν, οι δομές των κομματιών επίσης δίνουν κάτι διαφορετικό στο "Omega Arcane", καθώς στα (ομολογουμένως μακροσκελή) κομμάτια υπάρχουν εναλλαγές ρυθμών, μελωδιών και εντάσεων. Έτσι επικρατεί και μια progressive αισθητική, αφού τα τραγούδια κρατούν το ενδιαφέρον του ακροατή και επιζητούν πολλαπλές ακροάσεις για να αναδείξουν όλες τις λεπτομέρειές τους. Το "Disembodiment" είναι ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια του δίσκου, αλλά ταυτόχρονα ένα από τα ποιοτικότερα. Περιέχει μια φοβερή ηλεκτρονική εισαγωγή, ένα ιδιαίτερα συναισθηματικό ακουστικό μέρος, το οποίο οδηγεί σε μια κορύφωση έντασης και μελωδικότητας, με τα drums να σφυροκοπούν αλύπητα, και τις κιθάρες να δίνουν ένα αρμονικό μελωδικό riff σε υψηλές ταχύτητες. Οι εναλλαγές συνεχίζονται και στο υπόλοιπο μέρος του τραγουδιού,  χωρίς καμία έκπτωση στην ποιότητα.

Άξιο αναφοράς είναι επίσης το "Devolution", που λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο ως ιντερλούδιο, όντας ένα επικό ηλεκτρονικό κομμάτι αρκετά διαφορετικό και πειραματικό. Το "Οmega Arcane" που κλείνει το δίσκο, είναι το highlight του άλμπουμ, ένα instrumental κομμάτι, σε μέτριες ταχύτητες, γεμάτο μελωδικότητα και συναίσθημα. Πραγματικά αξιόλογο και αυτό που θα πρότεινα να ακούσετε ακόμη και αν δεν θεωρείτε τον εαυτό σας οπαδό της ακραίας πλευράς του metal.

Εάν θεωρείτε ότι το death-black δεν μπορεί να συνδυαστεί με το συμφωνικό ήχο και τα πλήκτρα, ίσως θα έπρεπε να δώσετε μια ευκαιρία σε αυτό το άλμπουμ, μπορεί και να αλλάξετε γνώμη. Εάν είστε ήδη οπαδοί των πρόσφατων Septicflesh, Fleshgod Apocalypse και Dimmu Borgir, ο δίσκος αυτός επιβάλλεται να προστεθεί στη συλλογή σας. Όχι μόνο κοντράρει στα ίσια τα μεγάλα ονόματα του χώρου, αλλά πολλές φορές τα ξεπερνά, αποφεύγοντας  κάποιες κοινοτυπίες και έχοντας αρκετά δικά του στοιχεία ώστε να ξεχωρίσει και να εντυπωσιάσει.