Rock Culture #11: Μιλήσαμε για κόμικς, ταινίες και metal με τον Γιάννη «Rubus» Ρουμπούλια

To rock δεν είναι μόνο μουσική. Στις αμέτρητες εκφράσεις του, άγγιξε άλλες μορφές τέχνης, μεταμόρφωσε επαγγέλματα, γέννησε τεχνοτροπίες, έδωσε ρυθμό στην ιστορία, εμπνεύστηκε και ενέπνευσε: δημιούργησε μια ολόκληρη κουλτούρα με ποικιλία και δυναμική. Το Rocking.gr, στη νέα στήλη του που βαφτίσαμε «Rock Culture», θα παρουσιάσει μια σειρά από άρθρα, αφιερώματα και συνεντεύξεις, με κεντρικό άξονα αυτή τη rock κουλτούρα, σαν τμήμα της πολιτιστικής δημοκρατίας της λεγόμενης «pop culture». Θέλουμε να αφηγηθούμε την μυθολογία της μουσικής που αγαπάμε, να αναζητήσουμε την αλληλεπίδρασή της με άλλες τέχνες, με την ιστορία, με την καθημερινότητα. Θέλουμε να μετρήσουμε τα πολιτιστικά της τέκνα και να μοιραστούμε τις απίστευτες εξιστορήσεις που έκαναν το rock ένα πολιτιστικό φαινόμενο.

Ο Rubus, κατά κόσμον Γιάννης Ρουμπούλιας, είναι βραβευμένος σκιτσογράφος, γελοιογράφος και ηθοποιός. Αποτελεί όχι μόνο τεράστιο λάτρη της λογοτεχνίας του φανταστικού και της όλης κουλτούρας που αυτή αποπνέει, αλλά και μεγάλο manowarάκια! Έγραψε και σχεδίασε το πρώτο ελληνικό μηνιαίο κόμικ ηρωικής φαντασίας, τα «Χρονικά του Δρακοφοίνικα». Στον κόσμο του εν λόγω κόμικ διαδραματίζεται μία από τις πλέον φιλόδοξες ελληνικές ταινίες, η πρώτη ελληνική ταινία ηρωικής φαντασίας, ονόματι «Αδάμαστος», η οποία έστρεψε πάρα πολλά βλέματα προς το μέρος της με τα απανωτά της sold out, τις διακρίσεις σε φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων και στις «Νύχτες Πρεμιέρας». Ο Ρουμπούλιας υπογράφει το σενάριο μαζί με τον σκηνοθέτη Θάνο Κερμίτση, αλλά και υποδύεται τον κεντρικό ήρωα του Αδάμαστου. Ως γνωστόν, η λογοτεχνία του φανταστικού ήταν ανέκαθεν μεγάλη επιρροή rock και metal συγκροτημάτων, ξεκινώντας από τους Led Zeppelin, Blue Oyster Cult, Rainbow μέχρι Manowar, Blind Guardian και Domine, οπότε καταλαβαίνει κανείς ότι μία τέτοια κουβέντα πετυχαίνει διάνα το πνεύμα της στήλης Rock Culture...

Γεια σου Γιάννη. Ξεκινήσατε να κάνετε μια ελληνόφωνη ταινία φαντασίας, με μηδαμινό budget που συγκεντρώθηκε από crowdfunding... Θα είμαι ειλικρινής: οι περισσότεροι θα περιμέναμε μια πατάτα ολκής. Εντούτοις, βγήκατε πανηγυρικά νικητές από την δοκιμασία του Φεστιβάλ Αθηνών με απανωτά sold out, είχατε διανομή σε κανονική ροή κινηματογραφικής εβδομάδας και παίρνετε θετικές κριτικές σχεδόν από παντού, εν αναμονή των επόμενων προγραμματισμένων προβολών. Αισθάνεσαι δικαιωμένος από την αντίδραση του κόσμου και από το αισθητικό αποτέλεσμα της ταινίας;
Είναι γεγονός πως ούτε εμείς οι ίδιοι περιμέναμε τόσο καλά σχόλια από τον κόσμο που είδε την ταινία καθότι ξέραμε πως έχουμε να κάνουμε με ένα κοινό που δεν ήταν εξοικειωμένο με τέτοιου είδους παραγωγές στα ελληνικά αλλά και με τους λάτρεις του είδους που είναι πέρα για πέρα αυστηροί, μιας και αυτό το είδος μας έχει συνηθίσει σε τεράστιες και πολυδάπανες παραγωγές τις τελευταίες δεκαετίες. Ωστόσο, αυτός που βγήκε νικητής κατ' εμέ, ήταν το «είδος» του φανταστικού γενικότερα στην Ελλάδα. Απλώς εμείς ως δημιουργοί βάλαμε το λιθαράκι μας στο να αποδείξουμε πως αν αγαπάς πάρα πολύ κάτι και το προσεγγίσεις με σοβαρότητα, τελικά θα βγει κάτι αξιοπρεπές που θα το αποδεχτεί ο περισσότερος κόσμος. Η αρχή έγινε με το φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας» και έπειτα με την εταιρία διανομής Filmboy pictures. Ακόμη και στην έκθεση των βραβευμένων κοστουμιών σε Ελλάδα και Κύπρο, που κάναμε στο «Χοροστάσιο» στην Αθήνα, η παρουσία του κόσμου ήταν έντονη και πολύ θερμή! Αυτό μας χαροποίησε ιδιαίτερα και τους ευχαριστούμε πολύ όλους που πίστεψαν σε αυτό που κάναμε, εξίσου με εμάς!

Κατ' αρχάς, να τονίσουμε ότι είσαι πρώτα απ' όλα δημιουργός κόμικ, σωστά; Η ταινία διαδραματίζεται στο σύμπαν που δημιούργησες στο κόμικ «Τα Χρονικά Του Δρακοφοίνικα»... Πότε και πώς πάρθηκε η απόφαση για τη δημιουργία αυτής της ταινίας;
Ήταν κοινή απόφαση μετά από συζητήσεις με το Θάνο (σ.σ.: Κερμίτσης, σκηνοθέτης και εκ των πρωταγωνιστών). Εφόσον το κόμικ ήδη προϋπήρχε του "Αδάμαστου" ήταν μια καλή περίπτωση, αλλά και πρόκληση, ώστε να μη δημιουργήσουμε κάτι από την αρχή, αλλά να αλλάξουμε ή και να επεκτείνουμε τα ήδη υπάρχοντα στοιχεία του κόμικ σε ένα νέο επίπεδο. Έτσι καταλήξαμε πως ο κόσμος του Έλεμπρος θα πρέπει να είναι κι ο κόσμος της ταινίας μας.

Βρέθηκα στην πρεμιέρα του «Αδάμαστου» και βλέποντάς τον, η ταινία που μου ήρθε στο μυαλό δεν ήταν άλλη από το θρυλικό Κόναν. Πόσο έχει επηρεάσει την τέχνη και την οπτική σου αυτή η ταινία;
Ο "Κόναν Ο Βάρβαρος" του Robert Howard ανέκαθεν ήταν μια τεράστια πηγή έμπνευσης για μένα. Τα βιβλία, τα κόμικς αλλά και η πρώτη ταινία του John Milius το 1982 (τότε γεννήθηκα - σημάδι από τους θεούς!) με επηρέασαν βαθύτατα στο να αγαπήσω τη φαντασία και να τη μελετήσω καλύτερα. Οι μυημένοι θα βρουν πολλά κοινά σημεία αναφοράς και φόρους τιμής στις ιστορίες του Κιμμέριου και άλλων φανταστικών ηρώων, αλλά πιστεύω σε κανένα σημείο δε θα τους δοθεί η εντύπωση πως ο Ντράγκαρ αποτελεί άλλη μια αντιγραφή του Κόναν. Οι μεγάλες αγάπες δεν κρύβονται βέβαια και η ερώτηση σου μας τιμά, καθότι αυτό ήταν το ζητούμενο ηρωικό ύφος που επιδιώξαμε να δώσουμε στην ταινία μας.

Επίσης, βλέποντας τον «Αδάμαστο», οι μουσικοί που μου ήρθαν στο μυαλό ήταν ο Βασίλης Πολυδούρης και κατ’ επέκταση οι Manowar... Κατ' αρχάς, το soundtrack σας είναι υπερβολικά Πολυδούρης (και αυτό το λέω για καλό)... Είναι αυτοί οι μουσικοί που αποτυπώνουν σε νότες με τον καλύτερο τρόπο το συναίσθημα της ταινίας;
Δεν θα μπορούσα να το έχω θέσει καλύτερα εγώ. ο Δημήτρης Παπαβασιλείου που έγραψε τη μουσική και ο Γιώργος Αβραμίδης, του 101 Sound Studios, που επίσης συμμετείχε ως συνθέτης για κάποιες σκηνές, λατρεύουν τη δουλειά του Βασίλη Πολυδούρη. Δεν μπορείς να φανταστείς τη χαρά μας όταν έφτανε στα χέρια μας κάποιο κομμάτι και το βάζαμε να το ακούσουμε χωρίς εικόνα. Εγώ κι ο Θάνος κάναμε σαν μικρά παιδιά και δακρύζαμε από συγκίνηση. Οι Manowar από την άλλη είναι επίσης η πρώτη μου metal αγάπη και παντοτινή, θα έλεγα. Είμαι φανατικός οπαδός των Manowar από τα 14 μου. Βοήθησαν πολύ στο να «ντύνω» τις αναζητήσεις μου στο φανταστικό με τον αντίστοιχο επικό ήχο. Δεν σου κρύβω πως όταν σχεδιάζω κάποια μεγάλη σκηνή μάχης ή ετοιμαζόμουν για κάποιο απαιτητικό γύρισμα της ταινίας, πάντα στην playlist θα υπήρχαν τουλάχιστον πέντε-έξι κομμάτια τους.

Παρ' όλο που η ταινία δεν έχει ούτε ίχνος κωμωδίας, κατά την διάρκεια της προβολής της ακούστηκαν γέλια στις πιο cult στιγμές. Προφανώς, τα γέλια ήταν καλοπροαίρετα, κάτι που ήταν εμφανές στο τέλος, όταν όλοι σηκώθηκαν για παρατεταμένο χειροκρότημα και μετά παρέμειναν στις θέσεις τους για αρκετή ώρα, κατά τις ερωταπαντήσεις με το cast... Η ερώτησή μου είναι η εξής: Αυτό το γέλιο ήταν κάτι που επιδιώξατε συνειδητά εν είδει αυτοσαρκασμού και υπερκαλτίλας;
Μμμ, αυτό είναι ερώτηση παγίδα και δε νομίζω πως είμαι σε θέση να το απαντήσω γιατί πολύ απλά δεν είμαι στο μυαλό του θεατή, οπότε δεν ξέρω πώς ακριβώς σκέφτεται. Προσεγγίσαμε το θέμα και την ιστορία που είχαμε να πούμε μέσω της ταινίας με σοβαρότητα, δίχως διάθεση να παρωδήσουμε το είδος της επικής φαντασίας ή να κάνουμε χαβαλέ. Ωστόσο ως δημιουργός, θεωρώ πως είναι απαραίτητο, πού και πού να υπάρχουν πιο ανάλαφρες στιγμές για να χαλαρώνει λίγο η διάθεση μετά από κάποια πολύ βαριά ή σκοτεινή σκηνή. Νομίζω πως, όπως είπες κι εσύ, ότι ο κόσμος πήρε ζεστά τα κωμικά στοιχεία που είχαμε εντάξει διάσπαρτα στην ταινία μας. Πιστεύω δούλεψαν καλά και έσπαζαν την όλη «σκοτεινιά» της ταινίας στα κατάλληλα σημεία. Ειδικά σε ταινίες σαν κι αυτή πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί γιατί τα όρια μεταξύ σαρκαστικού χιούμορ και καλτ γελοιότητας είναι πολύ λεπτά. Θέλω να πιστεύω πως ο κόσμος, μιας και όντως έμεινε μέχρι τέλους με το παρατεταμένο χειροκρότημα, είχε την πρώτη περίπτωση στο μυαλό του και το γέλιο να ήταν απόρροια ψυχαγωγίας.

Επίσης, θέλω να σας δώσω ένα μεγάλο μπράβο για το κάστινγκ... Έχετε δύο από τις ομορφότερες και πιο σέξυ παρουσίες εκεί έξω, κατά την ταπεινή μου άποψη!
Ευχαριστούμε, ευχαριστούμε! Έχουν γνώση (και γούστο) οι βάρβαροι! Όλα τα κορίτσια είναι κούκλες, πολύ ταλαντούχες και άριστοι συνεργάτες! Για να μην αδικήσω κανέναν όμως, γενικά όλοι ήταν άψογοι στους ρόλους και τα πόστα τους. Πιστεύω πως φαίνεται πόσο πολύ το διασκεδάσαμε όλοι από το τελικό αποτέλεσμα που είδε ή θα δει ο κόσμος στη μεγάλη οθόνη. Σε όλα τα παιδιά αξίζει ένα μεγάλο μπράβο για την προσπάθεια εφόσον δούλεψαν και αφιλοκερδώς.

Ο Ντράγκαρ δεν γονατίζει ποτέ... Εσύ, όμως, γονάτισες επικά μπροστά στο κοινό κατά το τέλος της προβολής, σε ένα πραγματικά όμορφο σκηνικό. Πόσο συγκινητικά φορτισμένη ήταν για σένα εκείνη η στιγμή;
Όταν μας ανακοίνωσαν από το φεστιβάλ πως η ταινία θα έπαιζε στο ΙΝΤΕΑΛ, έμεινα έκπληκτος. Δεν περίμενα πάνω από 100-200 άτομα να μας τιμήσουν με την παρουσία τους και όταν πληροφορήθηκα πως η αίθουσα χωράει 700, αγχώθηκα πάρα πολύ. Όχι μόνο έγινε sold out 3 μέρες πριν αλλά μπήκαν κι άλλοι. Πρέπει να ήμασταν κάπου 750 άτομα στην αίθουσα. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο μεγάλη τιμή και ευγνωμοσύνη ένιωθα για όλους αυτούς τους ανθρώπους που χωρίς να μας γνωρίζουν, μας στήριξαν και αγκάλιασαν με αγάπη το έργο μας. Είναι το λιγότερο που όφειλα να κάνω εκείνη τη στιγμή για να τους ευχαριστήσω για όλη την αγάπη και τη στήριξη που μας έδειξαν.

Απ' ό,τι ξέρω, ακούς rock και metal... Ποιοί είναι οι αγαπημένοι σου καλλιτέχνες;
Metal και movie soundtracks κυρίως. Βασίλης Πολυδούρης, John Williams, Jerry Goldsmith, Hans Zimmer και άλλοι πολλοί από κινηματογραφικούς συνθέτες. Blind Guardian, WASP, Judas Priest, Iron Maiden, Led Zeppelin, Motorhead, Savatage, Nightwish, Sabaton, Virgin Steele, Battleroar και φυσικά Manowar μερικά παραδείγματα από μπάντες αλλά η λίστα δεν τελειώνει... Ομολογώ πως δεν είμαι γνώστης της μουσικής, ακούω οτιδήποτε δεν με «χαλάει» και με βοηθά στο να μου δημιουργήσει εικόνες στο κεφάλι που να θέλω να τις σχεδιάσω.

Ποιό τραγούδι σε κάνει να ανατριχιάζεις κάθε φορά που ακούς;
Το "Heart Of Steel". Όποτε το ακούω μου δίνει δύναμη να συνεχίζω και να μην τα παρατάω ποτέ!

Στους τίτλους τέλους ακούγεται ένα instrumental τραγούδι των Battleroar, μίας εκ των σημαντικότερων μπαντών της εγχώριας metal σκηνής. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Η συνεργασία με τους Battleroar έχει ξεκινήσει από πιο παλιά, όταν ακόμη το άλμπουμ "To Death And Beyond" βρισκόταν στο στάδιο της ηχογράφησης. Τότε τυχαία συνάντησα τον Κώστα Τζώρτζη στο βιβλιοπωλείο Comicworld του Κορυδαλλού και κουβέντα στην κουβέντα, καταλήξαμε στο να σχεδιάσω το εξώφυλλο του δίσκου και τα σκίτσα για το booklet του CD. Από τότε έχουμε μια πολύ καλή επαφή και η συμμετοχή τους στην ταινία νομίζω ήταν φυσικό επακόλουθο. Στους τίτλους τέλους βέβαια, ακούγεται μόνο η instrumental έκδοση του επικά ατμοσφαιρικού κομματιού "Poisoned Well", το οποίο θα κυκλοφορήσει ολόκληρο στον επόμενο δίσκο των Battleroar, "Blood Of Legends". Αυτή την εποχή φτιάχνω, επίσης, το εξώφυλλο και για αυτό το άλμπουμ. Να επισημάνω εδώ πως άλλη μια μπάντα , οι Wild Kitten, έγραψαν επίσης ένα καταπληκτικό επικό metal κομμάτι, εμπνευσμένο από την ταινία μας, το "Born In Power". Και οι δύο μπάντες έκαναν τρομερή δουλειά και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τη στήριξή τους.  

Γενικά, ο κόσμος του φανταστικού είναι σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό συνυφασμένος με την rock και ειδικά την metal μουσική… Για παράδειγμα, λιγότερο συχνά θα δεις μπουζουκόβιους να παίζουν Dungeons And Dragons... Κατά τη γνώμη σου, ποιός είναι ο λόγος που αυτοί οι δύο κόσμοι «τα βρήκαν» τόσο ωραία;
Νομίζω πως το κλειδί βρίσκεται στο συνδυασμό του μεταλλικού ήχου με τη μεταλλική φύση της πανοπλίας και του ξίφους που ως επί το πλείστον κατακλύζουν την επική φαντασία. Η metal μουσική, με τον ήχο και τη δυναμική της, μπορεί ευκολότερα να συμβαδίσει με το γρήγορο ρυθμό μια μάχης για παράδειγμα. Ωστόσο αυτό αποτελεί καθαρά προσωπική άποψη μιας και δεν είμαι ο πλέον ειδικός σε θέματα μουσικής. Είναι απλώς η ταπεινή άποψη ενός αδαούς ακροατή. Τώρα όσον αφορά τους «μπουζουκόβιους» μη νομίζεις πως είναι τόσο σπάνιο... Πολλοί φίλοι γουστάρουν το DnD παρότι δεν προτιμούν rock ή metal μουσική. Το DnD ενώνει τους ανθρώπους!

Εγώ πάντως συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Ένα επικό metal κομμάτι μπορεί να γίνει η ιδανικότερη υπόκρουση για μια στιγμή μάχης, αν και είναι κάτι που δεν το συναντάμε σχεδόν ποτέ. Αν γυρνούσες μια ταινία που για κορύφωση έχει μια μεγάλη τελική μάχη, ποιό metal κομμάτι θα διάλεγες;
Για μένα, το ιδανικότερο κομμάτι για μάχη θα ήταν το "Hail And Kill" των Manowar. Είναι γρήγορο, έχει ένταση και φυσικά έχει επικό στίχο που σε κάνει να θέλεις να αρπάξεις το τσεκούρι και το σπαθί σου και να βουτήξεις μέσα στη μάχη! Το θεωρώ επίσης ένα από τα καλύτερα και πιο επικά κομμάτια που έβγαλε ποτέ η metal σκηνή.

Πώς προέκυψε το πάθος σου για την λογοτεχνία και για όλο τον κόσμο του φανταστικού; Πολύς κόσμος «μπήκε» εκεί μέσω της metal μουσικής... Σε άλλους η πορεία έγινε αντίστροφα. Άλλοι πάλι, δεν πέρασαν καν από αυτό το στάδιο... Εσύ πώς μπήκες μέσα σε όλα αυτά;
Ο πατέρας μου φταίει... σε ηλικία οχτώ ετών μού αγόρασε ένα έγχρωμο Κόναν θυμάμαι, όπου ο Κόναν ήταν βασιλιάς και πολεμούσε ανθρώπους-ερπετά με τον γιο του. Αυτό το τεύχος ήταν αποκάλυψη γιατί ως τότε ήξερα από τα κόμικς μόνο τους πολύχρωμους υπερήρωες με τα κολάν και τις υπερδυνάμεις. Ο Κόναν ήταν πολύ πιο κοντά στον Ηρακλή και το Μασίστα από τις ταινίες της Τσινετσιτά που έβλεπα ως παιδί και οι οποίες με έκαναν να αγαπήσω την ελληνική μυθολογία, παρόλο που την παραποιούσαν συστηματικά. Η «μύηση» ολοκληρώθηκε όταν μετά από μερικούς μήνες και πάλι ο πατέρας μου ήρθε στο σπίτι με τη βιντεοκασέτα "Κόναν Ο Βάρβαρος", την ταινία του John Milius με τον Arnold Schwarzenegger... Εκείνη, νομίζω, ήταν η καταλυτική νύχτα για να αγαπήσω για πάντα την επική φαντασία. Πρώτη αγάπη και παντοτινή, που λένε.

Στην Ελλάδα έχουμε έναν φανατικό πυρήνα fantasy οπαδών. Ο πολύς κόσμος, όμως, δεν γνωρίζει το παραμικρό... Σας είπαν μέχρι και «επιστημονική φαντασία»! Πόσο δύσκολο είναι να προσεγγίσετε ένα τέτοιο «αδαές» κοινό;
Η γνώμη μου είναι πως αν ο οποιοσδήποτε προσπαθήσει να κάνει κάτι με πρώτο κριτήριο το να προσεγγίσει ένα συγκεκριμένο ή ευρύτερο κοινό, θα αποτύχει. Το παν είναι να κάνεις κάτι πρώτα επειδή γουστάρεις να το κάνεις εσύ και μετά, αν το πάρεις στα σοβαρά και βγει μια αξιοπρεπής δουλειά, σίγουρα θα έχει ανταπόκριση κι από ανθρώπους που ποτέ δεν περίμενες. Εμείς στην ομάδα είχαμε την χαρά να βιώσουμε αυτό ακριβώς το γεγονός. Άνθρωποι διαφορετικής ηλικίας, κουλτούρας και γούστου που είδαν την ταινία και την εκτίμησαν, χωρίς να το περιμένουν. Είμαι προσωπικά πολύ χαρούμενος που η δουλειά μας κατάφερε να «αγγίξει» τόσο διαφορετικούς από εμάς ανθρώπους. Πιστεύω πως αυτό από μόνο του ήταν μια μεγάλη νίκη για το είδος της επικής φαντασίας, αλλά και γενικά για το «διαφορετικό» είδος σινεμά, στον ελληνικό χώρο. Μεράκι, αξιοπρέπεια και σοβαρότητα στην προσέγγιση του είδους. Αυτά πιστεύω πως μπορούν να κάνουν ένα κοινό να αγαπήσει οποιαδήποτε προσπάθεια.

Υπάρχει κάποιο κόμικ που διάβασες και σε ενθουσίασε τόσο πολύ στα παιδικά / εφηβικά σου χρόνια ώστε αποφάσισες να φτιάξεις τη δική σου σειρά κόμικς;
Σίγουρα αυτό ήταν ο Κόναν ο Βάρβαρος. Αργότερα ακολούθησαν κι άλλα αλλά πέρα από τον Κόναν, η μεγαλύτερη επιρροή μου (αν και δε μου αρέσει η πλειοψηφία των ιαπωνικών κόμικς) ήταν η καταπληκτική σειρά manga του Κεντάρο Μιούρα, το "Berserk". Ένα σκοτεινό έπος που ο κάθε λάτρης της επικής φαντασίας πρέπει να έχει στη βιβλιοθήκη του, κατά τη γνώμη μου.

Γενικά, τον τελευταίο καιρό έχει υπάρξει μια μεγάλη στροφή του ενδιαφέροντος στα σπαθιά και τη μαγεία χάρη στην τεράστια επιτυχία της σειράς "Game Of Thrones" (και κατ' επέκταση στα βιβλία πίσω από αυτήν). Ποιά είναι η γνώμη σου γι' αυτήν;
Είμαι φανατικός της σειράς αλλά τα βιβλία δεν τα έχω διαβάσει ακόμη. Δεν αντέχω να περιμένω τόσα χρόνια μέχρι να τα γράψει ο Μάρτιν. Προτιμώ να βλέπω τα επεισόδια της σειράς ως τότε. Για μένα είναι η καλύτερη τηλεοπτική σειρά που βγήκε ποτέ. Ακολουθεί η "Ρώμη" και ο "Σπάρτακος". Εύχομαι επίσης να λογικευτεί και να βγάλει κάποια σπιν οφ σειρά με πρωταγωνιστές το δίδυμο Τύριον και Μπρον. Είναι οι αγαπημένοι μου!

Χαίρομαι που αναφέρεις τον Σπάρτακο. Προφανώς το λέω με δόση φανμποϊσμού, αλλά για μένα είναι η καλύτερη και σίγουρα η πιο πωρωτική σειρά που έχει βγει ποτέ. Το φινάλε της πρώτης σεζόν είναι το πιο φοβερό επεισόδιο που έχω δει. Αλήθεια, αν ήσουν μέρος του καστ, ποιός μονομάχος θα ήθελες να ήσουν;
Όσον αφορά το Σπάρτακο, έχω δει μόνο τις σεζόν "Blood And Sand" και "Gods Of The Arena". Δυστυχώς, όταν ξεκίνησα να βλέπω το "Vengeance" ομολογώ πως βαρέθηκα στα δύο πρώτα επεισόδια κυρίως γιατί δε μπορούσα να χωνέψω τον αντικαταστάτη του αδικοχαμμένου Whitfield αλλά και το recast της Μαέβια που δεν μου άρεσε καθόλου. Κάποια στιγμή όμως όταν βρω χρόνο θα το ολοκληρώσω, γιατί θέλω να δω τη σειρά ολοκληρωμένη ως το τέλος. όσον αφορά το καστ, αν και ο αγαπημένος μου είναι ο Κρίξος, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να δω πως θα αντιδρούσε ο ίδιος ο Ντράγκαρ μέσα σε αυτή την ετερόκλητη ομάδα. Έτσι κι αλλιώς στον Αδάμαστο δεν εξετάζουμε καθόλου πως ήταν η ζωή του κατά τα τη διάρκεια που ήταν μονομάχος. Φαντάζεσαι Ντράγκαρ, Σπάρτακο και Κρίξο εναντίον των ρωμαϊκών λεγεώνων; Δεν θα έμενε κολυμπηθρόξυλο!

Χαχα! Ποιά είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον; Θα υπάρξει δεύτερη ταινία; Θα υπάρξει εικονογραφημένη συνέχεια στο κόμικ σου; Τι σχεδιάζεις;
Μόλις ολοκληρώθηκε η σειρά κόμικς "The Steam Engines Of Oz" που σχεδίαζα για λογαριασμό του εκδοτικού οίκου Arcana και θα εκδοθεί στην Αμερική μέσα στο 2014. Έπειτα υπάρχουν πολλές ιδέες και φυσικά μέσα στα πλάνα μου είναι σίγουρα το σενάριο για μια πιθανή συνέχεια του Αδάμαστου αλλά και το reboot της παλιάς κόμικ σειράς του Δρακοφοίνικα με νέο σχέδιο και σενάριο ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη συνοχή μεταξύ κόμικ και ταινίας. Ωστόσο είναι ακόμη νωρίς. Υγεία να υπάρχει και όλα θα γίνουν!

Δεν μπορώ να μην σχολιάσω τον θρυλικό «Πανίσχυρο Μεγιστάνα Των Νίντζα». Πες μας την ιστορία πίσω από αυτόν...
Για να σου πω την ιστορία γύρω από αυτόν, χρειάζομαι τρεις σελίδες. Η αρχή ωστόσο έγινε στη Σχολή Ορνεράκη, όταν διάβασα τις σημειώσεις που κρατούσε ο συνάδελφος και φίλος Άρης Καπλανίδης, για τη συνταγή μιας «καλής καλτ ταινίας»... Όταν τα διάβασα τον ρώτησα «είσαι να κάνουμε μια καλτιά για να γουστάρουμε;»... «Μέσα!», μου είπε και τα υπόλοιπα πλέον γράφτηκαν στην ιστορία του ελληνικού καλτ σινεμά.. Από εκεί ξεκίνησα να ασχολούμαι εντατικότερα με τον κινηματογράφο και για αυτό ο "Πανίσχυρος Μεγιστάνας Των Νίντζα" θα μείνει για πάντα στην καρδιά μου.

Εκτός από το κόλλημά σου για το επικό, τι άλλα κολλήματα και πάθη έχεις, Γιάννη Ρουμπούλια;
Τα κόμικς, οι ταινίες, τα σπαθιά, τα παιχνίδια ρόλων, τα βιντεοπαιχνίδια, η γυμναστική, το ρακόμελο και το φαγητό (κυρίως το φαγητό!).

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή με την κρίση... Αν είχε ένα πράγμα να μάθει από την λογοτεχνία του φανταστικού για να γίνει καλύτερη, ποιο θα ήταν αυτό;
Δεν έχω εντρυφήσει τόσο πολύ στη λογοτεχνία του φανταστικού, ωστόσο πιστεύω πως τα λόγια του Ντράγκαρ μπορούν να εμπνεύσουν τον καθένα μας να γίνει καλύτερος άνθρωπος με το να κυνηγά τα δικά του όνειρα και να ελπίζει ότι καλύτερο για τον εαυτό του και τους γύρω του, ακόμη κι αν όλες οι πιθανότητες είναι εναντίον του: «Όταν θες κάτι πολύ, το κυνηγάς... και δεν σταματάς ποτέ... ποτέ μέχρι να το πετύχεις!». Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, αρκεί να υπάρχει αδάμαστη θέληση!

Για το τέλος, η ερώτηση που δεν μπορώ να μην σου κάνω... Ο Ντράγκαρ... Γιατί τρέχει συνέχεια;
Μα φυσικά γιατί δε βλέπει την ώρα να φτάσει σε όσο πιο πολλές κινηματογραφικές αίθουσες μπορεί, σε ολόκληρη την Ελλάδα και το εξωτερικό για να απολαύσουν την ταινία του οι θεατές ανά τον κόσμο!

Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου και για την ταινία που μας προσέφερες.
Εγώ ευχαριστώ για τη στήριξη και την αγάπη προς το έργο που έχουμε κάνει ως τώρα! Bow to none!

*Για να δείτε πλήρη λίστα με τους συντελεστές της ταινίας «Αδάμαστος», ανατρέξατε στον ακόλουθο σύνδεσμο.

*Όσοι θέλετε να στηρίξετε (και να απολαύσετε) την ταινία και δεν την έχετε δει μέχρι τώρα, να ξέρετε ότι ξεκινάει δεύτερο γύρο προβολών στις μεγάλες οθόνες της Ελλάδας. Από 30 Ιανουαρίου και για μια εβδομάδα τουλάχιστον θα παίζεται στον κινηματογράφο Ίλιον στην Αθήνα και στην αίθουσα Φαργκάνη στη Θεσσαλονίκη, ενώ προγραμματίζονται και προβολές στην επαρχία, σε περιοχές όπως Ρόδο, Ηράκλειο, Χανιά, Σύρο, Καλαμάτα κτλ, οπότε μείνετε συντονισμένοι για τις εκάστοτε ανακοινώσεις.