Θάνος Ανεστόπουλος

Ως Το Τέλος

Inner Ear (2012)
Από τον Λουκιανό Κοροβέση, 12/11/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
To 2009 η διάλυση των Κρίνων ήρθε να συμπληρώσει αυτή των Τρυπών και των Σπαθιών και τελικά να σφραγίσει μια ολόκληρη σκηνή και την εποχή του ελληνικού rock των 90s. Έκτοτε, ο Θάνος Ανεστόπουλος, τραγουδιστής, στιχουργός, μουσικός και ιθύνων νους των Κρίνων, με την κιθάρα του στον ώμο, έχει οργώσει την Ελλάδα και έχει παίξει σε κάθε σκοτεινή τρύπα και εμβληματική σκηνή, κάνοντας αυτό που ο ίδιος είχε υποσχεθεί: συνεχίζει τον μοναχικό του δρόμο στην ποίηση και την τραγουδοποιία. Το φετινό "Ως Το Τέλος" είναι ο πρώτος του προσωπικός δίσκος, στον οποίο μοιάζει να αναμετράται τόσο με το παρελθόν του, όσο και με τους προσωπικούς του δαίμονες.

Είναι δύσκολο, ακόμα και σε αυτόν τον solo δίσκο, να διαχωρίσεις τον Ανεστόπουλο από τα Κρίνα, καθώς η φωνή του σημάδεψε εν πολλοίς και τον χαρακτήρα του πρώην συγκροτήματός του και οι μουσικές που έγραψε για τα Κρίνα, όσο κρυμμένες και να είναι στο "Ως Το Τέλος", ρίχνουν και αυτές την βαριά σκιά τους πάνω στις συνθέσεις. Μουσικά, ο Ανεστόπουλος παίρνει (όπως θα περιμέναμε άλλωστε) πάνω του όλο το βάρος και γέρνει προς μια μπαλαντογραφία της μορφής φωνή/κιθάρα, που άλλοτε θυμίζει μια βαριά Americana, εξελληνισμένη και άλλοτε τις πιο ακουστικές στιγμές των Κρίνων, που απομακρύνονται όμως από την ύστερη «πειραματική» τους περίοδο και μας πάνε πίσω μέχρι τις "Σαράβαλες Καρδιές". Και πώς να μην γινόταν αυτό, όταν ο Ανεστόπουλος ναι μεν έχει μαζέψει μια δυνατή ομάδα για να τον βοηθήσει να «ντύσει» τις σκοτεινές του μπαλάντες, αλλά σε ένα δίσκο με ένα πρωταγωνιστή, δεν θα μπορούσε παρά να υπερτονίσει τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν και έδιναν και το στίγμα του στον ήχο των Κρίνων. Ευχάριστη έκπληξη το "Κάθε Τι" που ανεβάζει ρυθμούς μετά από πολύ καιρό και εξαίσιο παράλληλα το "Η Αγάπη Θα Βλαστήσει", το οποίο αστροφέγγει σε ένα νυχτερινό σύνολο με πολλές δυνατές στιγμές.

Στιχουργικά είναι και πάλι μεγάλος και φαίνεται να κάθεται πολύ άνετα στον θρόνο που μοιράζεται με τον Αγγελάκα, τον Θανάση, τον Σωκράτη και τον Παύλο και παρότι δεν ξεμακραίνει πολύ από τα κλισέ ή την ποίηση που ο ίδιος αγκάλιασε από μικρός και έθεσε ως standard, δείχνει γιατί κάποιοι στοίχοι όταν είναι γραμμένοι βιωματικά και αποδίδονται ειλικρινά, δεν μπορούν να χάσουν σε ένταση, ούτε να γίνουν γραφικοί, σχόλιο το οποίο το κάνω για τον κάθε άλλο Έλληνα μουσικό εκεί έξω που πραγματεύεται τις ίδιες θεματολογίες: η ποίηση του Ανεστόπουλου θα έπρεπε να αποτελεί οδηγό και παράδειγμα. Φυσικά η απελπισία, η αποτυχία και η απαισιοδοξία είναι και πάλι διάχυτες σε όλο του το υλικό, αλλά παράλληλα σημειώνουμε το γεγονός ότι στιχουργικά μοιάζει να «συνομιλεί» με την άλλη άποψη, να της αντιμιλά, να εξηγεί και να εμπνέεται.

Γραμμένος θεωρείς παράλληλα με τις πιο ακουστικές στιγμές των Διάφανων Κρίνων, ο πρώτος δίσκος του Ανεστόπουλου μεταφέρει τον σκοτεινό ποιητή σε μια καινούργια φάση, το ίδιο μουντή με την προηγούμενη, η οποία όμως φέρει νέους δράκοντες για να σκοτώσει. Μελαγχολικό και ακουστικό, το "Τέλος" του Θάνου στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και μας εισάγει σε μια νέα εποχή, όπου τα προβλήματα είναι ίδια και η αντιμετώπιση και πάλι δύσκολη. Θα το παλέψουμε όμως, «ως το τέλος» με ένα βήμα σίγουρο, σοβαρό και ποιοτικό.
  • SHARE
  • TWEET