Slipknot

Slipknot

Roadrunner (1999)
Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 07/06/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
The whole thing, I think, is sick.

Αλήθεια, πόσα μπορεί να πει κανείς για ένα δίσκο σαν το "Slipknot"; Ένα δίσκο που γέννησε ένα νέο κίνημα και άφησε το στίγμα του σε πολλά περισσότερα, με τις συνέπειές του να έχουν ριζώσει για τα καλά στη σκληρή μουσική ολόκληρης της περασμένης δεκαετίας; Δώδεκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει ειπωθεί για το φερώνυμο άλμπουμ των εννέα μασκοφόρων από το Des Moines, γι' αυτό καλύτερα να αφήσουμε έξω γνωστές εκφράσεις όπως «το πρώτο πλατινένιο cd στην ιστορία της Roadrunner» ή «το δεύτερο άλμπουμ που χρίστηκε ντεμπούτο μετά την αποκήρυξη του "Mate. Feed. Kill. Repeat."».

Ah, fucking you will be mine.

Σαν χτες θυμάμαι την πρώτη μου επαφή με τους Slipknot. Ήταν με ένα live clip του "Wait And Bleed" που είχα δει στην εκπομπή «Jammin» της ΕΤ3. Οι πρώτες αντιδράσεις ήταν εξωφρενικές, όπως και η κάθε ζωντανή εμφάνιση της μπάντας. Στις παρέες συζητούσαμε γι' αυτούς σα να είχε γίνει κάποιου είδους εξωγήινη εισβολή. Νούμερο ένα θέμα φυσικά ήταν το άνευ προηγουμένου μουσικό τους μπαστάρδεμα και ακολουθούσε το εξωπραγματικό τους anti-image, οι «καμένες» συνεντεύξεις τους και λίγο-πολύ ό,τι άλλο είχε να κάνει μ' αυτούς. Σιγά-σιγά όλα αυτά εξομοιώθηκαν και έγιναν αναπόσπαστα στοιχεία του ονόματός τους. Για τους οπαδούς τους, οι Slipknot ήταν κάτι παραπάνω από ένα οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα. Αντιπροσώπευαν μια βέβηλη ανταρσία στον κόσμο του ακραίου ήχου, που τολμούσε να πάει κόντρα σε όλα τα ρεύματα της εποχής, προκειμένου να φτιάξει ένα δικό της. Ήταν ένας καινούριος εθισμός που λάμβανε γρήγορα διαστάσεις επιδημίας.

You can't see California without Marlon Brando's Eyes.

Βέβαια, ο χρόνος που χρησιμοποιώ δεν είναι τυχαία παρελθοντικός, αφού με τον καιρό η εικόνα αυτή άρχισε να στρεβλώνεται. Η κλίση σε πιο mainstream κατευθύνσεις, τα απανωτά εξώφυλλα στα περιοδικά, η αποκάλυψη των προσώπων και η πληθώρα από side projects μπορεί να μην ήταν μεμπτά, όμως εναντιώθηκαν στην υπάρχουσα δεοντολογία. Χαρακτηριστικά, ανακαλώ κάποιες δηλώσεις τους από εκείνη την εποχή, που έλεγαν ότι σκόπευαν να το διαλύσουν μετά το "Iowa", αφού από τη στιγμή που θα γίνονταν διάσημοι δε θα είχαν τίποτα πλέον να προσφέρουν. Αποκορύφωμα (ή μάλλον πυθμένας) οι πρόσφατες δημόσιες αλληλοκατηγορίες των Taylor και Jordison που ακολούθησαν το θάνατο του Paul Gray, κάνοντάς τους να μοιάζουν πρωταγωνιστές σε ένα κακό και πολυπαιγμένο σήριαλ.

Don't belong - don't exist.

Το αρχικό image, όμως, ήταν αυτό που είχε παίξει καθοριστικό ρόλο στο τεραστίων διαστάσεων hype που είχε δημιουργηθεί άμα τη αφίξει τους. Κι αυτό γιατί, σε συνδυασμό με το ηχητικό παραλήρημα και τη στιχουργική μισανθρωπία, όριζε τον κόσμο της μπάντας, έναν κόσμο που αμφισβητούσε πατρίδες, θρησκείες, οικογένειες και άλλες «μεγάλες αξίες». Όσο για τις επιρροές... you name it. Από το metalcore ως το trip-hop κι από το rap ως το death metal, το "Slipknot" δεν άφηνε τίποτα να πέσει κάτω (κι ας είχε παραμερίσει τις funk / jazz καταβολές του "Mate. Feed. Kill. Repeat."). Πολλοί τους ονόμασαν πνευματικά παιδιά των KoЯn, ορμώμενοι κυρίως από τις φωνητικές ερμηνείες του Corey και το εκτενές tribal στοιχείο, όμως οι εναλλαγές των scratch με τα blastbeat και τα ραπαρίσματα πάνω στα death riff τόνισαν την απαξίωση κάθε κατηγοριοποίησης.

The nerves you sever can serve you better.

Η πρωτοφανής ορμή των "(Sic)", "Eyeless" και "Me Inside", τα έξυπνα πιασάρικα "Wait And Bleed" και "Spit It Out" και ο «εθνικός ύμνος» μιας νέας γενιάς μεταλλάδων -"Surfacing"- κερδίζουν τα πρωτεία στην ταχέως αναπτυσσόμενη αναγνωρισιμότητα του δίσκου. Η απόγνωση των "Tattered & Torn", "Prosthetics" και "Scissors" μπορεί να κοντράρεται φαινομενικά με τα «απαγορευτικά για παραδοσιακούς» "Liberate", "No Life" και "Only One", ωστόσο τελικά όλα κατορθώνουν να συνυπάρξουν μέσα σε μία ατμόσφαιρα βαριάς αυθεντικής παράνοιας. Το χάος αναλαμβάνει να διευθύνει ο Ross Robinson, με μια απίστευτη παραγωγή που επεκτείνει τη δημιουργική σχιζοφρένεια των Αμερικανών. Αποτέλεσμα το "Slipknot" να ακούγεται φρέσκο και μίλια μπροστά από την εποχή του. Αλλά αυτό θα συνέβαινε ακόμα και αν κυκλοφορούσε σήμερα.

Biding my time until the time is right.

Ο μύθος που χτίστηκε γύρω από το μυστήριο εννιαμελές συγκρότημα με τις μάσκες και τις φόρμες εργασίας είχε πάρει τη δική του υπόσταση. Ένας μύθος τον οποίο η μπάντα διαχειρίστηκε με πειστικότητα, ψαρώνοντας κόσμο και κοσμάκη με τον άγριο ρομαντισμό και τη μηδενιστική ηθική της. Τι κι αν αργότερα οι ίδιοι θα παρέβαιναν αρκετά από τα πιστεύω τους, σφιχταγκαλιάζοντας τη δόξα; Ήταν ακόμα 1999, το μεταίχμιο μίας νέας εποχής. Ο δρόμος απλωνόταν μπροστά στα πόδια τους κι αυτοί έδειχναν να τον περιφρονούν επιδεικτικά. Το φαινόμενο Slipknot είχε μόλις εκραγεί.

Somos feos y pestamos y pero renomas hoto muthafucka.

We are ugly and we stink but we rule, faggot muthafucka.
  • SHARE
  • TWEET