Stone Sour

«Όταν κοιτάξεις στα μάτια το κτήνος και δεν το φοβηθείς, τότε το κτήνος είσαι εσύ». Aυτή η φράση πρέπει να αποτέλεσε τη βασική προβληματική των Root/Taylor όταν κάπου εκεί πίσω στα 90s αποφάσισαν να παγώσουν το σχήμα των Stone Sour (χωρίς να έχουν ακόμα ντεμπουτάρει δισκογραφικά), για να φορέσουν μάσκες και να κάνουν καριέρα με την συμμορία των Slipknot. Η εμπορική τους επιτυχία τούς επέτρεψε να θυμηθούν την παλιά τους αγάπη το 2002 και να δουν τον πρώτο δίσκο των Stone Sour στα δισκοπωλεία. Τότε, ήταν απλά δύο τύποι που ηχογραφούσαν ιδέες χρόνων, μην μπορώντας στην πραγματικότητα να βγάλουν και μεταφορικά, πέρα από πρακτικά, τις μάσκες τους. Όταν το κατάφεραν όμως, λίγα χρόνια αργότερα, μας έδωσαν ένα από τους σημαντικότερους δίσκους της δεκαετίας (σύμφωνα με την επιλογή του rocking.gr) και ένα λόγο για να θέλουμε να δούμε και αυτούς, μετά τους ίδιους τους Slipknot, στην Ελλάδα...

Στα 60s-70s-80s ο όρος hard rock υπήρχε και ήταν διακριτός. Με τα χρόνια να περνάνε και τα crossover στοιχεία να περιπλέκονται παντού, ο όρος χάθηκε. Στα 00s κανείς δεν μπορούσε να ξεστομίσει τέτοια φράση, αλλά πώς θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος τον ήχο των Stone Sour; Post grunge on steroids, θα έγραφα, για να τον διαχωρίσω από τις μελιστάλαχτες Power ballads που συναντάμε συνήθως στο είδος, κολλώντας του παράλληλα τον όρο alternative metal. Τι και αν μπερδευτήκατε. Το "Come What(ever) May" είναι εδώ και ναι είναι ένας σημαντικότατος λόγος για να ξεχωρίσουμε τους Stone Sour από τα ξαδέρφια τους...

"They called us a dead generation, they told us we couldn't survive" ωρύεται ο κ. Taylor ήδη από την έναρξη του δίσκου και το στίγμα δίνεται ευθύς αμέσως: riffάτες κιθάρες, όγκος, και άλλος όγκος, και οργή. Μια οργή που στους Slipknot γίνεται νέμεση, στους Stone Sour μετατρέπεται σε εξιλέωση, καθώς τα κομμάτια έχουν ένα ειδικό βάρος που τα ξεχωρίζει από τον σωρό και δίνει στις συνθέσεις την τραχύτητα του γυαλόχαρτου. Το υλικό που είχαν μαζέψει οι δύο masterminds του σχήματος εκείνη την περίοδο, πατάει στο "Vol. 3" των Slipknot  που βγαίνει σχεδόν παράλληλα, αλλά παίρνει την μελωδία της φωνής του Taylor και την βάζει να παλεύει με τις συμπληγάδες του rhythm section. Μελωδία, ουρλιαχτά, πάλι πίσω στα γρυλίσματα, ξανά μελωδία και από πίσω να έρχεται ένας ήχος- παλιρροϊκό κύμα, να κυνηγάει θαρρείς τον Taylor και την ευαίσθητη του πλευρά. Έτσι ο δίσκος εμφανίζεται διπρόσωπος, καθώς ανάμεσα στα μεταλλίζοντα (έως και μεταλλικά) κομμάτια-ύμνους όπως το ομώνυμο, το "Reborn", το "Socio" ή και το "Made Of Scars", έρχεται το καταπραϋντικό, μελωδικό super hit του δίσκου "Through The Glass" ή το απολογητικό/προσωπικό "Zzyzx Rd." να αλείψει τις πληγές σου. Up-tempo και groovy όσο όλες οι δουλειές των εμπλεκομένων, χωρίς κοιλιά ή κάποιο filler, το δεύτερο δισκάκι των Stone Sour είναι ένα instant classic που απενοχοποίησε την απομασκοποίηση των δύο, και τους έδωσε 5 single, θέσεις σε festival και πολύ airplay. Με το "Come What(ever) May" το κτήνος έδειξε ένα άλλο πρόσωπό του και εμείς το συμπαθήσαμε, όχι γιατί άλλαξε θωριά, αλλά μόνο γιατί άλλαξε βήμα.

Αναμένοντας και νέο δίσκο από τους Stone Sour μέσα στην χρονιά, δεν έχουμε παρά να τους υποδεχτούμε για πρώτη φορά στη χώρα μας στις 24 του μήνα, τσεκάροντας και πάλι την δισκογραφία τους, αρχίζοντας από το αξιοπρόσεκτο ντεμπούτο τους και προχωρώντας στο δεύτερο και πιο επιτυχημένο τους δίσκο. Το "Come What(ever) May", για όσους από εσάς δεν το έχετε στη δισκοθήκη σας, επανακυκλοφόρησε το 2007 με bonus που αξίζουν της προσοχής σας, σε ένα digipack must-have. Αναζητήστε το.