Ανασκόπηση 2014: Doom / Stoner / Sludge / Heavy Rock
«The power of the spell compels us»
Από τους Γιώργο Ζαρκαδούλα, Μανώλη Κληρονόμο, Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 19/12/2014 @ 11:15
Η τριάδα που συντάσσει το εν λόγω άρθρο εδώ και λίγα χρόνια, έχει μια αδυναμία στις mindfuck ταινίες, ξεροσφύρι ή και συνοδευόμενες κι έτσι και φέτος θα προτείνει ακόμα μία, φετινή αυτήν την φορά, όχι τίποτα άλλο αλλά για να πάρει μια μικρή ιδέα για το τι συνέβη τελικά. Αναφερόμαστε στο "Predestination" με τον Ethan Hawke και το ταξίδι του στον χρόνο, μια ταινία που επανέφερε στο προσκήνιο λίγη από την χαμένη αίγλη του ηθοποιού. Στην περίπτωση που έχετε να μας πείτε κάτι παραπάνω για το πέρα δώθε που είδαμε, επικοινωνήστε άφοβα μαζί μας γιατί εξακολουθούμε να είμαστε το αποτέλεσμα της εξίσωσης «μηδέν από μηδέν».
1. Αφού απασχολήθηκε με δεκάδες πρότζεκτ και παραπρότζεκτ ο «πολύς» κύριος Broadrick επέστρεψε 13 χρόνια μετά το "Hymns" και μας δείχνει ότι δεν έχει χάσει τη φόρμα του στο ελάχιστο. Επικό, μονολιθικό και βίαιο, το "World Only Lit By Fire", είναι άλλο ένα παγωμένο, βιομηχανοποιημένο, βαλτώδες αριστούργημα που μόνο οι Godflesh είναι ικανοί να βγάλουν.
2. Οι Earth ξεφεύγοντας από τον χαρακτήρα των δύο πρόσφατων "Angels Of Darkness, Demons Of Light", συνεργάζονται με τον τραγουδιστή με τη μολυβένια φωνή, Mark Lanegan, και δημιουργούν ένα μοναδικό, ψυχεδελικό drone ντελίριο που κάνει εντυπωσιακή βουτιά στο άρρωστο παρελθόν τους, με το φοβερό "Primitive And Deadly".
3. Οι Eyehategod, η πιο μίζερη μπάντα της Νέας Ορλεάνης, επιστρέφουν δισκογραφικά μετά από 14 χρόνια, με τον ομώνυμο δίσκο τους, κάνουν τα πάντα άψογα και επαναφέρουν τα διαστροφικά blues χωρίς να χάνουν στο ελάχιστο σε μηδενισμό.
4. Στην αντίπερα όχθη, οι Melvins συνεχίζουν σταθερά να κυκλοφορούν δίσκους κάθε χρόνο καθώς και τις αλλαξοκωλιές με φίλους και γνωστούς, συνεργάζονται αυτή τη φορά με τους Pinkus και Leary των Butthole Surfers και παρά τις αδυναμίες του, το "Hold It In", καταφέρνει και μας συναρπάζει για πρώτη φορά μετά από κάμποσα χρόνια χάρη στον έντονο, noise rock χαρακτήρα του.
5. Τέλος, ο Kirk Windstein αποχώρησε από τους Down για να επικεντρωθεί στους Crowbar αλλά, αν και το "Symmetry In Black" δεν το λες σε καμία περίπτωση κακό δίσκο αφού έχει riff-άρες και βλαχομαγκιά, τελικά είναι ρηχό με μερικές από τις πιο αδύναμες στιγμές της δισκογραφίας τους.
Check also: Οι Down συνεχίζουν να κυκλοφορούν τα EP των «χρωμάτων», αυτή τη φορά όμως, με το δεύτερο μέρος της τετραλογίας δείχνουν μια πιο αιχμηρή δυναμική μετά το περσινό φιάσκο του πρώτου μέρους.
1. Οι μοχθηροί Triptykon με τα "Melana Chasmata" συνέθεσαν ένα πραγματικό μαύρο έργο τέχνης μέσα στην απλότητά του, χωρίς ίχνος αφέλειας ή χυδαιότητας.
2. Οι καθηλωτικοί Yob κυκλοφόρησαν το "Clearing The Path To Ascend", που αν κι επαναλαμβάνοντας μερικώς τους εαυτούς τους, δημιούργησαν έναν δίσκο με μια στοιχειωτική ατμόσφαιρα πέρα για πέρα εθιστική.
3. Οι μονίμως μαστουρωμένοι Electric Wizard έβγαλαν το "Time To Die" και γυρίζοντας λίγο πίσω τον χρόνο, απέδειξαν πως σωστά θεωρούνται ως η πλέον σάπια κι επικίνδυνη μπάντα του κόσμου.
4. Οι Pallbearer με τα κεκτημένα του προηγούμενου δίσκου τους, κατάφεραν να ξεχωρίσουν καθώς το "The Foundations Of Burden" θα φιγουράρει ψηλά σε σχετικές λίστες του είδους και μη, λαμβάνοντας υπόψη την περσινή λίστα του Pitchfork. Θα εντοπίσουν άραγε την ηχητική διαφορά με τον προκάτοχό του;
5. Τέλος, οι Conan με το "Blood Eagle" μάλλον κολύμπησαν στα ρηχά προς απογοήτευσή μας, καθώς η τρίτη δισκογραφική τους απόπειρα δεν είχε την απαιτούμενη έμπνευση να συγκινήσει ακόμα περισσότερο κόσμο.
Check also: Τους The Skull του Eric Wagner, που με το "For Those Which Are Asleep" απέδειξε γιατί οι Trouble δεν θα πάρουν την ανιούσα εν τη απουσία του.
1. Το "Heathen" των Thou είναι ίσως το πιο σάπιο metal ακούσαμε αυτή τη χρονιά.
2. Οι Tombs έγραψαν άλλον έναν παγωμένα μαύρο δίσκο όπως μόνο αυτοί μπορούν.
3. Κοντά σε αυτό το ύφος ήρθαν και οι Lord Mantis με το "Death Mask" κι ενσωμάτωσαν επίσης εκπληκτικά το black metal στον τραχύ ήχο τους. Ένα τραχύ, στρυφνό και θορυβώδες μνημείο.
4. Παράλληλα οι Indian με το τρομερό "From All Purity" μάτωσαν τ' αυτιά μας ουρλιάζοντας ακραία και προκάλεσαν τον προσδοκώμενο τρόμο στους ακροατές.
5. Οι Mantar έγραψαν το πλέον ελπιδοφόρο ντεμπούτο για φέτος. Λάσπη, μαυρίλα, θόρυβος και έμπνευση στο τέρμα. Το "Death By Burning", συνδυάζει εξαιρετικά Melvins με Motorhead και κάπως έτσι τα πιτσιρίκια γίνονται άντρες.
Check also: Αν και δεν φτάνει τα μεγαλεία του παρελθόντος, το "Miserable" των Bongripper κοπανάει αργά και βασανιστικά και μοιράζει μπόλικο πόνο.
1. Σημασία έχει ότι δεσπόζει ο John Garcia με τον πρώτο προσωπικό του δίσκο και μετά έπονται όλοι οι άλλοι. Λιτός, απέριττος, δωρικός, χομπίστας, με ορισμένες εκ των κορυφαίων συνθέσεων της χρονιάς.
2. Οι Orange Goblin με το "Back From The Abyss" ανήγαγαν την έννοια του «αγαπημένη μπάντα» σε άλλο επίπεδο, κυρίως λόγω της συνέπειας στο ραντεβού τους κι όχι ένεκα της Motorhead παραβολής τους.
3. Την ίδια ώρα οι Karma To Burn στο "Arch Stanton" ακούγονται βετεράνοι και λίγο πριν την σύνταξη, σε αντίθεση με τα live τους.
4. Το "Universe" των Truckfighters, διατήρησε απλώς το όνομά τους στην επικαιρότητα και τίποτα περισσότερο όπως απεφάνθη ο χρόνος εν τέλει.
5. Ο δίσκος εκείνος που τους προσπέρασε στο χαλαρό και όχι αντικανονικά, είναι το εξαιρετικό "Trails And Passes" των Greenleaf που στάθηκε ικανό να τους φέρει στην Ελλάδα τον Μάιο που μας έρχεται. Αν παίξουν ζωντανά και το "With Eyes Wide Open", θα μιλάμε για ολοκληρωτική εμπειρία.
Check also: Μπορεί να άλλαξαν ήχο και να μην συγκίνησαν ιδιαίτερα τον φίλο συντάκτη στην παρουσίαση του δίσκου, το "Darkness Died Today" όμως των Sigiriya, έχει μερικές τραγουδάρες που του αξίζουν να ακουστεί.
1. To "Vigilante" των Planet Of Zeus μπορεί να έφερε σε πρώτο πλάνο τους Clutch, το ηχητικό τους ρίσκο όμως τους βγήκε με το παραπάνω, με τρανή απόδειξη το "The Beast Within".
2. Έτσι ακριβώς βγήκε και στους 1000mods με το "Vultures" και στην περίπτωση επανάκαμψης του stoner, η πρωτεύουσα του Δήμου Τενέας θα φωνάξει παρούσα για να παραλάβει το μετάλλιο της.
3. Η μεγάλη έκπληξη ανήκει στους Villagers Of Ioannina City και στο "Riza" που κατάφερε και σήκωσε στο πόδι ένα μεγάλο κι ετερόκλητο μέρος του ακροατηρίου. Είπαμε, το ρεμπέτικο είναι για τους bluesάδες και το κλαρίνο για τους μεταλλάδες και οι Γιαννιώτες ψήφισαν metal.
4. Την «βρώμικη» δουλειά στην επικράτεια την έκαναν οι Allochiria με το post / sludge τους στο "Omonoia" και παρόλη την ψυχική τους διαστροφή, έδωσαν μια μορφή γαλήνης στο ήδη ταραγμένο μας μυαλό.
5. Οι Sadhus με το ατόφιο sludge τους στο "The Smoking Community", συνέβαλαν στην ποιοτική εξάπλωση μιας ολόκληρης μουσικής σκηνής κι ακούστηκαν ικανοί να βγουν από τις υπόγειες κατακόμβες. Μεταξύ μας όμως και να παραμείνουν εκεί, δεν θα μας χαλάσει καθόλου.
Check also: Αν ήταν ΑΕΚτζήδες θα τους πήγαινε σαν moto το «ερχόμαστε», επειδή όμως αγνοούμε το φίλαθλο υπόβαθρό τους αρκούμαστε στο «καλώς τους». Οι Bus The Unknown Secretary με τα δυο φετινά τους EP, μας έκαναν να αναρωτηθούμε για το αν έχουμε πλέον κι εμείς τους δικούς μας Uncle Acid. / Οι Κρητικοί Doomocracy άνοιξαν άθελά τους μεγάλη κουβέντα, ανίκανη όμως να υποσκελίσει την ποιότητα του δίσκου τους, γιατί πολύ απλά το "The End Is Written" είναι πλέον το σημείο αναφοράς για όλους τους επίδοξους εγχώριους μιμητές.
Bus The Unknown Secretary - "Forever Grey"
1. Το νέο πόνημα, "A Etilla" των ανώνυμων funeral doom Ρώσων, Ea, που είναι άλλο ένα καταθλιπτικό μνημείο, αρρωστημένης ατμόσφαιρας, εξοντωτικά αργών ρυθμών και ευφυούς χτισίματος.
2. Από την άλλη, το ντεμπούτο των Δανών Hexis, "Abalam", είναι ένα υπόδειγμα λυσσασμένου hardcore sludge με black metal αιχμή.
3. Τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό "In The Chapel Of The Black Hand", οι Wounded Kings επιστρέφουν με το πολύ καλό "Consolamentum", ένα δίσκο που θα μπορούσαν να είχαν κυκλοφορήσει οι Cathedral κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90.
4. Το "IV.I.VIII" των Coffinworm είναι μίζερο και παγωμένο σαν στέπα Νορβηγίας, συνδυάζοντας εγκεφαλικά sludge και black metal.
5. Τέλος, το "Sleepwalking Sailors" των Helms, αποτελεί ένα αριστοτεχνικό μπλέξιμο του ατμοσφαιρικού sludge με το noise rock που οδηγεί σε έναν ιδιαίτερο δίσκο μοναδικής αισθητικής.
Check also: Το EP "The Cavern" (ένα ενιαίο κομμάτι 40 λεπτών) των Inter Arma, δεν ακούγεται πλέον σαν ρώσικη σαλάτα όπως οι προηγούμενες δουλειές τους αλλά ακούγεται συγκροτημένο και αρκούντως προοδευτικό και αξίζει να το ακούσετε.
1. 30/11: Η επιστροφή των Kadavar στην χώρα μας, μετά από την εμφάνισή τους στο Six D.O.G.S. το 2012 και πλέον με έναν ακόμα δίσκο στο ενεργητικό τους, το εξαιρετικό "Abra Kadavar", δεν μπορούσε να αγνοηθεί. Σε συνδυασμό μάλιστα και με μία από τις πιο αξιόλογες ελληνικές μπάντες στον χώρο του instrumental rock, το αθηναϊκό κοινό έσπευσε να τους απολαύσει γεμίζοντας σχεδόν το An Club.
2. 02/11: Μια τέτοια εμπειρία που ανάγει την αυθεντικότητά της και την αγνή προέλευσή της στις πιο χρυσές σελίδες της πρώιμης hard rock ιστορίας και ανακατεύει τις Hendrix, Cream επιρροές μέσα από ένα «αυστηρά αναλογικό» πλαίσιο μιας ψηφιακής εποχής, θα μπορούσε μονάχα να χαρακτηριστεί ως η συναυλία της χρονιάς για όσους παρευρέθησαν στην εορταστική παράσταση των Earthless - ωδή στο αγνό rock. Να ξανάρθουν. Με τους Radio Moscow.
3. 10/10: Αν και η διαολεμένη, πρώτη εμφάνιση των Neurosis μάλλον επισκιάζει οτιδήποτε άλλο είδαμε φέτος (ή και για πάντα), σίγουρα η εμφανίση των Ufomammut και, πλέον, και των Yob (μαζί με τους Amenra που είδαμε πέρσι, πλεόν έχουμε δει όλη την αφρόκρεμα της Neurot Recordings), πρόκειται για όνειρα που έγιναν πραγματικότητα. Εάν στην εξίσωση βάλουμε και το νέο μεγάλο όνομα του παγκόσμιου doom, τους Αμερικάνους Pallbearer, μιλάμε για μαγική χρονιά που μόνο μεσαίωνα (όπως είθιστε να λένε μερικοί) δεν θυμίζει.
4. 03/07: Η συναυλία των Neurosis αποτέλεσε ένα λαϊκό προσκύνημα για τους απανταχού μουσικόφιλους. Είδα πολύ κόσμο από εγχώριες μπάντες οι οποίοι ήρθαν να παρακολουθήσουν τη μπάντα που τους γέννησε τη φλόγα. Οι Sun Of Nothing, οι Allochiria, οι Sadhus και πολλοί άλλοι ήταν εκεί. Δεν θα μπορούσαν να μην είναι. Με ανελέητο headbanging προσκυνούσαν νοερά τους θρύλους που ευθύνονται για όλα. Το φινάλε της συναυλίας είναι από τις περιπτώσεις που κάθεσαι με ανοιχτό το στόμα (ή απλά χτυπιέσαι σαν να μην υπάρχει αύριο), αναρωτώμενος πώς σκατά θα περιγράψεις αυτό που βίωσες σε κάποιον που δεν ήταν εκεί. Όχι, δεν επιδέχεται περιγραφής. Ας ήσουν εκεί.
5. 26/06: Τον John Garcia τον αγαπάμε παθολογικά. Δεν είναι μόνο η φωνή των Kyuss, είναι η φωνή που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά, η φωνή που τάραξε, όσο λίγες, τα νερά του hard rock, στις αρχές του '90. Αφού μας έχει επισκεφθεί με τρία διαφορετικά σχήματα (Kyuss Lives!, Garcia Plays Kyuss και Hermano) ήρθε η στιγμή να μας επισκεφθεί και με τους Unida, την μπάντα που θα μπορούσε να αποτελέσει το ανταγωνιστικό δέος των Queens Of The Stone Age του Josh Homme στις αρχές του 2000, αλλά δυστυχώς τους έφαγαν οι μαλακίες των δισκογραφικών.
Check also: 11/04: Αναμφίβολα η πρώτη επίσκεψη των Uncle Acid And The Deadbeats στη χώρα μας προστίθεται στις εξαιρετικές συναυλιακές επιλογές που έχει το ελληνικό κοινό το τελευταίο διάστημα και όχι μόνο. Ευρισκόμενοι σε μια σταθερά ανοδική πορεία και παίζοντας support στην πρόσφατη περιοδεία των Black Sabbath, δεν πέρασαν απαρατήρητοι στο πέρασμά τους και από δω, καθώς το An τίγκαρε κυριολεκτικά από κόσμο που απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι δεν έχει καμία διάθεση να παραμένει προσκολλημένος στα ίδια και τα ίδια. Πιθανότατα ένας μεγαλύτερος χώρος θα βοηθούσε ακόμα περισσότερο.
Επιμέλεια: Γιώργος Ζαρκαδούλας
♦ Αθάνατα παππούδια ♦
1. Αφού απασχολήθηκε με δεκάδες πρότζεκτ και παραπρότζεκτ ο «πολύς» κύριος Broadrick επέστρεψε 13 χρόνια μετά το "Hymns" και μας δείχνει ότι δεν έχει χάσει τη φόρμα του στο ελάχιστο. Επικό, μονολιθικό και βίαιο, το "World Only Lit By Fire", είναι άλλο ένα παγωμένο, βιομηχανοποιημένο, βαλτώδες αριστούργημα που μόνο οι Godflesh είναι ικανοί να βγάλουν.
2. Οι Earth ξεφεύγοντας από τον χαρακτήρα των δύο πρόσφατων "Angels Of Darkness, Demons Of Light", συνεργάζονται με τον τραγουδιστή με τη μολυβένια φωνή, Mark Lanegan, και δημιουργούν ένα μοναδικό, ψυχεδελικό drone ντελίριο που κάνει εντυπωσιακή βουτιά στο άρρωστο παρελθόν τους, με το φοβερό "Primitive And Deadly".
3. Οι Eyehategod, η πιο μίζερη μπάντα της Νέας Ορλεάνης, επιστρέφουν δισκογραφικά μετά από 14 χρόνια, με τον ομώνυμο δίσκο τους, κάνουν τα πάντα άψογα και επαναφέρουν τα διαστροφικά blues χωρίς να χάνουν στο ελάχιστο σε μηδενισμό.
4. Στην αντίπερα όχθη, οι Melvins συνεχίζουν σταθερά να κυκλοφορούν δίσκους κάθε χρόνο καθώς και τις αλλαξοκωλιές με φίλους και γνωστούς, συνεργάζονται αυτή τη φορά με τους Pinkus και Leary των Butthole Surfers και παρά τις αδυναμίες του, το "Hold It In", καταφέρνει και μας συναρπάζει για πρώτη φορά μετά από κάμποσα χρόνια χάρη στον έντονο, noise rock χαρακτήρα του.
5. Τέλος, ο Kirk Windstein αποχώρησε από τους Down για να επικεντρωθεί στους Crowbar αλλά, αν και το "Symmetry In Black" δεν το λες σε καμία περίπτωση κακό δίσκο αφού έχει riff-άρες και βλαχομαγκιά, τελικά είναι ρηχό με μερικές από τις πιο αδύναμες στιγμές της δισκογραφίας τους.
Check also: Οι Down συνεχίζουν να κυκλοφορούν τα EP των «χρωμάτων», αυτή τη φορά όμως, με το δεύτερο μέρος της τετραλογίας δείχνουν μια πιο αιχμηρή δυναμική μετά το περσινό φιάσκο του πρώτου μέρους.
♦ Αργός θάνατος ♦
Στην Doom ενότητα για φέτος δεν είχαμε μεγάλο όγκο καλών δίσκων οπότε η αναφορά μας θα περιοριστεί σε λίγους και καλούς.
1. Οι μοχθηροί Triptykon με τα "Melana Chasmata" συνέθεσαν ένα πραγματικό μαύρο έργο τέχνης μέσα στην απλότητά του, χωρίς ίχνος αφέλειας ή χυδαιότητας.
2. Οι καθηλωτικοί Yob κυκλοφόρησαν το "Clearing The Path To Ascend", που αν κι επαναλαμβάνοντας μερικώς τους εαυτούς τους, δημιούργησαν έναν δίσκο με μια στοιχειωτική ατμόσφαιρα πέρα για πέρα εθιστική.
3. Οι μονίμως μαστουρωμένοι Electric Wizard έβγαλαν το "Time To Die" και γυρίζοντας λίγο πίσω τον χρόνο, απέδειξαν πως σωστά θεωρούνται ως η πλέον σάπια κι επικίνδυνη μπάντα του κόσμου.
4. Οι Pallbearer με τα κεκτημένα του προηγούμενου δίσκου τους, κατάφεραν να ξεχωρίσουν καθώς το "The Foundations Of Burden" θα φιγουράρει ψηλά σε σχετικές λίστες του είδους και μη, λαμβάνοντας υπόψη την περσινή λίστα του Pitchfork. Θα εντοπίσουν άραγε την ηχητική διαφορά με τον προκάτοχό του;
5. Τέλος, οι Conan με το "Blood Eagle" μάλλον κολύμπησαν στα ρηχά προς απογοήτευσή μας, καθώς η τρίτη δισκογραφική τους απόπειρα δεν είχε την απαιτούμενη έμπνευση να συγκινήσει ακόμα περισσότερο κόσμο.
Check also: Τους The Skull του Eric Wagner, που με το "For Those Which Are Asleep" απέδειξε γιατί οι Trouble δεν θα πάρουν την ανιούσα εν τη απουσία του.
♦ Ζημιά από σκληρά, μεγάλα και κατάξερα κομμάτια λάσπης ♦
H παράγραφος που ακολουθεί περιέχει πολλή λάσπη. Οι πέντε δίσκοι που θα καταγράψουμε είναι βαριοί, σκονισμένοι, γεμάτοι ξερά κοτρόνια λάσπης.
1. Το "Heathen" των Thou είναι ίσως το πιο σάπιο metal ακούσαμε αυτή τη χρονιά.
2. Οι Tombs έγραψαν άλλον έναν παγωμένα μαύρο δίσκο όπως μόνο αυτοί μπορούν.
3. Κοντά σε αυτό το ύφος ήρθαν και οι Lord Mantis με το "Death Mask" κι ενσωμάτωσαν επίσης εκπληκτικά το black metal στον τραχύ ήχο τους. Ένα τραχύ, στρυφνό και θορυβώδες μνημείο.
4. Παράλληλα οι Indian με το τρομερό "From All Purity" μάτωσαν τ' αυτιά μας ουρλιάζοντας ακραία και προκάλεσαν τον προσδοκώμενο τρόμο στους ακροατές.
5. Οι Mantar έγραψαν το πλέον ελπιδοφόρο ντεμπούτο για φέτος. Λάσπη, μαυρίλα, θόρυβος και έμπνευση στο τέρμα. Το "Death By Burning", συνδυάζει εξαιρετικά Melvins με Motorhead και κάπως έτσι τα πιτσιρίκια γίνονται άντρες.
Check also: Αν και δεν φτάνει τα μεγαλεία του παρελθόντος, το "Miserable" των Bongripper κοπανάει αργά και βασανιστικά και μοιράζει μπόλικο πόνο.
♦ Κάποτε στην έρημο ♦
Είτε το πεις πρώην stoner rock είτε νυν heavy rock, μέσα θα 'σαι.
1. Σημασία έχει ότι δεσπόζει ο John Garcia με τον πρώτο προσωπικό του δίσκο και μετά έπονται όλοι οι άλλοι. Λιτός, απέριττος, δωρικός, χομπίστας, με ορισμένες εκ των κορυφαίων συνθέσεων της χρονιάς.
2. Οι Orange Goblin με το "Back From The Abyss" ανήγαγαν την έννοια του «αγαπημένη μπάντα» σε άλλο επίπεδο, κυρίως λόγω της συνέπειας στο ραντεβού τους κι όχι ένεκα της Motorhead παραβολής τους.
3. Την ίδια ώρα οι Karma To Burn στο "Arch Stanton" ακούγονται βετεράνοι και λίγο πριν την σύνταξη, σε αντίθεση με τα live τους.
4. Το "Universe" των Truckfighters, διατήρησε απλώς το όνομά τους στην επικαιρότητα και τίποτα περισσότερο όπως απεφάνθη ο χρόνος εν τέλει.
5. Ο δίσκος εκείνος που τους προσπέρασε στο χαλαρό και όχι αντικανονικά, είναι το εξαιρετικό "Trails And Passes" των Greenleaf που στάθηκε ικανό να τους φέρει στην Ελλάδα τον Μάιο που μας έρχεται. Αν παίξουν ζωντανά και το "With Eyes Wide Open", θα μιλάμε για ολοκληρωτική εμπειρία.
Check also: Μπορεί να άλλαξαν ήχο και να μην συγκίνησαν ιδιαίτερα τον φίλο συντάκτη στην παρουσίαση του δίσκου, το "Darkness Died Today" όμως των Sigiriya, έχει μερικές τραγουδάρες που του αξίζουν να ακουστεί.
♦ Θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε ♦
...ή αλλιώς, της Ελλάδος τα παιδιά
1. To "Vigilante" των Planet Of Zeus μπορεί να έφερε σε πρώτο πλάνο τους Clutch, το ηχητικό τους ρίσκο όμως τους βγήκε με το παραπάνω, με τρανή απόδειξη το "The Beast Within".
2. Έτσι ακριβώς βγήκε και στους 1000mods με το "Vultures" και στην περίπτωση επανάκαμψης του stoner, η πρωτεύουσα του Δήμου Τενέας θα φωνάξει παρούσα για να παραλάβει το μετάλλιο της.
3. Η μεγάλη έκπληξη ανήκει στους Villagers Of Ioannina City και στο "Riza" που κατάφερε και σήκωσε στο πόδι ένα μεγάλο κι ετερόκλητο μέρος του ακροατηρίου. Είπαμε, το ρεμπέτικο είναι για τους bluesάδες και το κλαρίνο για τους μεταλλάδες και οι Γιαννιώτες ψήφισαν metal.
4. Την «βρώμικη» δουλειά στην επικράτεια την έκαναν οι Allochiria με το post / sludge τους στο "Omonoia" και παρόλη την ψυχική τους διαστροφή, έδωσαν μια μορφή γαλήνης στο ήδη ταραγμένο μας μυαλό.
5. Οι Sadhus με το ατόφιο sludge τους στο "The Smoking Community", συνέβαλαν στην ποιοτική εξάπλωση μιας ολόκληρης μουσικής σκηνής κι ακούστηκαν ικανοί να βγουν από τις υπόγειες κατακόμβες. Μεταξύ μας όμως και να παραμείνουν εκεί, δεν θα μας χαλάσει καθόλου.
Check also: Αν ήταν ΑΕΚτζήδες θα τους πήγαινε σαν moto το «ερχόμαστε», επειδή όμως αγνοούμε το φίλαθλο υπόβαθρό τους αρκούμαστε στο «καλώς τους». Οι Bus The Unknown Secretary με τα δυο φετινά τους EP, μας έκαναν να αναρωτηθούμε για το αν έχουμε πλέον κι εμείς τους δικούς μας Uncle Acid. / Οι Κρητικοί Doomocracy άνοιξαν άθελά τους μεγάλη κουβέντα, ανίκανη όμως να υποσκελίσει την ποιότητα του δίσκου τους, γιατί πολύ απλά το "The End Is Written" είναι πλέον το σημείο αναφοράς για όλους τους επίδοξους εγχώριους μιμητές.
Bus The Unknown Secretary - "Forever Grey"
♦ Σε άγνωστα νερά ♦
Στα πιο σκοτεινά σημεία του βάλτου υπάρχουν διαμαντάκια που λάμπουν, το θέμα είναι να πάρεις την απόφαση να βουτήξεις και να βραχείς.
1. Το νέο πόνημα, "A Etilla" των ανώνυμων funeral doom Ρώσων, Ea, που είναι άλλο ένα καταθλιπτικό μνημείο, αρρωστημένης ατμόσφαιρας, εξοντωτικά αργών ρυθμών και ευφυούς χτισίματος.
2. Από την άλλη, το ντεμπούτο των Δανών Hexis, "Abalam", είναι ένα υπόδειγμα λυσσασμένου hardcore sludge με black metal αιχμή.
3. Τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό "In The Chapel Of The Black Hand", οι Wounded Kings επιστρέφουν με το πολύ καλό "Consolamentum", ένα δίσκο που θα μπορούσαν να είχαν κυκλοφορήσει οι Cathedral κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90.
4. Το "IV.I.VIII" των Coffinworm είναι μίζερο και παγωμένο σαν στέπα Νορβηγίας, συνδυάζοντας εγκεφαλικά sludge και black metal.
5. Τέλος, το "Sleepwalking Sailors" των Helms, αποτελεί ένα αριστοτεχνικό μπλέξιμο του ατμοσφαιρικού sludge με το noise rock που οδηγεί σε έναν ιδιαίτερο δίσκο μοναδικής αισθητικής.
Check also: Το EP "The Cavern" (ένα ενιαίο κομμάτι 40 λεπτών) των Inter Arma, δεν ακούγεται πλέον σαν ρώσικη σαλάτα όπως οι προηγούμενες δουλειές τους αλλά ακούγεται συγκροτημένο και αρκούντως προοδευτικό και αξίζει να το ακούσετε.
♦ Επί σκηνής κρεμάμενοι ♦
1. 30/11: Η επιστροφή των Kadavar στην χώρα μας, μετά από την εμφάνισή τους στο Six D.O.G.S. το 2012 και πλέον με έναν ακόμα δίσκο στο ενεργητικό τους, το εξαιρετικό "Abra Kadavar", δεν μπορούσε να αγνοηθεί. Σε συνδυασμό μάλιστα και με μία από τις πιο αξιόλογες ελληνικές μπάντες στον χώρο του instrumental rock, το αθηναϊκό κοινό έσπευσε να τους απολαύσει γεμίζοντας σχεδόν το An Club.
2. 02/11: Μια τέτοια εμπειρία που ανάγει την αυθεντικότητά της και την αγνή προέλευσή της στις πιο χρυσές σελίδες της πρώιμης hard rock ιστορίας και ανακατεύει τις Hendrix, Cream επιρροές μέσα από ένα «αυστηρά αναλογικό» πλαίσιο μιας ψηφιακής εποχής, θα μπορούσε μονάχα να χαρακτηριστεί ως η συναυλία της χρονιάς για όσους παρευρέθησαν στην εορταστική παράσταση των Earthless - ωδή στο αγνό rock. Να ξανάρθουν. Με τους Radio Moscow.
3. 10/10: Αν και η διαολεμένη, πρώτη εμφάνιση των Neurosis μάλλον επισκιάζει οτιδήποτε άλλο είδαμε φέτος (ή και για πάντα), σίγουρα η εμφανίση των Ufomammut και, πλέον, και των Yob (μαζί με τους Amenra που είδαμε πέρσι, πλεόν έχουμε δει όλη την αφρόκρεμα της Neurot Recordings), πρόκειται για όνειρα που έγιναν πραγματικότητα. Εάν στην εξίσωση βάλουμε και το νέο μεγάλο όνομα του παγκόσμιου doom, τους Αμερικάνους Pallbearer, μιλάμε για μαγική χρονιά που μόνο μεσαίωνα (όπως είθιστε να λένε μερικοί) δεν θυμίζει.
4. 03/07: Η συναυλία των Neurosis αποτέλεσε ένα λαϊκό προσκύνημα για τους απανταχού μουσικόφιλους. Είδα πολύ κόσμο από εγχώριες μπάντες οι οποίοι ήρθαν να παρακολουθήσουν τη μπάντα που τους γέννησε τη φλόγα. Οι Sun Of Nothing, οι Allochiria, οι Sadhus και πολλοί άλλοι ήταν εκεί. Δεν θα μπορούσαν να μην είναι. Με ανελέητο headbanging προσκυνούσαν νοερά τους θρύλους που ευθύνονται για όλα. Το φινάλε της συναυλίας είναι από τις περιπτώσεις που κάθεσαι με ανοιχτό το στόμα (ή απλά χτυπιέσαι σαν να μην υπάρχει αύριο), αναρωτώμενος πώς σκατά θα περιγράψεις αυτό που βίωσες σε κάποιον που δεν ήταν εκεί. Όχι, δεν επιδέχεται περιγραφής. Ας ήσουν εκεί.
5. 26/06: Τον John Garcia τον αγαπάμε παθολογικά. Δεν είναι μόνο η φωνή των Kyuss, είναι η φωνή που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά, η φωνή που τάραξε, όσο λίγες, τα νερά του hard rock, στις αρχές του '90. Αφού μας έχει επισκεφθεί με τρία διαφορετικά σχήματα (Kyuss Lives!, Garcia Plays Kyuss και Hermano) ήρθε η στιγμή να μας επισκεφθεί και με τους Unida, την μπάντα που θα μπορούσε να αποτελέσει το ανταγωνιστικό δέος των Queens Of The Stone Age του Josh Homme στις αρχές του 2000, αλλά δυστυχώς τους έφαγαν οι μαλακίες των δισκογραφικών.
Check also: 11/04: Αναμφίβολα η πρώτη επίσκεψη των Uncle Acid And The Deadbeats στη χώρα μας προστίθεται στις εξαιρετικές συναυλιακές επιλογές που έχει το ελληνικό κοινό το τελευταίο διάστημα και όχι μόνο. Ευρισκόμενοι σε μια σταθερά ανοδική πορεία και παίζοντας support στην πρόσφατη περιοδεία των Black Sabbath, δεν πέρασαν απαρατήρητοι στο πέρασμά τους και από δω, καθώς το An τίγκαρε κυριολεκτικά από κόσμο που απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι δεν έχει καμία διάθεση να παραμένει προσκολλημένος στα ίδια και τα ίδια. Πιθανότατα ένας μεγαλύτερος χώρος θα βοηθούσε ακόμα περισσότερο.
Επιμέλεια: Γιώργος Ζαρκαδούλας
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
