Wilko Johnson & Roger Daltrey

Μπορεί να ειδωθεί είτε ως μία ακόμα αδικία της ζωής ή καθυστερημένη δικαίωση, αλλά είναι εκπληκτικό το πώς ο, λίγο ως πολύ ξεχασμένος, Wilko Johnson, από τότε (ή έστω λίγο πριν) που ανακοίνωσε ότι πάσχει από καρκίνο σε τελικό στάδιο έχει λάβει όση δημοσιότητα δεν έχει λάβει  τα τελευταία 30 χρόνια. Είτε τον θυμόμαστε (οι περισσότεροι) ως τον κιθαρίστα στην πρώτη, καλύτερη και σημαντικότερη περίοδο των Dr. Feelgood, είτε (οι λιγότεροι) ως κιθαρίστα των Blockheads του Ian Dury για ένα σύντομο διάστημα και αρχηγό του δικού του συγκροτήματος αμέσως μετά, είτε ακόμα-ακόμα και ως τον μουγγό δήμιο στη δημοφιλή σειρά "Game Of Thrones", o Wilko έχει πλέον τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του. Τι έλειπε; Ένας νέος δίσκος και μάλιστα ένας καλός νέος δίσκος.

Ε, λοιπόν ήρθε και είναι καλύτερος του αναμενόμενου. Και μάλιστα δεν ήρθε μόνος του αλλά και με μία απρόσμενη όσο και απολύτως ταιριαστή συνεργασία με τον Roger Daltrey που, ως η φωνή των Who, εκπροσωπεί και μέρος των επιρροών του Johnson αν και, όπως το "Going Back Home" αποδεικνύει, αμφότεροι πήγαν πιο πίσω για να βρουν τις κοινές ρίζες τους. Στο rhythm 'n' blues και το rock 'n' roll έχουν τις βάσεις τους όλα τα τραγούδια του δίσκου και όσο τυπικό και βαρετό μπορεί να ακούγεται  αυτό, τόσο αναζωογονητικό είναι στην πραγματικότητα. Εξάλλου αυτά τα δύο είδη ήταν που τους έφεραν κοντά όταν η εμφανής αγάπη τους για τους Johnny Kid & The Pirates (o Wilko είχε συνεργαστεί με τον κιθαρίστα τους συγγράφοντας το τραγούδι "Going Back Home" για τον δεύτερο δίσκο των Dr. Feelgood ενώ οι Who διασκεύαζαν φανταστικά το "Shakin' All Over") έγινε σημείο συζήτησης κατά τη διάρκεια μίας τυχαίας συνάντησής τους.

Η αλήθεια είναι ότι ο Wilko «κλέβει» λίγο χρησιμοποιώντας στον δίσκο αυτόν συνθέσεις του παλιού του συγκροτήματος και παλιότερες από τις προσωπικές του δουλειές συν μία ακυκλοφόρητη μέχρι τώρα μπαλάντα και μία διασκευή στο "Can You Please Crawl Out The Window" του Bob Dylan. Έχοντας ήδη ένα έτοιμο, καλό υλικό στα χέρια τους, αυτό που το ντουέτο όφειλε να κάνει ήταν να τους δώσει μία νέα ζωή και το κατάφερε με δύο τρόπους. Από τη μία με την ωμή, ακατέργαστη ηχογράφηση που αναδεικνύει όλη την ατίθαση φύση των τραγουδιών και από την άλλη με τα γρέζα φωνητικά του Daltrey που μπορεί να προδίδουν, κάπως, την ηλικία του αλλά δεν προδίδουν, τουναντίον ευνοούν, το χαρακτήρα των συνθέσεων. Η χρήση του συγκροτήματος με το οποίο ο Johnson ούτως ή άλλως περιοδεύει αποδεικνύεται κίνηση ματ όχι μόνο γιατί μουσικοί με παρελθόν σε συγκροτήματα όπως οι Blockheads, οι Style Council και οι Dexy's Midnight Runners έχουν προφανώς και την ικανότητα αλλά και τις κοινές εμπειρίες να αποδώσουν όπως πρέπει στις ηχογραφήσεις. Το βασικότερο είναι ότι μόνο έτσι σε ηχογραφήσεις που συνολικά κράτησαν μόλις μία εβδομάδα θα μπορούσε να διατηρηθεί η «ζωντανά στο στούντιο» αίσθηση του "Going Back Home". Σημαντικότατη προσθήκη και αντικαταστάτης του μακαρίτη Lee Brilleaux είναι ο Steve Weston στη φυσαρμόνικα.

Αν αυτό το πόνημα του Wilko Johnson περιελάμβανε πρωτότυπες συνθέσεις θα μιλάγαμε για έναν από τους δίσκους της χρονιάς. Το γεγονός ότι τα περισσότερα τραγούδια υπάρχουν σε άλλες, όχι απαραίτητα καλύτερες πάντως, εκτελέσεις αφαιρεί κάπως από την αξία του ως δημιούργημα όχι όμως και ως άκουσμα. Δεδομένου δε της κατάστασης της υγείας του Johnson, αν αυτό αποτελεί τη δική του οπτική πάνω στη μουσική, στην κληρονομιά που αφήνει πίσω του αλλά και το πώς έβλεπε το μέλλον του, τότε σίγουρα το συμπέρασμα είναι ότι θα τον χάσουμε πολύ νωρίς.