Type O Negative

October Rust

Roadrunner Records (1996)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 16/04/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η είδηση του θανάτου του Peter Steele φάνηκε στην αρχή σαν μια κακόγουστη φάρσα. Ή τουλάχιστον έτσι ελπίζαμε. Δυστυχώς όμως η επίσημη επιβεβαίωση εκ μέρους της μπάντας γέμισε με θλίψη τους απανταχού φίλους των Type O Negative σε όλο τον κόσμο. Στα 20 περίπου χρόνια ύπαρξής τους οι «Drab Four» προσέφεραν 6(+1 «live») studio δίσκους, 2 συλλογές, 2 DVD, αρκετά single και EP. Ο καθένας άφησε το δικό του στίγμα στην πορεία τους, αλλά κατά πολλούς, εκείνο που αποτέλεσε το αποκορύφωμα όλων είναι το "October Rust". Ένας δίσκος σημείο αναφοράς στο μετέπειτα ρεύμα της goth/doom σκηνής. Έτσι λοιπόν με αυτόν τον τρόπο, με μια ματιά στο παρελθόν, θέλησα να πω το αντίο στον χαρισματικό «γίγαντα».

Οι λόγοι της επιλογής του "October Rust" έχουν να κάνουν όχι μόνο με την αμεσότητα των συνθέσεων του, αλλά και την πληθώρα των συναισθημάτων που αναβλύζουν από αυτές λόγω και της σκοτεινής τους ατμόσφαιρας. Η τετράδα από το Brooklyn, αν και πιέστηκε από την τότε εταιρία τους για έναν πιο εμπορικό δίσκο, κατάφερε να δημιουργήσει, χωρίς να εγκλωβιστεί σε κάποιο καλούπι. Τα κομμάτια έχουν πλέον πιο απλές δομές, πιο κοντά στο goth rock/metal με μελωδικά βαριά φωνητικά, σήμα κατατεθέν των Type O. Η θλίψη έχει πάρει πλέον την θέση της οργής. Αιθέριες μελωδίες στα πλήκτρα και στην χαμηλοκουρδισμένη κιθάρα δημιουργούν μια βαριά και ταυτόχρονα ρομαντική ατμόσφαιρα. Κομμάτια για την αγάπη και τον θάνατο δεσπόζουν στο "October Rust", από αυτά που σε πιάνουν με τη μία, χωρίς πολλά πολλά. Και όλα αυτά χωρίς να ακούγονται επιτηδευμένα, αλλά αντιθέτως απολύτως ειλικρινά.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν και για τα υπόλοιπα κομμάτια που συνθέτουν το παζλ της δισκογραφίας τους. Σε αντίθεση με το "October Rust" στα υπόλοιπα το δέσιμο σου με αυτά εξαρτάται από την ψυχολογία με την οποία θα βρεθείς αντιμέτωπος τους. Εδώ είναι ο ίδιος ο δίσκος που σου επιβάλλει την μελαγχολική και υποβόσκουσα αυτοκαταστροφική διάθεση μέσω της οποία γεννήθηκε. Ναι είναι αλήθεια πως σε σχέση με τα άλλα άλμπουμ τους, αυτός είναι ένα (ή και δύο) κλικ πιο εμπορικός, κυρίως χάρη στα "My Girlfriend's Girlfriend" και "Cinnamon Girl" (διασκευή σε Neil Young), αλλά η ποιότητα του παραμένει αναμφισβήτητα υψηλή.

Ας επιλέξει λοιπόν ο καθένας από μας τον αγαπημένο του δίσκο των Josh, Johnny, Kenny, Sal και Pete κάνοντας μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν, αναλογιζόμενοι το τι χάσαμε παρέα με τον «ψηλό». Αυτό το κείμενο είναι φόρος τιμής σε μια μπάντα και έναν άνθρωπο που σημάδεψε τη ζωή πολλών με τη μουσική αλλά και τα πιστεύω του. Μια παράξενη, σκοτεινή, ορισμένες φορές παρεξηγήσιμα ειλικρινή, αυτοκαταστροφική αλλά κατά ένα περίεργο λόγο ιδιαιτέρως συμπαθή φιγούρα. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που κατάφερα να τους δω έστω και μια φορά ζωντανά. Πλέον η παρέα του "Halloween In Heaven" απέκτησε ακόμα έναν παίκτη. Εις το επανιδείν, λοιπόν.
  • SHARE
  • TWEET