Ένας Moonshiner που δεν πουλάει το παράνομο αλκοόλ που παρασκευάζει και το φυλάει για τον γάμο του. Τις Τρίτες προσπαθεί να κάνει εκπομπή στο Rocking Radio με τον έτερο εκτός νόμου...
Έτερον ήμισυ, alter ego, αντίπαλον δέος. Δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα η σχέση της Ván Records με την Rise Above, αλλά κάπου ανάμεσα σ' αυτά τείνει να κυμανθεί και ο λόγος είναι προφανής αν φέρει κάποιος στο μυαλό τα συγκροτήματα που υπογράφει κατά καιρούς η κάθε μια τους. Ένα από τα τελευταία φυντάνια της πρώτης, είναι οι Gold από την Ολλανδία και η συμμετοχή του πρώην κιθαρίστα των The Devil's Blood, Thomas Sciarone, τσίγκλισε λίγο παραπάνω και αύξησε τον βαθμό περιέργειας για το μουσικό περιεχόμενο του "Interbellum".
Οι Gold αρέσκονται στον hard rock ήχο λοιπόν, αλλά δεν τον αφήνουν σύξυλο και μονότονο. Έχοντάς τον σαν αφετηρία εκκίνησης και σαν το πρωτεύον υλικό δημιουργίας του δίσκου, τον τραβάνε κι από τις δύο μεριές του. Η μία αφορά την πιο pop έκφανσή του που δεν γίνεται όμως σαχλή επ' ουδενί και η δεύτερη την ακόμα πιο hard φύση του. Και στις δύο των περιπτώσεων, η παραγωγή διατηρεί την φρεσκάδα και την νεανικότητα των συνθέσεων, με την Milena Eva (καλησπέρα) στα φωνητικά να ακούγεται ως η ιδανική μητέρα αυτών. Άλλοτε χαλαρή κι ενίοτε τσιτωμένη, υποστηρίζει την φύση των τραγουδιών και κρατάει την ιδανική ισορροπία.
Μια από τις ωραίες πονηριές των Gold, είναι πως όταν ο Κος Sciarone βγάζει μελωδίες και solo που λογικά και θυμίζουν την προηγούμενη μπάντα του, το πράττει εν τη απουσία της Milena, πράγμα που αποτρέπει την ούτως ή άλλως άδικη και άτοπη σύγκρισή της με την πρώην συνεργάτιδά του, Mouth Of Satan. Σωστός, αν και ο,τι πιάνουν δεν γίνεται χρυσός ("The Hunt"). Με συνθέσεις όμως σαν τα "One Of Us", "Medicine Man", "Dreams" και "Love, The Magician", προκαλούν σύγχυση στις τάξεις των πολέμιων στα φίλα προσκείμενα τραγούδια ραδιοφωνικών ληστών, την ίδια ώρα που γοητεύουν τους DJs εκείνους που ασπάζονται το δόγμα Πανούτσου (τρία γνωστά-ένα άγνωστο).
Συμπαθέστατο κι άμεσο, το "Interbellum" είναι ένας δίσκος-ντεμπούτο που κλείνει με την underground (;) μόδα του πολύπλοκου και μεγάλου σε διάρκεια τραγουδιού, που καλώς έφτασε στ' αφτιά μας κι ακόμα καλύτερα δεν αποθεώθηκε ως μία ακόμα μεγάλη πρωτοεμφανιζόμενη ελπίδα του χώρου.
Οι Gold αρέσκονται στον hard rock ήχο λοιπόν, αλλά δεν τον αφήνουν σύξυλο και μονότονο. Έχοντάς τον σαν αφετηρία εκκίνησης και σαν το πρωτεύον υλικό δημιουργίας του δίσκου, τον τραβάνε κι από τις δύο μεριές του. Η μία αφορά την πιο pop έκφανσή του που δεν γίνεται όμως σαχλή επ' ουδενί και η δεύτερη την ακόμα πιο hard φύση του. Και στις δύο των περιπτώσεων, η παραγωγή διατηρεί την φρεσκάδα και την νεανικότητα των συνθέσεων, με την Milena Eva (καλησπέρα) στα φωνητικά να ακούγεται ως η ιδανική μητέρα αυτών. Άλλοτε χαλαρή κι ενίοτε τσιτωμένη, υποστηρίζει την φύση των τραγουδιών και κρατάει την ιδανική ισορροπία.
Μια από τις ωραίες πονηριές των Gold, είναι πως όταν ο Κος Sciarone βγάζει μελωδίες και solo που λογικά και θυμίζουν την προηγούμενη μπάντα του, το πράττει εν τη απουσία της Milena, πράγμα που αποτρέπει την ούτως ή άλλως άδικη και άτοπη σύγκρισή της με την πρώην συνεργάτιδά του, Mouth Of Satan. Σωστός, αν και ο,τι πιάνουν δεν γίνεται χρυσός ("The Hunt"). Με συνθέσεις όμως σαν τα "One Of Us", "Medicine Man", "Dreams" και "Love, The Magician", προκαλούν σύγχυση στις τάξεις των πολέμιων στα φίλα προσκείμενα τραγούδια ραδιοφωνικών ληστών, την ίδια ώρα που γοητεύουν τους DJs εκείνους που ασπάζονται το δόγμα Πανούτσου (τρία γνωστά-ένα άγνωστο).
Συμπαθέστατο κι άμεσο, το "Interbellum" είναι ένας δίσκος-ντεμπούτο που κλείνει με την underground (;) μόδα του πολύπλοκου και μεγάλου σε διάρκεια τραγουδιού, που καλώς έφτασε στ' αφτιά μας κι ακόμα καλύτερα δεν αποθεώθηκε ως μία ακόμα μεγάλη πρωτοεμφανιζόμενη ελπίδα του χώρου.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
