Pretty Maids

Και βρίσκομαι αντιμέτωπος με το εξής δίλημμα: να επιλέξω στο συγκεκριμένο flashback να γράψω για ένα εκ των αντιπροσωπευτικότερων και πιο αγαπημένων μου album των Pretty Maids ή για το album που στέκεται ένα βήμα μακρία από τα υπόλοιπα, ξεχωρίζοντας από αυτά; Μάλλον θα επιλέξω το δεύτερο. Θα αφήσω λοιπόν το "Sin-Decade" να παίζει καθώς θα γράφω μερικές γραμμές για τη σημασία που είχε το εξαιρετικό "Red, Hot And Heavy" για τους Δανούς.

Το έτος είναι 1984. Τέσσερα χρόνια μετά την έλευση της δεκαετίας του 1980, της δεκαετίας που ακολουθεί τη σχεδόν απόκοσμη άνθιση του hard rock κατά τα '70s. Τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν. Ο «σκληρός» ήχος, που άρχιζε να προστάζει το New Wave Of British Metal, είχε ξεκινήσει να κυριαρχεί τόσο στα ραδιόφωνα, όσο και στο νεοσύστατο MTV, μέσω κάποιων video που έδειχναν κάτι μαλλιάδες να κοπανιούνται. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν κάποιοι αρχικά. Γιατί αυτοί οι μαλλιάδες έμελλε να γνωρίσουν τεράστια δόξα κι επιτυχιά, μιας και η hard rock και η heavy metal έγιναν η απόλυτη μόδα της εποχής.

Μέσα σε όλη αυτή την αλλαγή του μουσικού πεδίου, λοιπόν, κάτι παιδαρέλια από τη μακρινή Δανία αποφάσισαν να μετουσιώσουν τις συνθέσεις που δούλευαν για κάποια χρόνια, ηχογραφώντας τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο, αφήνoντας πίσω τους τη φήμη της «καλύτερης μπάντας διασκευών των Thin Lizzy στη Δανία». Αποτέλεσμα; Το "Red, Hot And Heavy". Εξώφυλλο που αποτελεί τρανό παράδειγμα της ιδιαίτερης «ποιότητας» των περισσοτέρων εξωφύλλων συγκροτημάτων του είδους εκείνη την εποχή και προχωράμε στο περιεχόμενο. Μήπως έβαλα κατά λάθος κανά ξεχασμένο cd κλασσικής μουσικής; Α όχι, εντάξει. Όλα καλά. Ακούω κιθάρες. Ο λόγος φυσικά για την επιβλητικότατη εισαγωγή στο δίσκο, η οποία δεν είναι άλλη από το "Fortuna Imperatix Mundi" της Carmina Burana. Μετά από αυτό λοιπόν μπαίνουμε στο κλίμα του album (και της εποχής) χωρίς πολλά-πολλά, με το βαρύ κι ασήκωτο riff του "Back To Back" και τους χαρακτηριστικότατα '80s στίχους του "Red, Hot And Heavy".

Ίσως έφτασε η ώρα να σας πω πως όποιος έχει ένα θέματακι με τον συνδυασμό πλήκτρων και heavy metal είναι πολύ πιθανό να αποκτήσει μια μικρή αντιπάθεια για τους Pretty Maids. Φτάνει μόνο μια ακρόαση του "Waitin' For The Time" για να καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ. Το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί την πιο AOR στιγμή του δίσκου, φέρνοντας στο μυαλό κλασσικές μπάντες του είδους, όπως οι Journey και οι Foreigner, και αποτελεί προπομπό της λιγότερο -αμιγώς- metal και περισσότερο μελωδικής συνέχειας τα επόμενα χρόνια για το συγκρότημα.

Παρ' ολα αυτά, εκεί που νομίζεις πως έχεις «ψυχολογήσει» την πορεία του album, έρχεται το "Cold Killer" και σε επαναφέρει στα μονοπάτια του "Back To Back", όπως και το εξαιρετικό "Battle Of Pride" παρέα με το "Night Danger". Έπειτα ακολουθεί η προσωπική μου αδυναμία, "A Place In The Night", που με το εκπληκτικό του refrain σε κάνει να σκέφτεσαι μια heavy metal εκδοχή των Journey (when AOR meets metal...). Το δίσκο κλείνουν το συμπαθητικό "Queen Of Dreams", με τα εξαιρετικά solo της κιθάρας, και η άκρως ευχάριστη διασκευή του "Little Darling" των Thin Lizzy.

Συνολικά, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με έναν εξαιρετικό πρώτο δίσκο, ο οποίος ξεχωρίζει για το «σκληρό» ήχο του από τις υπόλοιπες κυκλοφορίες των Δανών, οι οποίες, αν και δε στερούνται επουδενί του metal στοιχείου, δε φτάνουν σε κανένα σημείο την «ωμότητα» και ίσως την ειλικρίνεια του "Red, Hot And Heavy". Γεγονός είναι πως σε αυτό ακούμε ένα συγκρότημα να υλοποιεί το όνειρό του, παίζοντας με πάθος, χωρίς να νοιάζεται ιδιαίτερα για το εύπεπτο του αποτελέσματος. Παρ' ολα αυτά, αν και το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό άρχισε αναπόφευκτα να φθίνει στη συνέχεια της δισκογραφικής τους πορείας, ποτέ δεν έπαψε να αποτελεί βασικό στοιχείο της προσωπικότητας των Pretty Maids.