Wardrum

Messenger

Steel Gallery (2013)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 26/11/2013
Ένα άλμπουμ που μπορεί να αποτελέσει μέτρο σύγκρισης για την ελληνική prog / power metal σκηνή
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Λένε ότι ο αισιόδοξος βλέπει την ευκαιρία στη δυσκολία και ο απαισιόδοξος βλέπει τη δυσκολία στην ευκαιρία. Όταν έρχεται η κουβέντα στην εγχώρια metal σκηνή νιώθω συνήθως ο απαισιόδοξος που περιτριγυρίζεται από αισιόδοξους, διαφωνώντας πολύ με το κλισέ ότι δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το εξωτερικό. Η πλειονότητα των συγκροτημάτων μου δίνει την εντύπωση πως αναλώνεται σε κορεσμένα είδη και μοτίβα, ενώ στις όποιες προσπάθειες για πιο επικαιροποιημένες μουσικές, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα, δημιουργώντας μια κατάσταση «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Αυτή τη φορά, οι Wardrum, με το τρίτο τους άλμπουμ, μου δίνουν την δυνατότητα να συνταχθώ και εγώ με τους αισιόδοξους.

Είχα μείνει στο προ διετίας ντεμπούτο τους, που δεν με είχε κερδίσει και οι επιφανειακές ακροάσεις του περσινού "Desolation" επίσης δεν μου κέντρισαν το ενδιαφέρον αρκετά, ώστε να του δώσω πολύ χρόνο. Το λυρικό metal που παίζουν -αυτή η ισόποση μίξη του power και του prog- παρόλο που υπήρξε αγαπημένο παρακλάδι για τον γράφοντα στα τέλη της δεκαετίας του '90, με έχει χάσει, παρακολουθώντας έναν-έναν όλους τους ήρωες εκείνης της γενιάς να ανακυκλώνονται με άσχημο τρόπο ως και να ευτελίζουν τη μουσική τους. Έτσι, λοιπόν, και μόνο το γεγονός ότι το "Messenger" καταφέρνει εξαρχής να κεντρίσει το ενδιαφέρον ενός αποξενωμένου ακροατή καταδεικνύει το ότι ξεχωρίζει από τον σωρό, υπερέχοντας του σημερινού μέσου όρου.

Ξανακούγοντας τον προκάτοχό του, είναι εμφανής η βελτίωση της μπάντας τόσο σε συνθετικό όσο και σε εκτελεστικό επίπεδο και φυσικά το αποτέλεσμα είναι πολύ ανώτερο - καμία σύγκριση με το ντεμπούτο. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος μετά την δουλειά του με τους Until Rain καταθέτει άμεσα ένα δεύτερο πειστικό δείγμα φωνητικών ικανοτήτων και ερμηνευτικού εύρους, μπαίνοντας στους λίγους πραγματικά καλούς τραγουδιστές της εγχώριας σκηνής που καταφέρνουν να αποφεύγουν τους κλισαρισμένους ακροβατισμούς, παρά το ότι κινείται σε υψηλές συχνότητες. Παράλληλα, οφείλω να εξάρω το κιθαριστικό παίξιμο του Κώστα Βρεττού, του οποίου η ακρίβεια και η καθαρότητα σε σημεία, μου έφερε στο μυαλό τον τεράστιο Kiko Loureiro των Angra, κάτι που αποτελεί τεράστιο επίτευγμα.

Ακόμα καλύτερο είναι το γεγονός, πως το "Messenger" σου αφήνει κατευθείαν χειροπιαστά τραγούδια, με αξιομνημόνευτα refrain, δυνατά riff κ.ο.κ., κάτι που αποτελεί πιθανότατα τον παράγοντα με τον μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας για μια μπάντα που παίζει στο εν λόγω είδος. Το δυναμικό εναρκτήριο "Shelter", το πιασάρικο "Lady Jane Grey" (κάτι θυμίζει ο τίτλος), το "Phoenix" και το "After Forever" είναι ξεκάθαρα highlights, με το άλμπουμ να πηγαίνει αψεγάδιαστα μέχρι και το "Travel Far Away". Μετέπειτα, θα έλεγα πως ξεχωρίζουν τα "Red Ruby Heart" και το πιο επιθετικό "Vengeance" (που ακούω και λίγους Theater αν δεν απατώμαι), αλλά η αλήθεια είναι πως το άλμπουμ γέρνει αισθητά προς το πρώτο μισό του. Επίσης, αξίζει να αναφερθεί πως η άρτια παραγωγή συντελεί τα μέγιστα, ώστε να υποστηριχτούν όπως πρέπει οι συνθέσεις.

Αν μου επιτρέπεται μια ένσταση, αυτή θα αφορούσε στον αριθμό των τραγουδιών που περιλαμβάνει το άλμπουμ. Αντιλαμβάνομαι ότι κανένα δεν είναι τόσο κακό, ώστε να μην αξιοποιηθεί, αλλά εν τέλει η ποιοτική διαλογή έχει κι αυτή το ρόλο της και θεωρώ ότι τρία-τέσσερα τραγούδια που υστερούν των υπολοίπων ("Oceans", "Deceiver") αν έλειπαν ίσως επέτρεπαν στο άλμπουμ μια ιδανικότερη διάρκεια για να εντυπωσιάζει από την αρχή ως το τέλος του.

Όπως και να το κάνουμε, στην εποχή που η ακρόαση των νέων δουλειών των μεγάλων ευρωπαϊκών ονομάτων του power metal μοιάζει ολοένα και μεγαλύτερη αγγαρεία και με μπάντες όπως οι Queensrÿche ή οι Crimson Glory να προβληματίζουν περισσότερο από όσο εμπνέουν, οι Wardrum επιτυγχάνουν κυκλοφορούν ένα άλμπουμ που γεφυρώνει όμορφα τους δύο κόσμους, πηγαίνοντας τον ακροατή πίσω στο χρόνο, σε εποχές πολύ καλύτερες για τη μουσική αυτή. Συνεχίζοντας σε αυτό το δρόμο μπορούν να επιτύχουν κάτι πραγματικά ξεχωριστό σε έναν ήχο που μπορεί να μην είναι η σούπα της εποχής μας, αλλά πάντα θα έχει ένα πιστό ακροατήριο να του αναλογεί, ειδικά στη χώρα μας. Για αυτούς τους λίγους, το "Messenger" μπορεί να αποτελέσει και benchmark.
  • SHARE
  • TWEET