Watain

Οι Watain κατά βάση δεν ήταν ποτέ το συγκρότημα που αντιπροσώπευε τον μέσο black metal οπαδό. Όχι τόσο λόγω της μουσικής τους κατεύθυνσης μέχρι και σήμερα, αλλά περισσότερο λόγω του τρόπου προβολής και αυτοπροβολής, των δηλώσεών τους και γενικότερα ενός  attitude το οποίο βρισκόταν αρκετά μακριά από τα ήθη του στενού black metal χώρου και το οποίο είχαν υιοθετήσει εδώ και αρκετά χρόνια.

Το "The Wild Hunt" αποτελεί το πέμπτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ και είναι αυτό που ουσιαστικά οδηγεί τους Σουηδούς εκεί που πιθανότατα οι περισσότεροι φανταζόμασταν ότι θα πάνε. Συνολικά αποτελεί ένα άλμπουμ που αποσκοπεί να προσελκύσει ένα μεγαλύτερο κοινό. Η υπογραφή με μια μεγάλη εταιρεία φέρνει ακόμα πιο κοντά αυτό το στόχο.

Το άλμπουμ χαρακτηρίζεται από κρυστάλλινη παραγωγή, πλήθος πιασάρικων στιγμών και ορισμένες εκπλήξεις. Στο καθαρά μουσικό κομμάτι βρίσκουμε μεσαίες ταχύτητες, κάποια ξεσπάσματα, που συνοδεύονται από πιο αργά σημεία και μελωδίες, ενώ πολλά είναι και τα heavy metalικά περάσματα. Γενικότερα φέρνουν στο μυαλό (πάντα το έκαναν) τους Dissection, αλλά απέχουν πολύ από αυτούς.

Φτάνοντας στο έκτο κομμάτι το "They Rode On" βρισκόμαστε μπροστά σε μια μπαλαντοειδή σύνθεση. Ναι αμέ, μπαλάντα με καθαρά φωνητικά, αξιόλογα και με συναίσθημα θα έλεγα. Κάποιος θα μπορούσε να αντιπαραθέσει και να το παραλληλίσει με κάποια ακουστικά κομμάτια της επικής εποχής των Bathory, αλλά δυσκολεύομαι πολύ να το συγκρίνω, καθώς απέχει πολύ από την ανατριχίλα που μπορούσε ακόμα και με τα φάλτσα του να προκαλέσει ο Μεγάλος. Ακούγοντάς το η λέξη μπαλάντα ήταν η πρώτη που μου ήρθε στο μυαλό.

Το παράδοξο είναι ότι το κομμάτι που ακολουθεί θυμίζει έντονα τις πρώτες ημέρες των Bathory, επιθετικό, με ξερή παραγωγή και με χαρακτηριστικά old school thrash riff στο "Sleepless Evil", ενώ το ομώνυμο που έπεται φέρνει στο μυαλό τις επικότερες στιγμές των θεών. Κάτι σαν μια άτυπη τριλογία, εντός του άλμπουμ από τον Danielsson, στο εκλιπόντα Quorthon.

Από εκεί και πέρα ο δίσκος συνθετικά στέκεται πολύ καλά, με ορισμένες ιδιαίτερα καλές στιγμές όπως είναι τα "Black Flames March" και "De Profundis", ενώ το "Ignem Veni Mittere" είναι η πιο σκοτεινή σύνθεση ενός άλμπουμ του οποίου το κύριο χαρακτηριστικό είναι η προσβασιμότητα.

Αυτή η τάση για προσιτή μουσική οδηγεί στο να μας παρουσιάσουν έναν δίσκο που του λείπει κάτι βασικό για το  black metal. Η ατμόσφαιρα. Η μαυρίλα. Είναι πολύ προσιτό και καθόλου επικίνδυνο.

Το "The Wild Hunt" δεν είναι κακό άλμπουμ, κάθε άλλο. Έχει πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες, και διέπεται από έναν επαγγελματισμό, αλλά πολύ απλά απευθύνεται σε ένα ευρύτερο κοινό που έχει την διάθεση να ακούσει και κάποια ακούσματα από αυτό το ιδίωμα και αυτό το άνοιγμα επηρεάζει σίγουρα το τελικό αποτέλεσμα.

Σε κάθε περίπτωση, το αρρωστημένο μεγαλείο του "Casus Luciferi" θα παραμείνει απρόσιτο για πολλούς από αυτούς που θα εντρυφήσουν με την μπάντα το 2013.