Μέντα

Telepherique

Inner Ear (2015)
Από την Κέρη Καραλή, 24/02/2015
Το "Téléphérique", ακουμπάει στα σύρματα του ηλεκτρισμού, σπινθηρίζει από την ένωσή του με την minimal αισθητική και ανασύρεται αργά, από τα έγκατα της μηχανικής και αφανούς ανθρώπινης ανησυχίας για την ολοκλήρωση της συναισθηματικής ασάφειας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Όταν το έκτο άλμπουμ των Μέντα, "Téléphérique", με βρήκε, εξεπλάγην, αφού με χαρά διεπίστωσα πως η -εν λόγω- ομάδα συναποφάσισε να ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο, αφήνοντας την μουσική και μόνον, να ξεδιπλώσει μέσα από εννέα tracks, την δική της ηχητική πορεία. Μια πορεία, που -εν τέλει- φθάνει στ' αυτιά μας ως το soundtrack μιας σύγχρονης ταινίας φαντασίας.

Οι Μέντα, απεκδυόμενοι την ανάγκη τους να επικοινωνήσουν με το κοινό τους μέσω του στίχου, όπως στις προηγούμενες πέντε δουλειές τους, αποδέχονται τη δυσκολία της πρόκλησης και ξαναδυναμώνουν την ένταση των ηχείων μας, μ' ένα instrumental άλμπουμ ηλεκτρονικής παραφροσύνης και εξατομικευμένου ιντουστριαλισμού, που αφηγείται την ιστορία του, μόνον μέσα από τη «φωνή» της μουσικής. Το "Téléphérique", ακουμπάει στα σύρματα του ηλεκτρισμού, σπινθηρίζει από την ένωσή του με την minimal αισθητική και ανασύρεται αργά από τα έγκατα της μηχανικής και αφανούς ανθρώπινης ανησυχίας για την ολοκλήρωση της συναισθηματικής ασάφειας.

Δημιουργεί έναν δικό του χώρο και έναν αβέβαιο χρόνο, μέσα στους οποίους ξετυλίγει αυτήν ταύτην την υπόστασή του. Η χρήση αναλογικών synthesizers, σε πλήρη συγχρωτισμό με τους ήχους του theremin και της κιθάρας, μας εισάγει στον απόκοσμο κλυδωνισμό των παραισθήσεων και της λογικής. Δεν ξέρω γιατί επιθυμεί να μιλήσει, πάντως είναι βέβαιον πως κάτι αναζητεί. Και ό,τι αναζητεί συνυφαίνεται με την λεπτή κλωστή της ανθρώπινης ύπαρξης, μέσα από το τραύμα της καθημερινότητας και την επούλωση της απραξίας, σ' ένα άυλο σύμπαν, μα άκρως πραγματικό.

Η ψαύση των αρμονικών περασμάτων από τη μια μουσική στην άλλη, με τη διάσπαρτη χρήση λεπτεπίλεπτων μελωδικών γραμμών και φωνητικών, φωτίζουν την ποπ αισθητική και τον industrial σκοταδισμό, σ' ένα μέρος όπου βασιλεύει η μελαγχολία και -ταυτοχρόνως- η αισιοδοξία, όπως στο track no 8 του δίσκου. Ως αποτέλεσμα, ο ρομαντισμός συναντά την αγριότητα, συγκρούονται και αναρριχώνται στο πλέγμα της κάθαρσης. Τελικά, ο ακροατής δεν υποφέρει την απουσία του στίχου, τουναντίον μάλιστα, και αφήνεται στο «téléphérique» της μουσικής, να ορίσει εκείνο τη διαδρομή.

Η φερέλπιδη λοιπόν λήξη ετούτης της διαδρομής συνοψίζεται στο τελευταίο track no 9, όπου υποδεικνύει και ανακοινώνει με ξεκάθαρο οπτιμισμό τον τερματικό σταθμό του ιπτάμενου συρμού. Σίγουρα, η ανάδυση της μουσικής διαδικασίας από το εσωτερικό σκοτάδι στο εξωτερικό φως, αποφέρει τον καρπό της ικανοποίησης και το αίσθημα της ευχαρίστησης. Ιδανικό άκουσμα, πριν από έναν χειμωνιάτικο περίπατο περισυλλογής, μέσα στο αστικό τοπίο!
  • SHARE
  • TWEET