Ufomammut

Oro: Opus Alter

Neurot (2012)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 21/08/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Πέντε μήνες μετά το πρώτο μέρος του "Oro", οι Ufomammut συνεχίζουν εκεί που άφησαν το "Opus Primum" και περνάνε στο δεύτερο και τελευταίο κεφάλαιο του "Oro", το "Opus Alter". Στο διάστημα που μεσολάβησε, το "Opus Primum" αποθεώθηκε από τη μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου, οι Ufomammut έκαναν αρκετές συναυλίες για την προώθησή του και έδωσαν ικανοποιητικό χρόνο, στον κόσμο, να το «χωνέψει» πριν παρουσιάσουν το τελευταίο μέρος του μεγαλεπήβολου έργου τους, για να δώσουν αμέσως μετά, νέα σειρά συναυλιών παρουσιάζοντας το "Oro" στο σύνολό του.

Αν μπορούσα να κάνω μια πρόβλεψη για το πως θα ακούγεται ο νέος τους δίσκος, σίγουρα θα πόνταρα πολλά στο ότι θα ακούγεται διαφορετικός από τον πρώτο. Σίγουρα θα κράταγαν την ίδια βάση για να συμβαδίζουν μουσικά, εφ' όσον υπάρχει και η νοηματική και θεματική σχέση, αλλά περίμενα και προσδοκούσα να διαφοροποιείται του πρώτου μέρους γιατί αλλιώς δεν υπήρχε λογική να χωρίσουν τον δίσκο σε δύο μέρη. Το γεγονός όμως ότι και τα δύο μέρη γράφτηκαν και ηχογραφήθηκαν μαζί δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για πειραματισμούς και διαφοροποιήσεις.

Και δυστυχώς η αλήθεια είναι ακριβώς αυτή. Το "Opus Alter" δεν αποτελεί το «δεύτερο μέρος» αλλά αποτελεί τη «συνέχεια». Δηλαδή σαν αυτόνομος δίσκος δεν στέκει. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακός δίσκος φυσικά. Κάθε άλλο. Όλα τα χαρακτηριστικά των Ufomammut που έχουν αλλάξει τον τρόπο που ακούγεται το doom, είναι εδώ. Ασύγκριτα θεόβαρια riffs, εκκωφαντικές ψυχεδέλειες, απροσπέλαστη παραγωγή, στοιχειωτικά φωνητικά από το υπερπέραν και μουσικά θέματα που αποδεικνύουν και υπογραμμίζουν την ευφυία και την έμπνευση των Ιταλών τιτάνων.

Πάρτε για παράδειγμα το εναρκτήριο, οργανικό "Oroborus": Μπάσιμο με μια εκπληκτική μπασογραμμή, αργότερα προστίθεται ένα ακόμα θορυβώδες ηχόστρωμα μπόλικου fuzz διογκόνωντας τον ήχο, μετά τα ντραμς, μετά κι αλλο ηχόστρωμα περισσότερου fuzz διογκόνωντας ακόμα περισσότερο (όλα αυτά χωρίς να χάνεται ή να αλλάζει στο ελάχιστο το groove), μετά οι ψυχεδέλειες εντείνονται προσθέτοντας επιπλέον όγκο και μετά πάρε και τις εκκωφαντικές κιθάρες σαν τελευταίο ηχόστρωμα για ολοκληρωθεί το σεμιναριακό χτίσιμο. Απίστευτα πράγματα δηλαδή.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι το πλήρως ατμοσφαιρικό, επίσης οργανικό "Sublime". Τριάμιση λεπτά ambient ήχων και λιτής ψυχεδέλειας και μετά ξέσπασμα ονειρικής post-metal τρέλας.

Τα προαναφερθέντα κομμάτια αποτελούν το δίχως άλλο τα απόλυτα highlights του δίσκου, αλλά από εκεί και πέρα -με εξαίρεση ένα-δύο μεμονωμένα σημεία όπως το εκπληκτικό riff του "Deityrant"- o δίσκος κινείται σε πιο στερεοτυπικές δομές για τα δεδομένα των Ufomammut με πολλά αδιάφορα μέρη τα οποία όχι μόνο υφίστανται αλλά και ξεχειλώνονται, συρραφή από riff που ανακυκλώνονται και επανάληψη θεμάτων από το "Opus Primum" που από ένα σημείο και μετά εκνευρίζουν.

Κατά τη γνώμη μου, αν τελικά το "Oro" κυκλοφορούσε ενιαίο και με μικρότερη διάρκεια, αφαιρώντας ένα μεγάλο μέρος από το "Opus Alter" (γιατί όπως και να το κάνουμε το "Opus Primum" είναι σαφέστατα ανώτερο), θα παραμιλάγαμε πάλι, όπως γίνεται και με κάθε κυκλοφορία των Ιταλών. Επειδή όμως τελικά έχουμε δέκα κομμάτια συνολικής διάρκειας 94 λεπτών, το όλο εγχείρημα κρίνεται ικανοποιητικό, σίγουρα μεγαλοπρεπές αλλά άνισο.
  • SHARE
  • TWEET