Paradise Lost

Paradise Lost και “Icon”. Ή αλλιώς μια από τις σπουδαιότερες μπάντες της τελευταίας εικοσαετίας σε μια κρίσιμη καμπή της καριέρας της και η δημιουργία του κορυφαίου δίσκου στον ήχο που οι ίδιοι οι Paradise Lost δημιούργησαν, όρισαν και απογείωσαν. Και όλα αυτά, χάρη στο “Icon”. Ένα αριστούργημα, που συνδυάζει την επίδραση των δύο προκατόχων – δημιουργών άλλων παρεμφερών ηχητικών κινημάτων. Αν και εν πολλοίς απροσδιόριστων, όπως ακριβώς και οι ίδιοι οι Paradise Lost. Οι Black Sabbath και οι Celtic Frost, δύο μεγάλες επιρροές για τον Greg Mackintosh, σε αυτό τον δίσκο με κάποιο μαγικό τρόπο του μεταλαμπάδευσαν το απαύγασμα της εμπειρίας και της μοναδικότητάς τους, με αποτέλεσμα να απογειωθεί συνθετικά και να δημιουργήσει δεκατρείς ύμνους αξεπέραστους και μοναδικούς.

Το δίδυμο Holmes/Mackintosh, είχε ήδη πριν δύο χρόνια καταφέρει να..γεννήσει μια άλλη, καινούρια κατηγορία στον ακραίο ατμοσφαιρικό ήχο, με τον δίσκο που το περιγράφει μονολεκτικά. Ήρθε η σειρά του πιο “heavy metal” δίσκου τους μέχρι τότε, του “Shades Of God” και έπειτα του ασύλληπτου “Icon”. Προϊόν των Academy Studios και της σύμπραξης των Paradise Lost, με τον παραγωγό που τους έδωσε το χαρακτηριστικό στίγμα του στον ήχο, Simon Efemey. Το “Icon” είναι επίσης ο τελευταίος δίσκος που ηχογραφήθηκε με το lineup της αυθεντικής σύνθεσης με τον drummer Matt Archer.

Από την εισαγωγή του μνημειώδους έπους, “Embers Fire”, μέχρι και το κλείσιμο του άλμπουμ με το ορχηστρικό “Deus Misereatur”, το “Icon” έχει την αύρα ενός κλασικού δίσκου, από την πρώτη ακρόαση. Τα τραγούδια που αποτελούν το άλμπουμ αγγίζουν το τέλειο και στιγμές σαν το “Remembrance”, το “Dying Freedom”, το “Widow” ή το “Shallow Seasons” απλά χρησιμεύουν ως επιχειρήματα της διαχρονικότητας και της ποιότητάς του. Ο συνθετικός οίστρος του Mackintosh, με την χαρακτηριστική lead κιθάρα να συνοδεύει τις εμπνεύσεις του και τη χαρακτηριστική χροιά (έχοντας αποβάλλει τον brutal χαρακτήρα των προηγούμενων δίσκων) του Nick Holmes, είναι το στοιχείο που θα προσδώσει στους Paradise Lost το status της μεγάλης μπάντας και θα τους καταξιώσει σαν ένα συγκρότημα που πλησιάζει και αγγίζει την κορυφή. Αυτή η κορυφή φυσικά, για πολλούς είναι το “Draconian Times” ενώ για άλλους το “One Second”. Οι Paradise Lost ξεκίνησαν να κατακτούν τον κόσμο και να προοδεύουν σταδιακά σε πολλές κατευθύνσεις. Η προοδευτική αλλαγή τους, που ξεκίνησε με το “Icon”, έφτασε στα όρια της με το άλμπουμ που δίχασε όσο λίγα, το “Host”. Το “Icon” όμως συνεχίζει μέχρι και σήμερα να τους εμπνέει και να τους δίνει πάτημα για σταθεροποίηση του ήχου τους πάνω στις ήδη γνωστές φόρμες τους. Η lead κιθάρα του Mackintosh στα δύο τελευταία άλμπουμ – επιστροφές στον πρώιμο ήχο τους, φωνάζει πάλι το παρόν και οδηγεί σε λογικούς συνειρμούς.

Αυτό το άλμπουμ εξακολουθεί να επηρεάζει και να εμπνέει ακόμα και δεκαέξι χρόνια μετά. Το εκπληκτικό artwork,  η λυρικότητα και οι στίχοι του Holmes, τα ξυσίματα του Aedy και φυσικά οι συνθέσεις του Mackintosh σαν το διαχρονικό “True Belief”, με κάθε ακρόαση συνεχίζουν να δημιουργούν τις ίδιες εντυπώσεις με την πρώτη φορά. Το “Icon” και οι Paradise Lost εκείνη την εποχή έφτιαξαν το μύθο τους και η μετέπειτα πορεία τους αναγκαστικά τους έφερνε αντιμέτωπους με την εμβέλεια αυτού του αριστουργήματος. Πόσο μάλλον όταν ένα τέτοιο δίσκο διαδέχεται ένα ισάξιο αριστούργημα σαν το “Draconian Times” ή το “One Second”. Το “Icon” όμως είναι η αιτία που ένα όνομα αμιγώς συνδεδεμένο με ένα ποίημα του 17^ου αιώνα, απέκτησε σχεδόν ένα συνώνυμο της τελειότητάς του και τις καλλιτεχνικής του μοναδικότητας. Paradise Lost και Icon. Λέξεις συνυφασμένες με την ίσως κορυφαία εκπροσώπηση της αγγλικής metal σκηνής των 90’s.

Υ.Γ.- Μετά την κυκλοφορία του “Icon”, οι Paradise Lost κυκλοφόρησαν τη βιντεοκασέτα “Harmony Breaks”, στην οποία υπάρχει μαγνητοσκοπημένη ολόκληρη εμφάνισή τους στα πλαίσια της προώθησης του δίσκου. Αυτή η βιντεοκασέτα, απέδωσε με τον καλύτερο τρόπο την υστεροφημία που άξιζε στην μπάντα, καθώς οι εμφανίσεις τους εκείνη την εποχή υπήρξαν μοναδικές.