Rilo Kiley

Δεν το κρύβω πως μία αδυναμία σε rock μπάντες με γυναικεία φωνητικά την έχω. Όπως και γενικότερα έχω την άποψη πως τα φωνητικά του «ασθενούς» φύλου είναι τις περισσότερες φορές πολύ πιο εκφραστικά και συναισθηματικά από τα αντίστοιχα αντρικά.

Οι Rilo Kiley (προφέρεται «Ράιλοου Κάιλι») έρχονται από το Los Angeles και έχουν ως frontwoman την ηθοποιό Jenny Lewis. Διάβασα πως είχε περάσει και από το Baywatch και απορώ γιατί δε μπορώ να τη θυμηθώ. Η Lewis είναι υπεύθυνη μάλιστα και για την πλειοψηφία των συνθέσεων του τέταρτου δίσκου της μπάντας (που, μιας και δεν το ανέφερα προηγουμένως, φέρει τον τίτλο "Under The Black Light") και -πιστέψτε με- δεν τα καταφέρνει καθόλου άσχημα, ούτε στην ερμηνεία αλλά ούτε και στη σύνθεση.

Στο σύνολό τους, τα κομμάτια κυμαίνονται ανάμεσα σε alternative rock, indie pop και ψιλοlounge ήχους, με αρκετές όμως «εξωγενείς» στα παραπάνω ιδιώματα αναφορές που ξεκινούν από τους Fleetwood Mac (της μετά-Peter Green εποχής προφανώς) και τις αναπόφευκτες (για αμερικανικό συγκρότημα των ημερών μας) country φόρμες, περνούν από τους Blondie και καταλήγουν στην Tori Amos. Θα μπορούσε χοντρικά να πει κανείς πως αποτελούν την αμερικανική απάντηση στους Σουηδούς The Cardigans, αν και με αρκετά πιο ενδιαφέρουσα και ποικιλόμορφη μουσική.

Το "Under The Black Light", πέραν του ότι μας θυμίζει τα μάλλον ξεχασμένα πλέον Black Lights, ακούγεται ευχάριστα και εύκολα, τόσο χάρη στη χαρακτηριστική και sexy φωνή της Lewis, όσο και λόγω της πολυσυλλεκτικότητας (όταν χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη σε κριτική... σημαίνει πως το cd μου αρέσει) των ήχων που περιλαμβάνει.

Το εντυπωσιακό είναι πως πέραν της ωραίας αισθητικής και του ωραίου στυλ του δίσκου, όλες οι συνθέσεις βρίσκονται σε αρκετά υψηλό επίπεδο. Και τα 11 κομμάτια του δίσκου θα μπορούσαν να σταθούν ως ραδιοφωνικά hits. Και ξέρετε πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο.

Αναμφίβολα από τα πιο «όμορφα» άλμπουμ της χρονιάς. Τσεκάρετέ το.