Unisonic

Light Of Dawn

earMusic (2014)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 23/07/2014
Οι Unisonic ξεπερνάνε με ευκολία το ντεμπούτο τους και προσφέρουν ένα πραγματικά καλοδουλεμένο album
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
«Ήταν μεσημέρι, κατακαλόκαιρο κι ο ήλιος σχεδόν δεν αντεχόταν. Οι Unisonic ήταν το επόμενο όνομα του φεστιβάλ κι από την σκηνή άρχισε να ακούγεται το ηχογραφημένο μέρος του "Venite 2.0". Σκέφτηκα πως αυτού του τύπου οι συμφωνικές εισαγωγές ήταν must σε κάθε power metal άλμπουμ εκεί στο μέσο της δεκαετίας του '90. Τότε που αποθεώναμε τα λίγα άλμπουμ που έπεφταν στα χέρια μας και συνεχίζουμε να τα αποθεώνουμε και σήμερα, γιατί έχουμε συναισθηματικό δέσιμο μαζί τους. Άσε που τα έχουμε ακούσει τόσες φορές, που ακόμα θυμόμαστε τις λεπτομέρειές τους, παρόλο που έχουμε χρόνια να τα βάλουμε στο CD player ή στο πικάπ. Καθώς λοιπόν το intro παίζει από τα ηχεία, ένα-ένα τα μέλη της μπάντας εμφανίζονται στη σκηνή, σχεδόν τελετουργικά: πρώτα ο Zafiriou στα drums, μετά ο Dennis Ward στο μπάσο, μετά ο δεύτερος κιθαρίστας και τελευταίος ο Kai Hansnen. Ο Michael Kiske θα μπει με το μπάσιμο της μπάντας στο "Your Time Has Come" φυσικά και θα αποθεωθεί. Γαμώτο, πάλι ο ήχος του πρώτου τραγουδιού είναι χάλια και δεν μπορούμε να ευχαριστηθούμε το καλύτερο τραγούδι του νέου τους άλμπουμ. Αλλά, ο άτιμος ο Kiske τι φωνάρα έχει ακόμα, ε;»...

Πίσω στην πραγματικότητα της απλής ακρόασης του "Light Of Dawn", αντιλαμβάνομαι ότι το "Your Time Has Come" με ταξίδεψε λίγο. Η αλήθεια είναι πως είναι βγαλμένο από μια εικοσαετία πίσω αυτό το τραγούδι. Όσο συνεχίζει να παίζει ο δίσκος, όμως, νιώθω πως ο ενθουσιασμός για το power metal πέθανε μέσα μου μαζί με την ανεμελιά εκείνων των χρόνων και μένουν μόνο στιγμές που ονειροπολώ. Ακούγοντας την πραγματικά καλή δουλειά που έχουν κάνει οι Unisonic στο δεύτερο άλμπουμ τους ένιωσα σα να ψάχνω μάταια κάτι που ξέρω πως δεν πρόκειται να επιστρέψει, όπως ο ενθουσιασμός του να ακούω νέα μουσική με την αναλλοίωτη φωνή του Kiske ή το να ξέρω πως συμπράττει ξανά με τον Kai Hansen. Κάποτε ένα και μόνο τραγούδι από τους δύο αυτούς αρκούσε και τώρα με ολόκληρα άλμπουμ δεν μπορώ να συγκινηθώ όσο θέλω. Τι φταίει;

Για να μην συνεχίσω το παραλήρημα θα παραδεχτώ πως αυτή τη φορά, δεν είναι μόνο θέμα των Unisonic ή των περιορισμών που επιβάλλει το ιδίωμα, αλλά και το ότι νιώθω πως κι εγώ έχω απομακρυνθεί από αυτό. Διότι, εδώ όλα δείχνουν να είναι καλύτερα. Οι συνθέσεις δουλεμένες με μεγαλύτερο βάθος, η παραγωγή πιο φορτωμένη, οι μελωδίες πλουσιότερες και γενικά το "Light Of Dawn" δείχνει πως έχει τα φόντα να συγκινήσει αρκετούς παλιούς οπαδούς του γερμανικού power. Κυρίως, σταμάτησαν τα άσκοπα δάνεια από παλιότερες δουλειές.

Αναφέρθηκα ήδη στο πολύ δυναμικό "Your Time Has Come", αλλά θα σταθώ παράλληλα στο «χιτάκι» "Exceptional", με το δυνατό refrain και κυρίως την κιθαριστική μελωδιάρα (στο τρίτο λεπτό). Αυτά τα δύο τραγούδια παρέα με την μπαλάντα "Blood" αποτελούν τις πιο ξεχωριστές και δυνατές συνθέσεις του άλμπουμ κατά την άποψή μου. Και η δεύτερη μπαλάντα του "You And I" είναι αρκετά καλή, αλλά ένα σκαλί κάτω θαρρώ (άσε που ο Hansen ξαναθυμάται το solo του "Hotel California" για λίγο).

Από εκεί και πέρα, υπάρχουν διάφορα στοιχεία που μπορεί να σταθεί κανείς, όπως το refrain του "Not Gonna Take Anymore", το riff του "Throne Of The Dawn" ή σε επιμέρους ερμηνείες του Kiske, οι οποίες κρατάνε τον πήχη σε αξιοπρεπή επίπεδα. Όμως, παρόλο που όλες οι συνθέσεις έχουν επιμέρους καλά συστατικά, η αίσθηση που μου μένει εν τέλει είναι πως από τις περισσότερες λείπει κάτι ακόμα για να τις απογειώσει. Στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτό το κάτι είναι ένα πραγματικά καλό refrain.

Το rhythm section των Zafiriou και Ward κάνει αναμενόμενα υποδειγματική δουλειά, τόσο σε ήχο όσο και σε παίξιμο, ενώ πεντακάθαρη και δυνατή είναι παραγωγή του άλμπουμ που επιτυγχάνει ο δεύτερος στον ρόλο του παραγωγού. Κιθαριστικά το άλμπουμ έχει κάποια καταπληκτικά σημεία και είναι εμφανές πως έχει γίνει κάμποση δουλειά, αλλά ο πρωταγωνιστής του άλμπουμ δε θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Michael Kiske, ο οποίος δίνει μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες του σε δικό του άλμπουμ, από την εποχή του πρώτου άλμπουμ των Place Vendome.

Εν κατακλείδι, το "Light Of Dawn" είναι ένα άλμπουμ που διαθέτει την απαραίτητη φρεσκάδα και δυναμική, αλλά ταυτόχρονα έχει μάλλον νοσταλγικό χαρακτήρα, απευθυνόμενο περισσότερο σε όσους μεγάλωσαν με τις μουσικές των Hansen και Kiske, όπως και σε λίγους νέους οπαδούς που ανακαλύπτουν τώρα τη μαγεία που δημιούργησαν κάποτε αυτοί οι δύο μαζί.

Οι Unisonic με το "Light Of Dawn" κάνουν το καθήκον τους και με το παραπάνω, παρουσιάζοντας ένα πλούσιο σε ιδέες και μεστό άλμπουμ, σαφώς ανώτερο του προκατόχου του, που στη χειρότερη των περιπτώσεων θα δώσει μερικές ποιοτικές ακροάσεις καλοπαιγμένου ευρωπαϊκού power metal σε όσους κοντεύουν να ξεχάσουν την ύπαρξη του ιδιώματος. Δεν θα έλεγα πως αυτό αποτελεί αμελητέο επίτευγμα στις μέρες μας.
  • SHARE
  • TWEET