Μιλτιάδης Πασχαλίδης

«Ή αλλάζει και γλυκαίνει ο καιρός...»

Είναι η αλήθεια μου, πικρή ή όχι, δεν με απασχολεί και ιδιαίτερα, αλλά στους τελευταίους δίσκους του Πασχαλίδη δεν αναζητώ μια καινούρια "Πηνελόπη", παρά μόνο την εκ νέου ξεγυρισμένη ζεμπεκιά που θα απενεχοποιήσει όσους στρουνθοκαμηλίζουν και θα τους βγάλει από το «έντεχνο» καβούκι τους για να προσκυνήσουν τους ακατονόμαστους «άτεχνους». Έχε χάρη που δεν σε έχει πάρει ακόμα το μάτι μου σε καμιά πίστα για να σε κάνω ρεντίκολο της κοινωνίας, ω κρυφοκρυψίνε ακροατή...

Λυπητερές κουβέντες θα ξεστομίσω και δεν το θέλω. Είναι η στιγμή εκείνη που οι στίχοι/φωνή ψάχνουν την αμέριστη συμπαράσταση της μουσικής κι αυτή σφυρίζει αδιάφορα. Αν υπέγραφε ο Οδυσσέας Γεωργίου «τους στίχοι» και ο Μιλτιάδης Χριστουγεννίδης τα φωνητικά, θα πήγαινε άκλαφτο το εν λόγω εγχείρημα. Έλα μου όμως που τα λόγια και η φωνή υπερτερούν του ήχου. Παράδοξο; Σαφώς και μη αναμενόμενο, αλλά το καπέλο μου το βγάζω μεγαλοπρεπώς και το παραδίδω στους δικαιωματικούς κατόχους του. Τα λόγια σου να τα φοράς κι όχι να σε φοράνε...

Εναρκτήρια, υποβόσκοντα blues που θυμίζουν επικίνδυνα τον Μιλτιάδη Πασχαλίδη, απουσία συνθέσεων με την συνήθη instant classic προδιάθεση, με το "Ό,τι Αγαπάς" να φέγγει από χιλιόμετρα και συμμετοχές που κρύβουν υποχρέωση και όχι αυθόρμητες συνεργασίες προερχόμενες από το καθαγιασμένο τσίπουρο άνευ γλυκάνισου. Η Μαρία Παπαγεωργίου ερμηνεύει το "Οι Δικοί Μου Άνθρωποι" για πάρτη της και καλά κάνει γιατί της πάει ο εύθραυστος τσαμπουκάς, την ώρα που οι "Δύο Πεταλούδες" της Μιρέλλας Πάχου εντείνουν την περιστασιακή αμηχανία του τραγουδοποιού. Δεν με θλίβει, ούτε και με ικανοποιεί η συγκλονιστική ποιότητα της "Τράπουλας", την χόρεψα και την χάρηκα πέραν του δέοντος άλλωστε, με στενοχωρεί μόνο που δεν βρήκα άλλο φύλλο για να ποντάρω πάνω του και πήγα πάσο για πάρτη της.

«...ή τα μάτια σου ξανά με κοροϊδεύουν.»