Burial

Το μονοπάτι του Burial δεν είναι μονάχα μια ενορχήστρωση μύησης, είναι μια πραγματεία μεθόδου. Το να ακολουθήσεις τον δρόμο ιστορίας που έχει χαράξει ο William Bevan είναι το μέσο που θα μπορέσεις να αποφύγεις παγίδες, παγίδες της αποστειρωμένης μουσικής λογικής που δημιουργεί κάλπικες πεποιθήσεις, ακόμα και σύγχρονες.

Δεν χρειάζεται να ειπωθούν ξανά τα ήδη καταγεγραμμένα του βιογραφικού του, δεν χρειάζεται για μια ακόμα φορά να αποθεωθεί το μεγαλείο του. Όμως θα πρέπει να αναλυθεί το τώρα του όσο ποτέ άλλοτε και μέσα σε αυτή την ανάλυση να μπουν τα πάντα και όχι λέγοντας γενικολογίες εντυπωσιασμού αλλά αναφέροντας πράγματα που αφορούν κυρίως αυτόν και την κρίσιμη καμπή στην οποία βρίσκεται.

Για αρχή ας βάλουμε κάτω το ηχητικό μέρος... παρ' όλο που αποτελεί το ελάχιστο σημαντικό. Είναι εμφανές πια πως έχει επιλέξει μια πιο πειραματική κατεύθυνση (το Kinderd σηματοδότησε αυτή την εποχή) και οι παρελθοντικές γυμνές δουλειές του έχουν αρχίσει να φαντάζουν μια ανάμνηση. Στα τρία νέα κεφάλαια του νέου του EP παραμένει η ηθελημένη θολούρα της παραγωγής, ο ήχος του κατά κάποιον τρόπο για άλλη μια φορά είναι μοναδικός και στο σύνολο μάλλον βρίσκουμε ότι πιο δεμένο μας έχει χαρίσει τα τελευταία χρόνια. Ηard style jungle με έντονη rave ματιά και ambient σβήσιμο στο εναρκτήριο "Rival Dealer", synth μιας δεκαετίας πίσω από αυτή που λατρεύει στο "Hiders" και RnB hip-hop με ολίγον world music αίσθηση σε future garage ρυθμούς στο "Come Down To Us". Το πρώτο θα θεοποιηθεί με συνοπτικές διαδικασίες, το δεύτερο θα πεταχτεί στα σκουπίδια από τους περισσότερους ανεξάρτητα από την ποιότητα του και το τρίτο τραβώντας το ενδιαφέρον θα ανασηκώσει βλέφαρα. Όμως παρόλο που ούτε κακή μήτε αδιάφορη είναι κάποια από τις τρεις νέες συμφωνίες του (αντιθέτως είναι πολύ καλές) για πρώτη φορά έχουμε να κάνουμε με θέμα γούστου και όχι με κανόνες που ορίζει ο ίδιος.

Αισθητικά, θα μπορούσες να πεις πως η δυναμική του στο πως μπορεί να κατατάξει εφικτή την επίτευξη μιας βαθμίδας μύησης χωρίς να προϋπάρχει προηγούμενη ανάπτυξη είναι πάλι εδώ. Βλέπεις αυτός είναι ο τρόπος της συναισθηματικής και ενστικτώδης μορφής των τραγουδιών του, και δεν θα αλλάξει ποτέ.

Στα sample τώρα, μιας και είναι και θα είναι ένα από τα σημαντικότερα όπλα του, έρχεται ένα μπέρδεμα. Κοιτώντας στεγνά τεχνικά σίγουρα θα καταλάβουμε πως όταν έχουμε να κάνουμε με θορυβώδης επιθέσεις τα ηχογραφημένα γεγονότα του πραγματικού κόσμου ίσως να παραφορτώνουν τις συνθέσεις (χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα κάτι αρνητικό), από την άλλη αυτά των 2-step παραμορφωμένων φωνητικών κρατούνται σταθερά ψηλά και συνεχίζουν να προκαλούν συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα. Όμως πέρα από όλα αυτά τα στάνταρ που ανέφερα παραπάνω αυτή φορά είχαμε κάτι πρωτοφανές και αυτό δεν είναι άλλο από το ξεπέταγμα κομματιών κάποιου «λόγου». Πιο συγκεκριμένα; Ο Burial εξυψώνει το "LGBT" και την ελευθερία της σεξουαλικότητας μέσα από τα λόγια της Lana Wachowski (Larry Wachowski) και βάζει πολλούς σε διάφορες σκέψεις... θέλω να πιστεύω όχι άσχημες.

Πως γίνεται όμως αρκετά από όσα προείπα να βρίσκονται στην μέση ή στον πάτο της πυραμίδας της ίδιας του περσόνας; Ο William Bevan είναι ένας καλλιτέχνης από τον οποίο οι οπαδοί δεν περιμένουν τίποτα λιγότερο του εξαιρετικού, έχει καθορίσει νέους τρόπου κυκλοφορίας, τρόπους μέσα από τους οποίους αρκετοί θεωρούν πως έχει βρει πατήματα να προωθεί σωστότερα την μουσική του, ο Burial έχει επιχειρήσει να δώσει στο όνομα του ίδια σημασία με αυτή του «underground» και αυτό είναι που βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας.

Πόσο μπορεί να αντέξει, πόσο μπορεί να παραμείνει σε ταπεινά επίπεδα όταν το από στόμα σε στόμα μπορεί να γίνει βιτρίνα σε μεγάλα μουσικά zine ή ακόμα και όταν τα ιντερνετικά τείχη πέσουν. Βέβαια είναι και η ίδια η φύση της ηχητικής αισθητικής του που δεν θα τον αφήσει να πάει μακρυά, όμως ας δούμε ένα παράδειγμα, αυτό της διαχείρισης του από την Hyperdub, της δισκογραφική που τον φιλοξενεί. Το "Rival Dealer" ανακοινώθηκε αιφνιδιαστικά χωρίς φανφάρες, μόλις λίγες μέρες πριν την τοποθέτηση του στα δισκοπωλεία (και μόνο), με ένα απλό mail και έναν κωδικό αντί για τίτλο και όσο μεγάλωνε η προσμονή ανέβηκε για free streaming στο youtube. Το diehard fanbase του όμως είναι ικανό να στρέψει την προσοχή του αλλού, είναι ικανό να εξαπολύσει θυμό στην δισκογραφική για την πώληση t-shirt με την στάμπα του ή το προγραμματισμένο παίξιμο του EP από το bbc, τον ίδιο θυμό που ανά πάσα στιγμή θα εξαπολύσει σε τυχόν ηχητική λοξοδρομία του μουσικού θεού τους... πως λοιπόν στο μέλλον θα αντιμετωπίσεις αυτό το κοινό που είναι γεμάτο ελιτισμό και κόμπλεξ;

O Burial ίσως να εκτίθεται στα φώτα της δημοσιότητας όσο ποτέ άλλοτε, εκτίθεται έχοντας στις πλάτες του ένα status σύγχρονου μουσικού θρύλου... και αυτό αποτελεί κάτι που ήταν αναμενόμενο. Το "Rival Dealer" είναι μια μικρή βόμβα, το θέμα όμως είναι που θα πέσει, διότι καλό θα είναι να σκάσει στα μυαλά αυτών που ποτέ δεν είχαν.