Circle

Terminal

Southern Lord (2017)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 04/10/2017
Τι συμφωνία με το διάβολο έχεις κάνει για να βγάζεις την 52η κυκλοφορία σου σε 25 χρόνια ύπαρξης και να είναι τέτοια ισοπεδωτική δισκάρα;
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω με τους Circle. Η γνωριμία μου μαζί τους έγινε το 2010, όταν κυκλοφόρησαν το παρανοϊκά ευφυές "Rautatie", ένας ακόμη δίσκος από τους πάμπολλους με τους οποίους κάθε χρόνο μας κεραυνοβολεί αυτή η θεότρελη γκρουπάρα από την Φινλανδία. Η αρχή είχε γίνει το 1994 με το ντεμπούτο τους, "Meronia", στο οποίο τραγουδούσαν αποκλειστικά στα meronian, μια γλώσσα που χρησιμοποιούν ως «ψυχική οδό για να σπάσει τα όρια της κατανόησης και να φτάσει σε έννοιες που ξεπερνούν την περιορισμένη μας αντίληψη».

Προφανώς και δεν μιλούν σοβαρά. Δεν παίρνουν τους εαυτούς τους στα σοβαρά. Αν τους ρωτήσεις γιατί βγάζουν τόσους δίσκους θα σου πουν αφοπλιστικά: «Για εμάς δεν έχει σημασία η ποιότητα, η ποσότητα μας ενδιαφέρει. Το να βγάζαμε μόνο καλούς δίσκους θα ήταν πλαστό, ανειλικρινές. Το να είμαστε κακοί προσδίδει ανασφάλεια στην τέχνη μας και την κάνει πιο εύθραυστη και ανθρώπινη.» Υποκλινόμεθα.

Ακόμα και η ηχητική τους πορεία δείχνει πως αψηφούν συνειδητά οτιδήποτε συμβατικό περιτριγυρίζει ένα συγκρότημα. Έχουν παίξει ό,τι είδος βάζει ο νους σου, από post-rock και ψυχεδέλειες μέχρι ακραίο metal. Για μια μεγάλη περίοδο της καριέρας τους διακήρυτταν πως ήταν οι εκπρόσωποι ενός νέου μουσικού ρεύματος του New Wave Of Finnish Heavy Metal, κατά το αντίστοιχο βρετανικό σαφώς, ως τεράστιοι λάτρεις του κλασικότροπου heavy metal των ‘80s. Άλλοτε, πάλι, άλλαξαν το όνομά τους για να βγάλουν έναν AOR δίσκο και αμέσως μετά άλλαξαν εντελώς το line-up τους και το γύρισαν στο death metal!

Τρέχα γύρευε, προφανώς. Ψάχνοντας στη δισκογραφία τους θα βρεις διαμάντια όπως τα "Rautatie", "Hollywood", "Katapult", "Sunrise" (κάποια που έχω ξεχωρίσει απ’ όσα έχω προλάβει να ψάξω όλα αυτά τα χρόνια) και φέτος θα πέσεις πάνω σε ακόμα μια δισκάρα. Σε μια πιο συμβατική και γνωστή δισκογραφική (Southern Lord), οι Circle μεγαλουργούν με το "Terminal", μια «συναρπαστική ανακατασκευή ζωών που έζησαν κάτι σαραντάρηδες».

Μου πήρε μια ολόκληρη εβδομάδα για να ακούσω ολόκληρο το άλμπουμ και να μην παίζω στο repeat το εναρκτήριο 13-λεπτο "Rakkautta Al Dente". Πρόκειται για ένα απίστευτα ψυχεδελικό κομμάτι με metal περιτύλιγμα, κολοσσιαίο χτίσιμο, riff-άρες και διαστημικά space σημεία. Πού να ήξερα ότι θα ακολουθούσε εξίσου φοβερό κομμάτι, το ομώνυμο με κιθάρες ala Stooges (είπατε "I Wanna Be Your Dog";) ή Roky Erickson (από το "The Evil One", έναν από τους καλύτερους δίσκους των '80s ε).

Το έπος συνεχίζεται στο "Saxo" που ξεκινάει με μοναστηριακές ψαλμωδίες για να συνεχίσουμε με τον Mika Ratto να φτύνει σαν βίκινγκ τους στίχους. Η φωνή του Mika Ratto, ιδιαίτερη και πειραματικότατη τόσο στα καθαρά όσο και στα ακραία, ανέκαθεν εξύψωνε το αποτέλεσμα των Circle και του προσέδιδε μοναδική χροιά. Φτάνεις στο "Imperiumi", λοιπόν, για να δεις πώς μπορείς να συνδέσεις στο ίδιο κομμάτι Mercyful Fate και σημείο Rock In Opposition (και λίγο krautrock που διέπει όλο το άλμπουμ άλλωστε). "Kill City" και "Sick Child" για ένα επικό ψυχεδελικό τελείωμα όπου θα ακούσεις μέχρι και επιρροές Quorthon!

Οι Circle είναι ακραιφνώς πειραματικοί χωρίς σχεδόν ποτέ να παίζουν κάτι ακραία πειραματικό, ορισμένες φορές δε αντιγράφοντας με υπέροχο τρόπο τους μεγάλους του παρελθόντος. Είναι επιτηδευμένα μα και αυθόρμητα μια κατηγορία μόνοι τους και το "Terminal" δείχνει τους λόγους που τους λατρεύουμε.

BandCamp

  • SHARE
  • TWEET