RPWL

Σε μεγάλο βαθμό το σύγχρονο prog rock κυριαρχείται από το λεγόμενο post prog, ένα ιδίωμα που στηρίζεται περισσότερο στις ατμόσφαιρες και έχει βασικούς πυλώνες του από τη μία τους Marillion του Hogarth και από την άλλη το μελαγχολικό μόνο μέρος των Pink Floyd. Στο "Beyond Man And Time" οι RPWL φαίνεται να προσεγγίζουν αυτό ακριβώς το είδος περισσότερο, παρά τις κάποιες εκλάμψεις συμφωνικού prog, και με μόνο τις Φλοϋδικές επιρροές να αντηχούν το παρελθόν τους.

Οι ατμόσφαιρες όμως για να αναδειχθούν χρειάζονται και δυνατές μελωδίες να τις στηρίξουν. Και τέτοιες βρίσκονται η αλήθεια είναι στον εν λόγω δίσκο σε δύο μόλις, αλλά πραγματικά αξιόλογες στιγμές. Συμπτωματικά ή μη και οι δύο θυμίζουν κάτι που ο Steven Wilson θα μπορούσε να είχε γράψει (όπως επίσης και θυμίζει το ένα το άλλο). Πρόκειται για τα "We Are What We Are" και "Unchain The Earth" που είναι τραγούδια στα οποία ο ακροατής με χαρά θα επανέλθει ξανά και ξανά καιρό αφού το άλμπουμ σταματήσει να θεωρείται νέα κυκλοφορία. Το γεγονός ότι και τα δύο είναι συνθέσεις μεγάλης διάρκειας του πιστώνεται ως έξτρα επίτευγμα.

Από εκεί και πέρα όμως μάλλον στιγμιαία και μόνο μπορούμε να δικαιολογήσουμε τον όποιον ντόρο ακολουθεί το όνομά τους ειδικά στην πατρίδα τους (τη Γερμανία). Είτε πρόκειται για το σόλο του hammond στο "Ugliest Man In The World" είτε για τις συμφωνικές εξάρσεις παλιαομοδίτικου prog στο "The Fisherman" υπάρχουν αρκετές δικαιολογίες για να κάνουν την ακρόαση του άλμπουμ αυτού απολύτως ευχάριστη αλλά όχι τόσες ώστε να την κάνουν απαραίτητη.

Και φέτος οι RPWL αποδεικνύουν ότι είναι αξιόλογο συγκρότημα αλλά δεύτερης κατηγορίας στον progressive χώρο και σε μεγάλο βαθμό αυτό οφείλεται στις ανισότητες των άλμπουμ τους, τόσο με ποιοτικά όσο και με υφολογικά κριτήρια. Από την άλλη εξακολουθούν να κρατούν το ενδιαφέρον του κοινού για κάθε νέα τους κυκλοφορία και αυτό είναι σίγουρα κάτι που δεν μπορούν πολλά «δεύτερης κατηγορίας» συγκροτήματα να ισχυριστούν.