School Of Rock #1: The Beatles - "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band"

1990.
Μετρώντας ήδη επτά χρόνια ως φωτορεπόρτερ στην εφημερίδα «Έθνος» (1983-1985) και ως υπεύθυνος φωτογραφικού τμήματος στο «Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων» (1989-1996) μεταξύ άλλων, άγγιξα τα βαθύτερα όνειρά μου καταρχήν χάρη σε δυο ανθρώπους: την τότε σύντροφό μου Jane Σαμπανίκου που έγραφε στο Metal Hammer και τον τότε διευθυντή σύνταξης και πλέον φίλτατο Χάρη Καραολίδη.
Το πάντρεμα Μουσικής & Φωτογραφίας υπήρξε ανέκαθεν διακαής πόθος μου και η «Μουσικοεκδοτική Α.Ε.» ήταν το καταλληλότερο πεδίο δράσης ως κραταιά, κατέχοντας στο portfolio της ιστορικά έντυπα όπως τα «Ποπ & Ροκ», «Metal Hammer» και λίγο αργότερα τα «Zoo» και «Δίφωνο».
Τούτη μου η εξειδίκευση όμως έμελλε να επεκταθεί «ακούσια» τέσσερα χρόνια αργότερα. Ήταν Σεπτέμβρης του '94 όταν ο τότε διευθυντής του Metal Hammer, ο αγαπητός Γιώργος Φλωράκης, μου πρότεινε να αναλάβω τη σκυτάλη της αγαπημένης μου μόνιμης στήλης του περιοδικού που άλλωστε ήμουν αναγνώστης από το 1984. Τα "Forgotten Jewels" των Στεργίου/Στέφα που μας μάθαιναν Μουσική χρόνια και χρόνια αποζητούσαν «πατέρα»! «Εγώ;» τον ρώτησα, «που έγραφα στην Α' δημοτικού το εγώ με όμικρον και περισπωμένη;;;». Κι όμως. Ήταν να μην κάνω τη βουτιά... Έρως ανίκατε μάχαν. Τα "Monuments" ξεκίνησαν για να μετατραπούν αργότερα σε "One by One" με εμβόλιμο τον «Τρελό του Χωριού», και πλέον ο χρόνος θέλει του χρόνου τη μόνιμη στήλη μου να σβήσει είκοσι κεράκια, γεγονός που σίγουρα χρωστώ επίσης στον συνοδοιπόρο και μακροβιέστερο διευθυντή σύνταξης Κώστα Χρονόπουλο.
Η «συγγραφική» μου ιδιότητα επεκτάθηκε αυτές τις δυο δεκαετίες και στα άλλα ιστορικά έντυπα («Ποπ & Ροκ», «Zoo», και ενίοτε στο «Δίφωνο»).
Είκοσι χρόνια ανεκτίμητων εμπειριών, χιλίων και βάλε συνεντεύξεων με ήρωές μου και το πιο σημαντικό, ατέρμονου πάρε-δώσε με δυο γενιές αναγνωστών που άνοιξαν τα φτερά τους αναζητώντας με τη σειρά τους τον επόμενο κρυμμένο θησαυρό... 

2013.
Σε καιρούς χαλεπούς, έως και εχθρικότατους σε κάθε μορφή Τέχνης και Πολιτισμού τολμώ να πω, τούτη η συνεργασία του Rocking.gr με το Rock House έρχεται να δώσει αντίστοιχα μια νέα ευκαιρία στις νέες γενιές ανήσυχων ακροατών. Ακροατών που ίσως δεν είχαν καν γεννηθεί το 1990! Η ευθύνη που αναλαμβάνω με χαρά περίσσια για άλλη μια φορά, είναι τεράστια, και εύχομαι να ανταπεξέλθω.
Και όπως μέχρι τώρα, έτσι και από σήμερα, σκοπός μου/μας είναι να σας προτείνουμε «τροφή για σκέψη», εξειδικευμένη και εμπεριστατωμένη ενημέρωση, φιλτραρισμένες γνώσεις και εμπειρίες, έτσι ώστε να ανοίξτε και σεις με τη σειρά σας τα δικά σας φτερά στο ατέρμονο Σύμπαν της Μουσικής.
Όσο για το μουσικό «στίγμα» και τα όρια της στήλης που ονομάσαμε "School Of Rock", (καθ)ορίζονται από αυτά καθαυτά τα ονόματα των παραπάνω ναών του Rock 'n' Roll. Άρα εδώ θα κοιτάξω να σας προτείνω κάθε βδομάδα ένα ξεχωριστό μουσικό έργο της εποποιίας της Rock, ορίζοντας ως απαρχή την «ηλεκτροδότηση» του αγαπημένου μας ιδιώματος που επιχείρησε μαζικά πρώτος ο Muddy Waters στα '40s και ουχί το "You Really Got Me" των Kinks που θεωρείται δικαίως το πρώτο σκληρό riff, φτάνοντας έως τις ξεχωριστές κυκλοφορίες του... αύριο. Ναι, του αύριο, αφού ως μουσικοί συντάκτες κατέχουμε το προνόμιο της πρώιμης παραλαβής τους από τις δισκογραφικές εταιρίες. «Ταβάνι» μας ορίζεται επίσης το ακραίο heavy metal και οι ογκόλιθοί του. Αν τώρα «ξεφεύγω» πού και πού και στα χωράφια της soul, funk, fusion, πιστέψτε με, θα είναι για καλό!

Σημείωση: ξεκαθαρίζουμε ότι η στήλη ΔΕ θέλει να είναι «ελιτιστική», παρουσιάζοντας αυστηρά και μόνο πανσπάνια, vintage, πανάκριβα βινύλια! Δίπλα σε αυτά, θα παρελάσουν από εδώ και κάποια μνημειώδη μα πολυπλατινένια albums που έγραψαν ιστορία. Άρα «mainstream» θησαυροί έως και αυτοχρηματοδοτούμενες δουλειές πρωτοεμφανιζόμενων ντόπιων σχημάτων/καλλιτεχνών που δεν κατέχουν καν δισκογραφικό συμβόλαιο, όλα τους θα έχουν τη θέση που τους αξίζει στο "School Of Rock".

Τέλος, ως καίριο συμπλήρωμα κάθε προτεινόμενου έργου, το section "Rock 'n' Roll Stories" θα εμπλουτίζει ακόμη περισσότερο τις γνώσεις μας, είτε με ενδιαφέρουσες Ιστορίες που μου έχουν εκμυστηρευτεί οι ίδιοι οι καλλιτέχνες σε συνεντεύξεις τους, ή με προσωπικές εμπειρίες μου από τη συναναστροφή μου με αυτούς, είτε με καταγεγραμμένα ιστορικά γεγονότα που θα αντλώ κατά περίπτωση από την πλουσιότατη εξειδικευμένη βιβλιοθήκη της ιδιωτικής συλλογής μου.

«...Είθε να είναι μακρύς ο δρόμος μας στο πηγαιμό για την Ιθάκη...»
(Ομήρου «Οδύσσεια»)

Χρήστος Κισατζεκιάν
kissadjekian@yahoo.com

The Beatles
"Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band"
(Parlophone / Capitol - 1967)

Line-up:
Paul McCartney (φωνητικά, μπάσο), John Lennon & George Harrison (φωνητικά, κιθάρες), Ringo Starr (φωνητικά, τύμπανα)

Προφανέστατο άνοιγμα της Αυλαίας σα να σας ακούω να λέτε. Έως και προβλέψιμο. Όμως το τιτάνιο απόβαρο τούτης της ρηξικέλευθης κυκλοφορίας παραμένει τέτοιο, που δεν μου επέτρεψε κάποια εναλλακτική επιλογή. Κι αν υπάρχουν αρκετοί ανάμεσα στους αναγνώστες που κατέχουν απ' έξω κι ανακατωτά το επαναστατικό, ανυπέρβλητο περιεχόμενό του, συνυπάρχουν ακόμη περισσότεροι πλέον που, ως νεότατοι, θέλουν (θα πω επιβάλλεται) να το ανακαλύψουν!

«Α, το έπιασα! Δεν θέλετε πλέον να είστε συμπαθητικοί». Τούτο ήταν το ευθυτενέστατο, λακωνικό σχόλιο του Bob Dylan με το που πρωτάκουσε το παρουσιαζόμενο λεύκωμα δια χειρός Paul McCartney σε δωμάτιο Λονδρέζικου ξενοδοχείου την πρώτη μέρα του μήνα Ιουνίου της χρονιάς του 1967. Ως συνοδοιπόρος και διαφθορέας της Αγίας Τετράδας -αυτός τους έμπασε για τα καλά στο πολύχρωμο Σύμπαν των παραισθησιογόνων ουσιών- είχε εκφράσει με δυο λόγια όλο το νόημα του "Sgt. Pepper": ήταν μια στροφή 180 μοιρών όχι μόνο για τους ίδιους τους δημιουργούς του, μα και για ολάκερη την πορεία του Rock 'n' Roll! Ο Χάρτης του άλλαξε μια για πάντα και τα παρακλάδια που γέννησε αυτό μα και τα album που το ακολούθησαν μνημονεύονται από τους Μουσικολόγους και τους διεθνής συναδέλφους ως απαρχή ιδιωμάτων του χθες και του σήμερα.

Οι πρωτιές του εν λόγω έργου αμέτρητες. Μια από τις πιο σημαντικές; Θεωρείται το πρώτο μουσικό έργο της ηλεκτροδοτούμενης Μουσικής με ενιαία θεματολογία, ή αλλιώς Αγγλιστί, το πρώτο "concept album". «Το Pepper μπορώ να ισχυριστώ πως ήταν το μοναδικό άλμπουμ των Beatles που ξεκίνησε ξεκάθαρα από μια δική μου ιδέα που προέκυψε εν πτήσει από Los Angeles προς κάπου, δε θυμάμαι ακριβώς...», δηλώνει ο Paul. «Τι θα λέγατε να μεταμφιεστούμε δημιουργώντας alter egos μιας που μπουχτίσαμε να ζούμε κάτω από το αβάστακτο βάρος των προσδοκιών για τους Beatles;», τους είπε. «Δέχθηκαν με χαρά και το αποτέλεσμα ήταν άκρως απελευθερωτικό για όλους μας, αφού μας επέτρεψε να ψαχτούμε, να πειραματιστούμε, να αναδυθούμε στους πραγματικούς εαυτούς μας! Όσο για τον ιδιόρρυθμο γενικό του τίτλο, αποτελεί καυστικό σχόλιο σε όλα εκείνα τα τεράστια ονόματα συγκροτημάτων της Δυτικής Ακτής των Η.Π.Α. που ήταν της μοδός, του στυλ Fred And His Incredible Shrinking Grateful Airplanes».

Αποτέλεσμα; Εκατόν εικοσιεννέα μέρες εντός των τειχών. Γύρω στις επτακόσιες ώρες τεχνολογικών δοκιμών, jam sessions και ηχογραφήσεων που ήταν ικανές για τη σημαντικότερη καταγεγραμμένη ανατροπή στην (σε δυο χρόνια από τώρα) εξηντάχρονη εποποιία του Rock 'n' Roll. Και για να αποποιηθώ το βάρος τούτων των δηλώσεων ως «ανύπαρκτος», κλείνω καταγράφοντας εδώ τις (κοινού περιεχομένου) δηλώσεις των Jimi Hendrix και Lemmy για την επιδραστικότητα του: «από μια φάση και μετά όλοι μας περιμέναμε την επόμενη κυκλοφορία των Beatles για να δούμε ποιο είναι το επόμενο βήμα της σύγχρονης Μουσικής, πού πάμε, τι μέλλει γενέσθαι, ώστε να συγχρονιστούμε και να μη κινδυνέψουμε να καταντήσουμε αναχρονιστικοί...». Ο πρώτος ως συνοδοιπόρος εξερευνητής, ο δεύτερος ως γόνος της πρωτοπορίας τους. Ημιανάς- Προσοχή!
Σαρανταέξι χρόνια μετά, το "Pepper" ακούγεται πιο φρέσκο και πιο Μπροστά από πολλά έργα του σήμερα. Ιδού η Ρόδος.

 

"Watch out for your ears, watch out!" (watch the video)
Πέμπτη 1η Ιουνίου του 1967 ξημερώματα κυκλοφόρησε το "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" στη Βρετανία. Αυθημερόν, ο ανερχόμενος ηγέτης της εξάχορδης Θεάς Jimi Hendrix έσπευσε να το αποκτήσει και το άκουσε με δίψα επανειλημμένα και διεξοδικά. Κανείς, ούτε οι ίδιοι οι στενοί συνεργάτες του δεν περίμεναν να επιλέξει την αυθόρμητη διασκευή του από σκηνής του Saville Theater στο Λονδίνο τρεις μόλις μέρες αργότερα ως εναρκτήριο κομμάτι, την Κυριακή 4 Ιουνίου. Το line-up της νύχτας εκείνης συμπλήρωναν οι Procol Harum, Chiffons και Denny Lane's Electric String Band (σ.σ.: ιδού ένα από τα ονόματα-σιδηρόδρομος που σατίριζε ο Paul!). Ο μύθος τον θέλει μάλιστα να το προβάρει επιτόπου με τους Mitchell και Redding λίγα μόλις λεπτά πριν την ιστορική τους εμφάνιση, χωρίς καμιά προετοιμασία.
Εν αγνοία του όμως, ανάμεσα στο εμβρόντητο κοινό του συναυλιακού χώρου ήταν και οι τέσσερις Beatles μετά των συντρόφων τους και του manager Brian Epstein που είχαν καταλάβει ένα θεωρείο του! «Ήταν από τις πρώτες ζωντανές εμφανίσεις του Jimi στο Λονδίνο», θα δηλώσει ο McCartney σε συνέντευξή του το 1978. «Είχε γλυκύτατο χαρακτήρα και πέρα από χαρισματικός, ήταν πολύ όμορφος άνθρωπος», συνέχιζε. «Ο Brian επινοικίαζε το χώρο. Με το που ακούμε το ομώνυμο τραγούδι από τους Experience, μείναμε άναυδοι. Η τιμή ήταν απολύτως τεράστια για όλους μας. Προσωπικά τον θαύμαζα απεριόριστα, οπότε τούτη η ανάμνηση παραμένει απαστράπτουσα στο νου μου...».
«Προσέξτε τα αυτιά σας» προειδοποιούσε ο αείμνηστος Jimi το κοινό μέσα από τους εκκωφαντικούς, αβυσσαλέους ήχους της ανάδρασης του Marshall.