Trouble

Manic Frustration

Def American (1992)
Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 18/05/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ήταν τότε που το Mtv μετέδιδε αφειδώς video clips προερχόμενα από το τσουνάμι ονόματι "grunge" και ο όρος metal ήταν ολίγον τι απαγορευμένος. Θυμάμαι μέσα σ' όλον αυτόν τον παραλογισμό ένα video να σκάει από το πουθενά και να μου προκαλεί ανεπανόρθωτη ζημιά. Χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο από σκηνοθετικής απόψεως, το "Memory's Garden" ήταν η πρώτη μου επαφή με τους Trouble, η οποία αρκετά χρόνια μετά αποδείχτηκε και καταλυτική.

Το 1991 ήταν μια χρονιά ορόσημο για το συγκρότημα, μιας και αποτέλεσε το εφαλτήριο αλλαγών κι ενός νέου ξεκινήματος. Μετρούσαν ήδη 12 χρόνια ζωής με 4 δίσκους ("Psalm 9", "The Skull", "Run To The Light" και "Trouble") και είχαν καταφέρει να φέρουν εις γάμου κοινωνίαν το doom με την ψυχεδέλεια και την προοδευτικότητα των διασημότερων σκαθαριών (βλ. Beatles). Η γνωριμία και η εν τέλει συνεργασία με τον Rick Rubin είχαν προκύψει δύο χρόνια νωρίτερα και αμφότεροι ευελπιστούσαν στην αναγνώριση και στην εμπορική καταξίωσή τους. Οι προηγούμενες δουλειές τους είχαν λάβει μεν τα εύσημα που τους άρμοζαν, το σύνολό τους όμως ήταν αντιστρόφως ανάλογο ως προς την ποιότητά τους.

Η αρχή έγινε με το λογότυπό τους, όπου το αμιγώς doom χαρακτηριστικό του αντικαταστάθηκε από ένα περισσότερο ψυχεδελικό και σαφώς καλύτερο. Το εξώφυλλο ακολούθησε κι αυτό τη φυσιολογική εξέλιξή τους, ερχόμενο σε πλήρη αντιδιαστολή με τα προγενέστερά τους. Το συνολικό αποτέλεσμα προέκυψε κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό, αφού χρόνια μετά εξακολουθεί να είναι και το πλέον αναγνωρίσιμο της μπάντας. Επίσης, η πλέον αναγνωρίσιμη σύνθεσή τους βρίσκεται στο δίσκο αυτό και δεν είναι άλλη από το "Memory's Garden". Όχι πως το εναρκτήριο "Come Touch The Sky" δεν είχε τα εφόδια εκείνα που θα το καθιστούσαν must, η επαναλαμβανόμενη όμως προβολή του video clip, μαζί με την αρτιότητα του τραγουδιού, έγυραν την πλάστιγγα προς το πρώτο.

Το επόμενο "'‘Scuse Me" φέρνει στο νου Overkill και Bobby "Blitz" Ellsworth εποχής "The Years Of Decay" σε πιο mid tempo ρυθμούς. Η συνέχεια αναδεικνύει την ικανότητα της μπάντας να συνθέτει doom μελωδίες, εκτελεσμένες όμως με τις "προσταγές" της εποχής σε πιο ροκ μονοπάτια, χωρίς να χάνει κάτι από τη μουσική της ταυτότητα. Ο Rick Rubin από τη μία και η ερμηνευτική δεινότητα του Eric Wagner από την άλλη, είναι οι κύριοι υπαίτιοι για το αποτέλεσμα αυτό και το ομώνυμο κομμάτι είναι ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα. Το "Hello Strawberry Skies" είναι το τελευταίο γρήγορο άκουσμα στο δίσκο, μιας και το "Mr. White" (με το απίστευτο solo του) που ακολουθεί μας προετοιμάζει για τη doom μπαλάντα "Breathe" που κλείνει και το δίσκο.

Το "Manic Frustration" τους έκανε γνωστούς σε ευρύτερο κοινό, τους επέτρεψε να πληρώνουν τους λογαριασμούς τους, δεν τους απογείωσε όμως. Λάθη; Συγκυρίες; Τύχη; Μπορεί όλα αυτά, μπορεί και τίποτα. Γεγονός είναι όμως πως οι Trouble δεν έτυχαν ποτέ της αναγνώρισης και της φήμης που τους άξιζε βάσει της ποιοτικής δισκογραφίας τους. Ο χαρακτηρισμός τους από τη Metal Blade ως "white metal band" ίσως να ήταν και η δαμόκλειος σπάθη στα όνειρά τους, η κατάρα που δε λύθηκε ποτέ. Για αρκετούς από εμάς όμως ήταν, είναι και παραμένουν από τα καλύτερα metal συγκροτήματα, ανεξαρτήτου μουσικής κατηγοριοποίησης. Το ότι θα τους δούμε από κοντά σε λίγες μέρες (24.05.07) είναι τιμή και όνειρο ζωής. Βλέπετε, οι παλιές αγάπες δύσκολα ξεχνιούνται κι ακόμα δυσκολότερα αντικαθίστανται... Τα "προβληματικά" σέβη μου...

* Έχοντας δει το live τους εν έτει 2006 στη Στοκχόλμη, δεν έχω παρά να περιμένω και τα καλύτερα στο Gagarin!

  • SHARE
  • TWEET