Woods Of Ypres

Διαβάζεις του στίχους αυτού του άλμπουμ και ένα περίεργο συναίσθημα σε καταβάλλει. Προσπαθείς να καταλάβεις αν πίσω από αυτούς κρύβεται μια υπόκωφη αλήθεια, ένα μήνυμα καλά κρυμμένο από τον David Gold, ή αν απλά η μοίρα έπαιξε για ακόμα μια φορά τον δικό της πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο θάνατος του τραγουδιστή και συνθέτη των Woods Of Ypres από αυτοκινητιστικό ατύχημα λίγο καιρό μετά από την ηχογράφηση αυτού του άλμπουμ σε ηλικία μόλις 31 ετών συγκλόνισε, αφήνοντας ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα σε έναν ούτως ή άλλως συναισθηματικά φορτισμένο δίσκο.

Η μουσική επένδυση του "Woods 5" επαφίεται ολοκληρωτικά σε gothic rock-metal και doomοειδή μονοπάτια, αφήνοντας τις black metal καταβολές σε ελάσσονα ρόλο. Οι ατμόσφαιρες είναι καθηλωτικές και ο λυρισμός που αναδύεται μέσα από αυτές φοράει τα πιο μαύρα ρούχα του. Οι συνθέσεις δεν φοβούνται να φωνάξουν τις επιρροές τους και συγκροτήματα όπως οι Katatonia, οι Paradise Lost και οι Type O Negative έχουν να θαυμάσουν πολλά στον μαγικό τρόπο που αυτές έχουν αποδοθεί εδώ. Οι μελωδίες των τραγουδιών είναι εθιστικές, βαθιά μελαγχολικές, αντικατοπτρίζουν τον εύθραυστο ψυχισμό του Gold και φέρουν βαρέως τα σκουρόχρωμα αισθήματα αυτού. Τα heavy metal riff δίνουν χώρο σε πιασάρικα rock ρεφρέν και οι εναλλαγές της «βαριάς» ηχητικής κατεύθυνσης με την πιο mainstream γίνεται με μαεστρία, χωρίς σε καμία περίπτωση το ψυχρό gothic περιτύλιγμα να τσαλακώνεται.

Τα φωνητικά του Gold ντύνουν υπέροχα τα τραγούδια και αφηγούνται στίχους που όσο και να προσπαθώ να το αντιπαραβάλλω, λαμβάνοντας υπόψη τα γεγονότα, ακούγονται προφητικοί. Το παιχνίδι που παίζεται στις έννοιες της ζωής και του θανάτου είναι συνεχές και όσο και αν ίδιος φαίνεται να αναγάγει την ζωή νικητή, είναι το λιγότερο ειρωνικό ότι τελικά ο θάνατος τον κέρδισε. Τα "Death Is Not An Exit", "Travelling Alone", "Adora Vivos" και "Kiss My Ashes (Goodbye)" είναι το λιγότερο συναρπαστικά με τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου να συνεπικουρούν τα μέγιστα σε αυτό το σπουδαίο μουσικό έργο.

To τελευταίο καλλιτεχνικό του «παιδί» έμελε να είναι και το σπουδαιότερο. Είναι κρίμα, πέρα από τα άλλα, που ο ίδιος ο Gold δεν είναι μαζί μας για να βιώσει την ίδια του τη δημιουργία καλύτερα, να καταλάβει τον αντίκτυπό της σε όλο του το μεγαλείο, παρέα με αυτούς για τους οποίους προορίζονταν αυτό το έργο, αλλά όπως ο ίδιος γράφει στο "Alternate Ending": «We were together, in a memory and we live forever, in finality».