White Lung

Sorry

Deranged (2012)
Από τον Nτίνο Παυλίδη, 12/07/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Άντρες εναντίον γυναικών, σημειώσατε διπλό! Η πρώτη μεγάλη punk αναμέτρηση της φετινής χρονιάς είναι ήδη παρελθόν. Οι τρεις Καναδέζες White Lung -μαζί μ' έναν ακόμη Καναδό- απέδειξαν φέτος με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και τη νέα τους κυκλοφορία ότι το αμερικάνικο φεμινιστικό punk rock κίνημα των 90s, ονόματι «Riot Grrrl», δεν ξελαρυγγιαζόταν τζάμπα στους δρόμους και τα υπόγεια, αλλά και ότι στην τελική το punk δεν αποτελούσε ποτέ κάποιου είδους αποκλειστικότητα των αντρών. Είναι ξεκάθαρο. Είναι τόσο τρομερή και απροσδόκητα φρέσκια η νέα δισκογραφική δουλειά τους, που στ' αλήθεια μού είναι αδύνατο να μην εκθειάζω τη μουσική ευφυΐα και έμπνευση αυτής της γυναικοκρατούμενης punk rock μπάντας από το μακρινό Vancouver.

Οι White Lung ανήκουν σ' εκείνη την ονειρική κατηγορία συγκροτημάτων που δε βρίσκουν ποτέ, μα ποτέ, ησυχία. Πέρα από τις δεκάδες ζωντανές εμφανίσεις που πραγματοποιούν συνεχώς και τα μικρά χρονικά διαστήματα που αφήνουν ανάμεσα από κάθε κυκλοφορία τους, είναι πραγματικά φοβερό, με τι ρυθμούς εξελίσσουν διαρκώς τον ήχο τους. Από το ξεκίνημα της μπάντας με το 7" βινύλιο "Magazines", την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά της "It's The Evil", μέχρι και σήμερα τα πάντα σε ό,τι αφορά τον ήχο και το παίξιμό τους έχουν αλλάξει τρομακτικά. Ένας νέος αέρας φρεσκάδας και ζωντάνιας -που συνδυάστηκε με την προσθήκη στην μπάντα του κιθαρίστα Kenneth Williams- περιβάλλει πλέον την μπάντα, καθιστώντας το παίξιμό της κάτι το μοναδικό που σοβαρά δεν θυμάμαι να έχω ακούσει ξανά στην ευρύτερη παγκόσμια σκηνή.

Το "Sorry" περιλαμβάνει δέκα κομματάρες ενός ατελείωτου αγχωτικού κυνηγητού στους γκρίζους πολυσύχναστους δρόμους μίας μεγαλούπολης που δεν κοιμάται ποτέ. Αυτή είναι η ατμόσφαιρα ανησυχίας και αταξίας στην οποία μας εισάγει ο δίσκος, από το πρώτο κιόλας -βιντεοσκοπημένο- κομμάτι του "Take The Mirror". Οι κιθάρες σημαίνουν αδιάκοπα συναγερμό. Βρίσκονται πάντα σε πρόοδο, κάνοντας εξωπραγματικά παιχνίδια για τα punk δεδομένα, ενώ τα τύμπανα δεν κοιμούνται ποτέ, με αποτέλεσμα να με κρατούνε για πάντα κολλημένο με αυτά τα είκοσι λεπτά της κυκλοφορίας. Το κερασάκι σε αυτή την δηλητηριώδη τούρτα είναι τα φανταστικά φωνητικά της Mish Way, που τραγουδάει δίχως αύριο και κατά τη γνώμη μου δείχνει πώς πρέπει να ακούγεται σήμερα η φωνή της σύγχρονης οργισμένης νεολαίας.

Η κατανομή των κομματιών στον δίσκο είναι τέτοια που δεν μου αφήνει περιθώρια να πάρω ανάσα, ενώ οποιαδήποτε κατώτερη στιγμή επικαλύπτεται αμέσως με κάποιο από τα έπη του άλμπουμ, "Bag", "I Rot" και "Bad Way". H ροή, δε, που με απόλυτη φυσικότητα διαθέτει το "Sorry", με κάνει σε κάθε ακρόαση να μην καταλαβαίνω πότε φτάνω στο τελευταίο κομμάτι του, "Dead Beats", την λεγόμενη ώρα μηδέν, όπου η καρδιά σταματάει να λειτουργεί και η απάθεια μιας νεκρής νεολαίας  φτάνει στο pick της. Ο αγώνας όμως είναι απαραίτητο να ξεκινήσει από την αρχή και η βελόνα να χτυπήσει για μία ακόμη φορά το βυνίλιο, δίνοντας υπόσταση στο soundtrack αυτών των δύσκολών καιρών.
  • SHARE
  • TWEET