Rocking Raccoon - Refused?

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 16/01/2012 @ 12:39
Αποψάρα 36

Για μια φορά λέω να το κάνω τελείως μουσικό το «άρθρο». Μη σου πω και σοβαρό. Ποιός ξέρει; Όπως βγει. Δε θα με εμπιστευόμουν πάντως.

Τελοσπάντων, φανατικό μου κοινό, την προηγούμενη εβδομάδα δύο ήταν οι μουσικές ειδήσεις που με προβλημάτισαν περισσότερο. Eίχαμε λοιπόν να κάνουν με δύο επανενώσεις πολύ ιδιαίτερων μπαντών που δεν είναι άλλες από τους Refused και τους At The Drive-In. Μιλάμε ίσως για τις δύο πιο επιδραστικές μπάντες στον post-hardcore χώρο, έχοντας κυκλοφορήσει και οι δύο δίσκους-μνημεία για τον ήχο, οι πρώτοι να ανοίγουν το δρόμο, οι δεύτεροι να τον δείχνουν στους υπόλοιπους.

Θα αρχίσω από τους At The Drive-In γιατί παίζονται λιγότερα μ' αυτούς. Εν αντιθέσει με τους Refused, o δίσκος για τον οποίο μνημονεύονται, "Relationship Of Command", κατάφερε και έκανε μεγάλη εμπορική επιτυχία αμέσως μετά την κυκλοφορία του. Με τους δύο πρώτους τους δίσκους είχαν καταφέρει να παίζουν μονάχα μπροστά από κοινό εκατό-διακοσίων ατόμων, ενώ σχεδόν από τη μία μέρα στην άλλη τους έπιασαν όλα τα σχετικά ραντάρ. Μιλάμε για το Σεπτέμβρη του 2000. Η σκηνή του hardcore ήταν με το ένα πόδι στον τάφο και ο Fred Durst δεν είχε λίγο να κάνει μ' αυτό. Οι Linkin Park ήταν στο προβάδικο δουλεύοντας πάνω σ' έναν δίσκο που ήταν έτοιμος να ταράξει τα νερά της μοντέρνας rock σκηνής και ήταν αναμφισβήτητα η εποχή που η κυριαρχία του NU Metal έπαιρνε σάρκα και οστά. Την ώρα λοιπόν που οι απλές κιθαριστικές φόρμες ετοιμαζόντουσαν να γίνουν κώλοι που χέζουν τάλιρα, μία πεντάδα από το Τέξας συνέθετε ένα σιντί γεμάτο φαινομενικά ασύνδετα lead και riff, τεχνική κατάρτιση στο έντεκα και γενικώς ένα στυλ το οποίο σα να μη χώραγε πουθενά. Έλα όμως που το θέλανε παντού. Και έχεις τώρα 23ρηδες να γεύονται την επιτυχία, το χρήμα και όλα τα άλλα κλισέ που φέρνει το αναπάντεχο ροκσταριλίκι, το οποίο τελικά οδήγησε σε καταχρήσεις, ευτράπελα και προφανώς σε αδιέξοδο. Διέλυσαν λοιπόν τη μπάντα και αυτά.



Βέβαια δεν ανέφερα ότι δύο από τα μέλη ήταν ο Omar Rodriguez Lopez και ο Cedric Bixler, μάλλον τα δύο πιο παρανοϊκά μυαλά στο σύγχρονο μουσικό στερέωμα, υπεύθυνοι για την τρέλα που ακούει στο όνομα Mars Volta. Τελοσπάντων, ξεφεύγω. Επανενώνονται λέει τώρα οι At The Drive-In να παίξουν στον παράδεισο του χίψτερ, στο Coachella Festival. To φεστιβάλ αυτό θέλει ένα άρθρο από μόνο του για να καλυφθεί το τι εμετικό κόσμο μαζεύει και γενικά το τι πραγματεύεται, αλλά όπως πάνε συνήθως αυτά, δεν ξανάβριζα μεταλλά για να παραβρεθώ εκεί. Δεν ξέρουμε αν η επανένωση είναι μόνιμη ή μονάχα για το φεστιβάλ του μυστακίου, αλλά όπως και να 'χει με προβληματίζει, αλλά θα πω μετά το γιατί, για να σας κρατάω σε αγωνία και να τελειώσετε όλο το κείμενο, εκβιάζοντάς σας να πατήσετε το like. Συγγραφή και πορνεία 101.

Οι Refused είναι τελείως άλλο καπέλο όμως, αν και ως «πατέρες του post-hardcore» συνήθως μαζί τους κοτσάρουν, πρεσβεύουν κάτι τελείως διαφορετικό. Κάνουμε λοιπόν ένα rewind δύο χρόνια πριν το "Relationship Of Command" και βρισκόμαστε στην εποχή που βγαίνει το "The Shape Of Punk To Come". Όποιος έχει ακούσει τον δίσκο, γνωρίζει πως είναι όντως κλασικό άκουσμα. Τέλος. Αυτό δε σηκώνει κουβέντα. Είναι ένας δίσκος του 1998 που ακόμα και τώρα ακούγεται ρηξικέλευθος, φρέσκος και καινοτόμος. Όσο και να θέλω να σπάσω τα δάχτυλά μου από τη γραφικότητα που θα στάξουν οι λέξεις που θα πληκτρολογήσω, ο δίσκος ήταν όντως «πολύ μπροστά από την εποχή του» και «ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος να τον καταλάβει» και αυτό το πιστεύω με πάθος. Είναι άλλωστε και γεγονός. Τα live τους πήγαιναν γενικώς άπατα και τα πράγματα μεταξύ των μελών της μπάντας πήγαιναν από τα κακό στο χειρότερο, μία ματιά στο DVD "Refused Are Fucking Dead" θα σε πείσει. Έτσι, ακόμη πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος, οι Refused δεν υφίστανται ως μπάντα, αλλά θα δοκιμάσουν μία τελευταία τουρνέ, ανεπιτυχώς.



Κύριο χαρακτηριστικό όμως των Refused ήταν το πόσο άρρηκτα δεμένες ήταν οι ιδεολογίες τους μέσα στη τέχνη τους. Πολιτικές, ηθικές, μουσικές, κοινωνικές, όλα ήταν μέσα σ' εκείνον το δίσκο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Όλα ήταν εκεί, με εντονότερη, δυστυχώς, παρουσία στο μανιφέστο το οποίο δημοσίευσαν μετά τη διάλυση τους. Εδώ το διαβάζετε ολόκληρο. Το «δυστυχώς» όμως αναρωτιέσαι γιατί το λέω ε; Πήγαινε διάβασε το, θα πέσεις πάνω σε δύο-τρεις σημαντικές αράδες:

«When the single purpose of every song written is to accumulate capital for the record companies that will only kill every attempt at spontaneity and creativity, how are we then expected to create? When every show played just becomes another brick in the wall between people, between "fans" and "stars", when we instead of getting communication and interaction are being forced to become nothing but consumers and producers.»

Έχουμε λοιπόν θέμα. Πώς γίνεται μετά από τέτοιες δηλώσεις, από τέτοιο κείμενο που αποκηρύσσει τους πάντες και τα πάντα, που δηλώνει ότι αυτό ήταν, τελείωσε, φωτιά στον καπιταλισμό, we are fucking dead, να έρχεσαι δεκατέσσερα χρόνια μετά και να λες, ξέρεις, να μωρέ, 'δω είμαστε. Αυτό είναι που τσούζει.

Η επίσημη δήλωση της μπάντας λέει πάνω-κάτω πως ποτέ δεν κατάφεραν να δώσουν αυτό που άξιζε στο δίσκο. Και διάβολε αν αυτό δεν είναι understatement, δεν ξέρω τι είναι, αλλά ακόμα με τσούζει. Καλώς ή κακώς, πολλή από τη μαγεία που κρύβεται πίσω από το δίσκο και το όνομα των Refused και τον έχουν ανεβάσει εκεί που είναι, είναι και η στάση που κράτησαν απέναντι στο όλο θεμα. Το ethos. Με ξένους χαρακτρήρες για να κάνει μπαμ. Ναι γαμώ, το ξέρω ότι οι ίδιοι αδικήσατε το magnum opus σας, και ναι, καταλαβαίνω πολύ καλά όλα όσα λέτε στις δηλώσεις σας, αλλά τσούζω.
  


Έχω από καιρό πάψει να ζω σε μια ρομαντική σαπουνόφουσκα, αν έχω απαιτήσεις από ένα μουσικό να συνεχίσει να μου προσφέρει ξέρω ότι πρέπει να βγάλει λεφτά από την τέχνη του. Ούτε οι «κάνουμε βόλτα και παίζουμε εκείνο το ένα σιντί που όλοι αγαπάτε αν και έχουμε να βγάλουμε μουσική της προκοπής καμιά δεκαπενταετία» περιοδείες με ενοχλούν, ούτε τα αναπάντεχα reunion, όπως ήταν παραδείγματος χάρη οι Faith No More. Πολλά λεφτά παίζονται εκεί, το καταλαβαίνω και δε με νοιάζει. Δε θα τους κρίνω. Τους Refused όμως θα τους κρίνω. Οι At The Drive-In ουδέποτε μας δημοσίευσαν μανιφέστο κατηγορώντας τους πάντες και τα πάντα, ρίχνοντας το φταίξιμο στη ματαιότητα και στη βλακεία των άνθρωπων. Απλά έφυγαν, γιατί δε μπορούσαν άλλο, και τώρα ξανάρχονται γιατί μπορούν.

Παρά το γεγονός πως όλα τα τραγούδια μέσα από το "Shape Of Punk..." είναι ακόμα και σήμερα πιο επίκαιρα από ποτέ, δεν μπορώ καν να το χωρέσω στη σφαίρα της φαντασίας μου πως γίνεται να νιώθουν «εντάξει» με τους εαυτούς τους παίζοντας τώρα αυτά τα κομμάτια ζωντανά. Δεν το αρνιέμαι, με το που άκουσα για το reunion βράχηκα. Και άμα βάλω και τα ιδεολογικά μου στην άκρη, ανατριχιάζω ακόμη. Kαι προφανώς και άμα μου δοθεί η ευκαιρία να τους δω live, θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλλά με τσούζει. Με τσούζει γιατί καταλαβαίνω ότι ο άνθρωπος αλλάζει. Μαλακίες έλεγα για τη σαπουνόφουσκά μου, πόσο σαχλαμάρας ρομαντικός πρέπει να είσαι για να ελπίζεις πως θα έχεις το ίδιο σκεπτικό στα τριανταπέντε σου με αυτό που έχεις στα είκοσι;

Έβλεπα μία πρόσφατη συνέντευξη (κάτω) του Dennis Lyxzen, frontman της μπάντας, να μιλάει για το βιβλίο που γράφει για τη ζωή του στους Refused, και όσο το 'βλεπα, ανά στιγμές έπιανα κομμάτια από το παρελθόν, έτσι όπως τους έχω μάθει από τα κομμάτια και τα βίντεο και λοιπά, από τους Refused που αγαπώ. Τις περισσότερες όμως στιγμές έβλεπα έναν άνθρωπο διαφορετικό. Με άλλες σκέψεις, άλλη νοοτροπία. Και αυτό με τρομάζει. Με τρομάζει γιατί ξέρω πως θα γίνει και σε μένα και δεν μπορώ ούτε καν να σκεφτώ τι σόι άνθρωπος θα έχω γίνει, αν θα σκέφτομαι πίσω στα τωρινά μου χρόνια και θα γελάω, γνωρίζοντας πόσο βλάκας και αφελής ήμουν.



Αυτά είχα να πω. Ασύνδετα μάλλον τα περισσότερα.

That new beat.
Thankyou.

Ι.Τ. The Rocking Raccoon.
  • SHARE
  • TWEET