Wino

Μπορεί ο μαθητής να πρόλαβε το δάσκαλο, μικρή σημασία έχει όμως. Το υπέροχο ηλεκτρακουστικό solo EP του Magnus Pelander των Witchcraft δεν αποτελεί κακοήθεια, ούτε πετάει το γάντι στο αντίστοιχο του Wino. Απλώς έτυχε, και η μυθική μορφή της doom/stoner κοινότητας δεν ανταπέδωσε. Απλώς ξανάτυχε. Τι; Αν πέτυχε κιόλας; Όχι που δεν...

...κι όχι επειδή ήταν παραγγελιά/απαίτηση των οπαδών του. Ο γυμνός πρίγκηπας δε χρειάστηκε να ξεγυμνωθεί για λόγους ευνόητους. Έχει αποδεχθεί πως δεν θα γίνει ποτέ του βασιλιάς στη θέση του βασιλιά, κι αυτό τον καθιστά ακόμα πιο ίσο του. Έχει εκστομίσει και στο παρελθόν λόγια αγάπης, μη σου προκαλεί εντύπωση. Ο Doom-ο-πατέρας, μπορεί να μη γίνει ποτέ το κολλητάρι σου, δε θα διστάσει όμως πάνω στα «γούστα» του, να σου αφιερώσει ένα τραγούδι επί σκηνής.

Στο "Adrift" δεν βγάζει τα εσώψυχά του, μήτε μιζεριάζει. Δεν το παίζει Blackmore με τις folk μελωδίες του, ούτε Johnny Cash με την κιθάρα και τη φωνή του, πολύ περισσότερο δε, κάποιος underground bluesman με το "Shot In The Head". Δεν διασκευάζει/επανεκτελεί προσωπικούς ύμνους του παρελθόντος, παρά μόνο το "Iron Horse/Born To Lose" του φίλου του. Στέκεται μπροστά στο μικρόφωνο πολύ απλά γιατί γουστάρει και γι' αυτό τον ζηλεύω.

Είναι μεγάλη υπόθεση, όσο απλή κι αν φαίνεται εδώ, να μπορείς να κάνεις το κέφι σου. Γιατί αυτό κάνει ο Wino στο "Adrift". Γούστα και κέφια. Αυτό του βγήκε, αυτό και έπραξε. Άκου το "O.B.E" και αναλογίσου σε ποιόν δίσκο των Crippled Black Phoenix ταιριάζει πιότερο, και μη διανοηθείς να υπονοήσεις πως τους ξέρει κιόλας. Αν παρόλαυτα, έχεις την παραμικρή αίσθηση πως σε κοροϊδεύω κατάμουτρα, έλα στις 12 του μήνα στο live του και στείλε μου τα χαμπέρια σου μετά, γιατί εγώ απλώς θα τύχει να μην είμαι δίπλα σου.