Volbeat

Seal The Deal & Let’s Boogie

Universal (2016)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 17/05/2016
Το ποτήρι των Volbeat ίσως δείχνει μισοάδειο, αλλά ακόμα κι έτσι το περιεχόμενο παραμένει απολαυστικό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Volbeat έχουν πλέον ενταχθεί στην κατηγορία των συγκροτημάτων που διαθέτουν «μαξιλαράκι ασφαλείας», σαν αυτό του γνωστού τηλεπαιχνιδιού. Το κοινό τους αυξάνεται από μόνο του και πλέον ό,τι κι αν κάνουν έχει σημαντική απήχηση κι αποδοχή, αν και - όπως συμβαίνει με κάθε μπάντα που μεγαλώνει πολύ - θα υπάρχει πάντα εκείνη η φωνακλάδικη μειονότητα που υποστηρίζει ότι καμία νέα δουλειά τους δεν είναι σαν τις προηγούμενες.

Για τους Δανούς, η ιστορία αυτή ξεκίνησε από το προηγούμενο άλμπουμ τους, μόνο που για το "Outlaw Gentlemen And Shady Ladies" δεν μπόρεσα (ούτε μπορώ) να καταλάβω τις ενστάσεις, καθώς, το θεωρώ - αν όχι το καλύτερο - το πιο ισορροπημένο και πλήρες άλμπουμ των Δανών. Αυτήν τη φορά οι φωνές αυτές μάλλον θα πολλαπλασιαστούν...

Διότι, το "Seal The Deal & Let’s Boogie" βρίσκει για πρώτη φορά τους Volbeat κάπως περιχαρακωμένους στον ήχο που έχουν δημιουργήσει και κυρίως εστιασμένους στην πιο εμπορική πλευρά του ήχου τους.

Η κατεύθυνση αυτή ήταν εμφανής από τα πρώτα δείγματα που διέθεσαν μέσα από το νέο άλμπουμ. Κι αν το εναρκτήριο, "The Devil’s Bleeding Crown" είναι αδιάφορο για τα μέτρα της μπάντας, το "For Evigt" είναι μια ακόμα απόδειξη του πόσο ωραία χιτάκια ξέρει να γράφει αυτή η μπάντα. Για να είμαστε δίκαιοι βέβαια, ξεπατικώνει λίγο ένα σημείο του "Lola Montez", ενώ η επανεμφάνισή του στο τέλος με αγγλικό ρεφρέν ως "The Bliss" είναι μάλλον αχρείαστη.

Επίσης, παρόλο που αυτό έχει να κάνει με τον γενικότερο χαρακτήρα της μπάντας, δεν μπορεί παρά να επισημανθεί και μια μικρή ανομβρία στη θεματολογία των τραγουδιών. Εδώ, αντί για Mary Ann ("Mary Ann’s Place") και την Lola ("Lola Montez"), μας συστήνουν τις "Marie Laveau" και "Mary Jane Kelly", μόνο που σίγουρα οι δυο νέες «κυρίες» δεν μπορούν να συναγωνιστούν τις δυο πρώτες σε καμία περίπτωση.

Ακούγοντας συνολικά το άλμπουμ, είναι σαφές πως οι Volbeat αυτήν τη φορά επικεντρώθηκαν στα πιο εμπορικά στοιχεία της μουσικής τους πρότασης. Χαρακτηριστική είναι η χρήση ακουστικών κιθάρων σε πολλά τραγούδια, η οποία «γλυκαίνει» τον ήχο τους και σε συνδυασμό με τις πιο πιασάρικες φωνητικές γραμμές που έχει γράψει ο Poulsen, καθιστούν τον ήχο της μπάντας πιο ελκυστικό στα ετερόκλητα κοινά των μεγάλων φεστιβάλ, στα οποία κατέχουν δεσπόζουσα θέση. Τραγούδια σαν τα "Let It Burn", "Black Rose" και "Goodbye Forever" (με τη χρήση χορωδίας) και "You Will Know" είναι φτιαγμένα για μεγάλες αρένες, το "Rebound" θα μπορούσε εύκολα να είναι τραγούδι των Green Day, ενώ προσωπικά βρήκα εξαιρετική τη διασκευή στο "Battleship Chains" των Georgia Satellites.

Αναπόφευκτα, η πιο heavy πλευρά της μπάντας είναι αισθητά περιορισμένη. Δεν υπάρχουν συνεργασίες με King Diamond ή Mille Petrozza εδώ, δεν υπάρχουν καν συνθέσεις σαν τα "The Hangman’s Body Count" ή το "Doc Holiday", για να μην πάμε πιο πίσω. Και η αλήθεια είναι πως οι πιο heavy στιγμές του άλμπουμ, όπως το "The Loa’s Crossroad", το "Seal The Deal" ή το "The Gates Of Babylon" δεν έχουν και τίποτα το ιδιαίτερο να πουν.

Παρά τα παραπάνω, το "Seal The Deal And Let’s Boogie" μόνο κακός δίσκος δεν είναι. Αντιθέτως, είναι όσο διασκεδαστικό αναμενόταν να είναι και διαθέτει κάποια δομικά στοιχεία, όπως η μπομπάτη παραγωγή, οι φανταστικές φωνητικές μελωδίες του και η εξαιρετική κιθαριστική δουλειά των Poulsen/Caggiano που το καθιστούν απολαυστικό στο μεγαλύτερο μέρος του.

Οι Volbeat μπορεί να εστίασαν λίγο παραπάνω αυτήν τη φορά στην πιο «διασκεδαστική» πλευρά της μουσικής τους και να εμφανίζουν κάποια πιο έντονα σημάδια κορεσμού, αλλά διαθέτουν ποιότητα που καταφέρνει να υπερκαλύψει τις όποιες ενστάσεις εν τέλει. Ακόμα κι αν το ποτήρι μοιάζει μισοάδειο, το περιεχόμενό του παραμένει απολαυστικό.

  • SHARE
  • TWEET