Rocking Raccoon - Virtual Insanity
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 23/04/2012 @ 12:17
Αποψάρα 43
sup.
Είχα σκοπό να πιάσω το θεματάκι αυτό την προηγούμενη εβδομάδα που ήταν φρέσκο φρέσκο ζεματιστό, αλλά ξέχασα πως με το αρνί στο στόμα δεν έκανε κανείς update, οπότε δεν έγινε η δουλειά. Συνήθως λοιπόν τα καίω τα θέματα που ξεχνάω, αλλά αυτό παραείχε ζουμί να το προσπεράσω, οπότε νάμαστε. Φαντάζομαι λοιπόν πως όσοι ασχολείστε λιγάκι με τα γενικότερα μουσικά δρώμενα, θα χαμπαριάσατε πως ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ παγκοσμίως έλαβε χώρα στας Καλιφόρνιας, το Coachella. Αν ήταν να πιάσω το line-up, το οποίο μπαηδεγουέη έχει και μία περήφανη ελληνική συμμετοχή, και να λέω το πόσο τέλειο είναι και τις γνωστές αηδίες του πότε θα γίνουμε εμείς πολιτισμένη χώρα και λοιπά κλισέ, αντ' αυτού θα ήθελα να εστιάσω στην εμφάνιση του Dr. Dre και του Snoop Dogg. Πέρα λοιπόν από το πόσο μπερδεμένο θα ήταν το κοινό που ήρθε να τους δει όταν αμέσως πριν από αυτούς έπαιζαν οι At The Drive-In (καλά μπορεί να έπαιζαν και σε άλλη σκηνή και να λέω αηδίες, δεν ξέρω), σε κάποιο σημείο του σετ των πρώτων έσκασε στη σκηνή ολόγραμμα του Tupac και έκανε ντουετάκι με τον Snoop Dogg.
Μπορεί να είμαι πολλά πράματα, από κατά φαντάσιαν κειμενογράφος μέχρι και ιδρυτής του επίσημου fan page του Gary Hobson στο Facebook, αλλά δεινό φαν και γνώστη του hip-hop δε με είπε ποτέ κανείς. Και με το δίκιο του. Με αυτά τα λίγα που ξέρω λοιπόν, ο Tupac είναι πολύ μπιγκ ντηλ για τον χώρο, και ο μύθος και το στρητ κρεντ χτίστηκαν ακόμα περισσότερο από κάτι γουέστ σάηντ - ηστ σάηντ ιστορίες, που τον οδήγησαν τελικά σε θάνατο από ντράηβμπαη, γιατί όλα αυτά τα γκάνγκστα σίτ είναι πολύ σήριους μπίζνεςς, αάητ; Και τελοσπάντων, για να μην αρχίσω και τα χώνω για κάτι για το οποίο ξέρω πράγματι ελάχιστα, και βαριέμαι εξαιρετικά να ερευνήσω, θα μείνουμε εκεί. Ολόγραμμα λοιπόν του Tupac πάνω στην σκηνή.
Αυτή λοιπόν η τεχνολογία μπορεί να σχολιαστεί από πάμπολλες απόψεις. Πρώτον, έτσι όπως το βλέπω, είναι το πρώτο πράγμα που βγαίνει αληθινό από τον κόσμο του Star Wars, πράγμα που με κάνει εξαιρετικά χαρούμενο. Δεν έχω αυταπάτες να περιμένω να βγεί φωτόσπαθο στο άμεσο μέλλον, γιατί όλοι ξέρουν πως πρώτα πρέπει να προηγηθεί το χώβερμπορντ του Μάρτυ ΜακΦλάη και μετά όλα τα υπόλοιπα. Δεύτερον, σκέψου λιγάκι τις δυνατότητες αυτού του πράγματος. Οραματίζομαι ήδη φεστιβάλ αφιερωμένα αποκλειστικά στη Ζώνη του Λυκόφωτος, με νεκροζωντανά ολογράμματα να κάνουν σόου και να σκάνε απίστευτα ντουέτα τύπου, Jim Morrison να τραγουδά come on baby light my fire την ώρα που ο Hendrix από δίπλα όντως βάζει φωτιά στην κιθάρα του. Το ζομποχορευτικό του Thriller του Jackson θα αποκτούσε τελείως άλλο νόημα και σε όποια σκηνή θα αποφάσιζαν να βάλουν την Winehouse δε θα πήγαινε κανείς, γιατί σε ολόγραμμα λέει είναι πιο ζωντανή απ’ότι ήταν στις συναυλίες της και τους φαίνεται εξαιρετικά ψεύτικο. Την αλήθεια μου να πω πάντως, η πρώτη εικόνα που μου’ρθε στο μυαλό με το που είδα το ολόγραμμα είναι μία εκστασιασμένη Courtney Love να γελάει υστερικά μπροστά από το άθλιο ντελ λάπτοπ της, βλέποντας το ίδιο βιντεάκι που έβλεπα και γω, γνωρίζοντας πως πολύ σύντομα θα μπορεί να αναπαραστήσει τη σκηνή απο το Ντιαμπολίκ.
Σε συνέχεια όμως της κουβέντας πάνω σ’αυτό το θέμα, κάπου πέτυχα την εξής σκέψη, και όταν λέω κάπου εννοώ πως ήταν σχόλιο στο YouTube, και πήγαινε κάπως έτσι:
«Με αυτή τη φανταστική νέα τεχνολογία μπορούμε να κάνουμε αμέτρητα πράματα. Θα κάνουμε κάτι πραγματικά καινοτόμο και ρηξικέλευθο στο χώρο της ψηφιακής απεικόνισης. Θα μπορούμε να φέρουμε πίσω τον Αηνστάην να κάνει ένα μίνι Ted Talk ή τον Γκάντι να κάνει μία ομιλία σε τελετή βράβευσης για το Νόμπελ Ειρήνης. Τελικά όχι, θα φέρουμε πίσω τον Τουπάκ να κάνει ντουετάκι με τον Σνουπ Ντόγκυ Ντογκ». Και ενώ πραγματικά δεν πήγε ούτε εμένα το μυαλό μου να χρησιμοποιηθεί πρώτη φορά αυτό το νέο μέσο για πιο -σημαντικά να τα πω- πράματα, είναι όντως κάτι το οποίο θα μπορούε να προβληματίσει. Μ' έβαλε λοιπόν σε σκέψεις όλο αυτό και μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ τι θα έκανα εγώ ολόγραμμα αν είχα αυτή την τεχνολογία στη διάθεση μου. Ενώ συγκρατούσα τα δάκρυα μου πάνω στη σκέψη ότι θα είχα ένα τρισδιάστατο Raichu στο δωμάτιό μου, τελικώς πολύ εγωιστικά αποφάσισα πως θα έκανα τον εαυτό μου. Η ιδέα ότι θα μπορούσα να δω ακριβώς τον εαυτό μου όπως τον βλέπουν οι άλλοι με συναρπάσσει και με τρομάζει ταυτόχρονα. Ενδέχεται να ήταν ένα φανταστικό eye-opener και να με οδηγούσε κατευθείαν είτε στην τρέλα, είτε στην κατάθλιψη, αλλά και πάλι θα ήταν κάτι τρομερά ενδιαφέρον να δω.
Τέλος όμως, κάνοντας λίγη έρευνα παραπάνω, δεν ήταν πραγματικό ολόγραμμα όπως το φανταζόμουν, υπήρχε όντως μία πολύ λεπτή οθόνη σε κλίση 45 μοιρών πίσω από την οποία βρισκόταν ένας καθρέφτης πάνω στον οποίο γινόταν η προβολή, και κάπως έτσι πήγαινε το πράμα και φαινόταν τρισδιάστατο. Δε θα κάνω όμως πως καταλαβαίνω πως λειτουργεί, αλλά ναι. Το γκάλαξυ φαρ φαρ αγουέη είναι ακόμα φαρ φαρ αγουέη. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως το Ίντερνετ δε πρόλαβε να χαρεί με τη φάση.
Σε άλλα νέα, ω φανατικέ αναγνώστη, μιας που αυτό το καιρό είμαι σε φέστιβαλ μόουντ, να μιλήσουμε λίγο για ένα φεστιβάλ στη Βραζιλία; Δε γίνεται μονάχα να κριτικάρουμε τα δικά μας σπίτια, ας πιάσουμε λίγο τους άλλους. Λόγος λοιπόν για το Metal Open Air στον Άγιο Λούη στη Βραζιλία. Όπως λοιπόν πάει το προσωπικό γούστο, το line-up μού είναι παντελώς αδιάφορο, αλλά τι περιμένεις από ένα φεστιβάλ που θέλει να γίνει το Wacken της Σάμπα. Το φεστιβάλ λοιπον αυτό πρέπει να είχε τους χειρότερους διοργανωτές του κόσμου. Σεις οι μεταλλάδες τα ξέρετε καλύτερα από μένα από τις ώρες που 'χετε φάει στα μπούτλεγκς, τα dvd και τα YouTubes πως τα κοινά της Λατινικής Αμέρικης κουβαλάνε μία πολύ ιδιαίτερη μεταλλική τρέλα, αγγίζοντας συχνά την παράνοια. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που κάποιοι λιμπίστικαν τρελά λεφτά και αποσκοπούσαν να παίξουν με τις ευαίσθητες χορδές των εγχώριων μεταλλάδων υπόσχοντάς τους τρελό μέταλ φεστιβάλ στα ευρωπαϊκά πρότυπα. Έλα όμως που και το μέταλ μπίζνα είναι, και όπως κάθε μπίζνα, άμα δεν τηρείς τους όρους που θέτεις/θέτουνε τρως τα μούτρα σου, τρως και εξώδικα, τρως και πέτρες από οργισμένους μαλλιάδες Βραζιλιάνους. Το τελευταίο αλήθεια δεν έγινε, αλλά το ότι δύο από τους τρεις χεντλάηνερς δεν παίξανε επειδή δεν τους πλήρωσαν ποτέ είναι, όπως και να 'χει, γεγονός τραγελαφικό. Οι εναπομείναντες χεντλάηνερς ήταν οι Megadeth, που παίξανε λέει «για τους φαν», με πάμπολλες ώρες καθυστέρηση, γιατί η σκηνή είχε κάτι ζητήματα ασφάλειες, με ένα σετ που τελείωσε στις τρεις το πρωί. Φαντάζομαι βέβαια πως κάποια φράγκα θα τα πήραν, δε γίνεται να συντηρήσεις ένα πόνυ μινιατούρα χωρίς έσοδα. Μπράβο λοιπόν στον κύριο Mustaine, φράση που δε παίζει να ξαναπώ ποτέ μου.
Αυτά. Είχα σκοπό να επεκταθώ περισσότερο στα του φεστιβάλ, αλλά οδεύω αύριο για την τελευταία μου εξεταστική οπότε και πολλά έγραψα, ναι;
Τελειώνοντας, αυτό:
Until next week,
-godspeed
I.T. The Rocking Raccoon
ps, άλλαξα γνώμη για το ολόγραμμα.
sup.
Είχα σκοπό να πιάσω το θεματάκι αυτό την προηγούμενη εβδομάδα που ήταν φρέσκο φρέσκο ζεματιστό, αλλά ξέχασα πως με το αρνί στο στόμα δεν έκανε κανείς update, οπότε δεν έγινε η δουλειά. Συνήθως λοιπόν τα καίω τα θέματα που ξεχνάω, αλλά αυτό παραείχε ζουμί να το προσπεράσω, οπότε νάμαστε. Φαντάζομαι λοιπόν πως όσοι ασχολείστε λιγάκι με τα γενικότερα μουσικά δρώμενα, θα χαμπαριάσατε πως ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ παγκοσμίως έλαβε χώρα στας Καλιφόρνιας, το Coachella. Αν ήταν να πιάσω το line-up, το οποίο μπαηδεγουέη έχει και μία περήφανη ελληνική συμμετοχή, και να λέω το πόσο τέλειο είναι και τις γνωστές αηδίες του πότε θα γίνουμε εμείς πολιτισμένη χώρα και λοιπά κλισέ, αντ' αυτού θα ήθελα να εστιάσω στην εμφάνιση του Dr. Dre και του Snoop Dogg. Πέρα λοιπόν από το πόσο μπερδεμένο θα ήταν το κοινό που ήρθε να τους δει όταν αμέσως πριν από αυτούς έπαιζαν οι At The Drive-In (καλά μπορεί να έπαιζαν και σε άλλη σκηνή και να λέω αηδίες, δεν ξέρω), σε κάποιο σημείο του σετ των πρώτων έσκασε στη σκηνή ολόγραμμα του Tupac και έκανε ντουετάκι με τον Snoop Dogg.
Μπορεί να είμαι πολλά πράματα, από κατά φαντάσιαν κειμενογράφος μέχρι και ιδρυτής του επίσημου fan page του Gary Hobson στο Facebook, αλλά δεινό φαν και γνώστη του hip-hop δε με είπε ποτέ κανείς. Και με το δίκιο του. Με αυτά τα λίγα που ξέρω λοιπόν, ο Tupac είναι πολύ μπιγκ ντηλ για τον χώρο, και ο μύθος και το στρητ κρεντ χτίστηκαν ακόμα περισσότερο από κάτι γουέστ σάηντ - ηστ σάηντ ιστορίες, που τον οδήγησαν τελικά σε θάνατο από ντράηβμπαη, γιατί όλα αυτά τα γκάνγκστα σίτ είναι πολύ σήριους μπίζνεςς, αάητ; Και τελοσπάντων, για να μην αρχίσω και τα χώνω για κάτι για το οποίο ξέρω πράγματι ελάχιστα, και βαριέμαι εξαιρετικά να ερευνήσω, θα μείνουμε εκεί. Ολόγραμμα λοιπόν του Tupac πάνω στην σκηνή.
Αυτή λοιπόν η τεχνολογία μπορεί να σχολιαστεί από πάμπολλες απόψεις. Πρώτον, έτσι όπως το βλέπω, είναι το πρώτο πράγμα που βγαίνει αληθινό από τον κόσμο του Star Wars, πράγμα που με κάνει εξαιρετικά χαρούμενο. Δεν έχω αυταπάτες να περιμένω να βγεί φωτόσπαθο στο άμεσο μέλλον, γιατί όλοι ξέρουν πως πρώτα πρέπει να προηγηθεί το χώβερμπορντ του Μάρτυ ΜακΦλάη και μετά όλα τα υπόλοιπα. Δεύτερον, σκέψου λιγάκι τις δυνατότητες αυτού του πράγματος. Οραματίζομαι ήδη φεστιβάλ αφιερωμένα αποκλειστικά στη Ζώνη του Λυκόφωτος, με νεκροζωντανά ολογράμματα να κάνουν σόου και να σκάνε απίστευτα ντουέτα τύπου, Jim Morrison να τραγουδά come on baby light my fire την ώρα που ο Hendrix από δίπλα όντως βάζει φωτιά στην κιθάρα του. Το ζομποχορευτικό του Thriller του Jackson θα αποκτούσε τελείως άλλο νόημα και σε όποια σκηνή θα αποφάσιζαν να βάλουν την Winehouse δε θα πήγαινε κανείς, γιατί σε ολόγραμμα λέει είναι πιο ζωντανή απ’ότι ήταν στις συναυλίες της και τους φαίνεται εξαιρετικά ψεύτικο. Την αλήθεια μου να πω πάντως, η πρώτη εικόνα που μου’ρθε στο μυαλό με το που είδα το ολόγραμμα είναι μία εκστασιασμένη Courtney Love να γελάει υστερικά μπροστά από το άθλιο ντελ λάπτοπ της, βλέποντας το ίδιο βιντεάκι που έβλεπα και γω, γνωρίζοντας πως πολύ σύντομα θα μπορεί να αναπαραστήσει τη σκηνή απο το Ντιαμπολίκ.
Σε συνέχεια όμως της κουβέντας πάνω σ’αυτό το θέμα, κάπου πέτυχα την εξής σκέψη, και όταν λέω κάπου εννοώ πως ήταν σχόλιο στο YouTube, και πήγαινε κάπως έτσι:
«Με αυτή τη φανταστική νέα τεχνολογία μπορούμε να κάνουμε αμέτρητα πράματα. Θα κάνουμε κάτι πραγματικά καινοτόμο και ρηξικέλευθο στο χώρο της ψηφιακής απεικόνισης. Θα μπορούμε να φέρουμε πίσω τον Αηνστάην να κάνει ένα μίνι Ted Talk ή τον Γκάντι να κάνει μία ομιλία σε τελετή βράβευσης για το Νόμπελ Ειρήνης. Τελικά όχι, θα φέρουμε πίσω τον Τουπάκ να κάνει ντουετάκι με τον Σνουπ Ντόγκυ Ντογκ». Και ενώ πραγματικά δεν πήγε ούτε εμένα το μυαλό μου να χρησιμοποιηθεί πρώτη φορά αυτό το νέο μέσο για πιο -σημαντικά να τα πω- πράματα, είναι όντως κάτι το οποίο θα μπορούε να προβληματίσει. Μ' έβαλε λοιπόν σε σκέψεις όλο αυτό και μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ τι θα έκανα εγώ ολόγραμμα αν είχα αυτή την τεχνολογία στη διάθεση μου. Ενώ συγκρατούσα τα δάκρυα μου πάνω στη σκέψη ότι θα είχα ένα τρισδιάστατο Raichu στο δωμάτιό μου, τελικώς πολύ εγωιστικά αποφάσισα πως θα έκανα τον εαυτό μου. Η ιδέα ότι θα μπορούσα να δω ακριβώς τον εαυτό μου όπως τον βλέπουν οι άλλοι με συναρπάσσει και με τρομάζει ταυτόχρονα. Ενδέχεται να ήταν ένα φανταστικό eye-opener και να με οδηγούσε κατευθείαν είτε στην τρέλα, είτε στην κατάθλιψη, αλλά και πάλι θα ήταν κάτι τρομερά ενδιαφέρον να δω.
Τέλος όμως, κάνοντας λίγη έρευνα παραπάνω, δεν ήταν πραγματικό ολόγραμμα όπως το φανταζόμουν, υπήρχε όντως μία πολύ λεπτή οθόνη σε κλίση 45 μοιρών πίσω από την οποία βρισκόταν ένας καθρέφτης πάνω στον οποίο γινόταν η προβολή, και κάπως έτσι πήγαινε το πράμα και φαινόταν τρισδιάστατο. Δε θα κάνω όμως πως καταλαβαίνω πως λειτουργεί, αλλά ναι. Το γκάλαξυ φαρ φαρ αγουέη είναι ακόμα φαρ φαρ αγουέη. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως το Ίντερνετ δε πρόλαβε να χαρεί με τη φάση.
Σε άλλα νέα, ω φανατικέ αναγνώστη, μιας που αυτό το καιρό είμαι σε φέστιβαλ μόουντ, να μιλήσουμε λίγο για ένα φεστιβάλ στη Βραζιλία; Δε γίνεται μονάχα να κριτικάρουμε τα δικά μας σπίτια, ας πιάσουμε λίγο τους άλλους. Λόγος λοιπόν για το Metal Open Air στον Άγιο Λούη στη Βραζιλία. Όπως λοιπόν πάει το προσωπικό γούστο, το line-up μού είναι παντελώς αδιάφορο, αλλά τι περιμένεις από ένα φεστιβάλ που θέλει να γίνει το Wacken της Σάμπα. Το φεστιβάλ λοιπον αυτό πρέπει να είχε τους χειρότερους διοργανωτές του κόσμου. Σεις οι μεταλλάδες τα ξέρετε καλύτερα από μένα από τις ώρες που 'χετε φάει στα μπούτλεγκς, τα dvd και τα YouTubes πως τα κοινά της Λατινικής Αμέρικης κουβαλάνε μία πολύ ιδιαίτερη μεταλλική τρέλα, αγγίζοντας συχνά την παράνοια. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που κάποιοι λιμπίστικαν τρελά λεφτά και αποσκοπούσαν να παίξουν με τις ευαίσθητες χορδές των εγχώριων μεταλλάδων υπόσχοντάς τους τρελό μέταλ φεστιβάλ στα ευρωπαϊκά πρότυπα. Έλα όμως που και το μέταλ μπίζνα είναι, και όπως κάθε μπίζνα, άμα δεν τηρείς τους όρους που θέτεις/θέτουνε τρως τα μούτρα σου, τρως και εξώδικα, τρως και πέτρες από οργισμένους μαλλιάδες Βραζιλιάνους. Το τελευταίο αλήθεια δεν έγινε, αλλά το ότι δύο από τους τρεις χεντλάηνερς δεν παίξανε επειδή δεν τους πλήρωσαν ποτέ είναι, όπως και να 'χει, γεγονός τραγελαφικό. Οι εναπομείναντες χεντλάηνερς ήταν οι Megadeth, που παίξανε λέει «για τους φαν», με πάμπολλες ώρες καθυστέρηση, γιατί η σκηνή είχε κάτι ζητήματα ασφάλειες, με ένα σετ που τελείωσε στις τρεις το πρωί. Φαντάζομαι βέβαια πως κάποια φράγκα θα τα πήραν, δε γίνεται να συντηρήσεις ένα πόνυ μινιατούρα χωρίς έσοδα. Μπράβο λοιπόν στον κύριο Mustaine, φράση που δε παίζει να ξαναπώ ποτέ μου.
Αυτά. Είχα σκοπό να επεκταθώ περισσότερο στα του φεστιβάλ, αλλά οδεύω αύριο για την τελευταία μου εξεταστική οπότε και πολλά έγραψα, ναι;
Τελειώνοντας, αυτό:
Until next week,
-godspeed
I.T. The Rocking Raccoon
ps, άλλαξα γνώμη για το ολόγραμμα.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
