UDO

Steelhammer

AFM (2013)
Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 29/05/2013
«Το θηρίο είναι σε συνθετικό λήθαργο»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο Udo Dirkschneider για όσους ασχολούνται ενεργά με το heavy metal δεν θέλει ιδιαίτερες συστάσεις. Όντας αρχικά τραγουδιστής των Accept αλλά και μετέπειτα με το δικό του συγκρότημα, τους U.D.O., μας έχει χαρίσει μόνο επιτυχίες κάνοντάς τον άξια μια από τις πιο εμβληματικές και αναγνωρίσιμες φωνές και παρουσίες του metal χώρου. Το πιο σημαντικό που έχει καταφέρει είναι ότι έχει κερδίσει τον σεβασμό και το χειροκρότημα όλων των οπαδών της εν λόγω σκηνής και όχι μόνο.

Η φετινή χρονιά τον βρίσκει να κυκλοφορεί την δέκατη τέταρτη αισίως δουλειά του με τίτλο "Steelhammer", δύο χρόνια μετά το "Rev-Raptor" του 2011. Βλέποντας το -τουλάχιστον για μένα- πολύ καλό εξώφυλλο περίμενα ό,τι και σε κάθε άλμπουμ του: Να ακούσω τραγούδια που θα εκτιμηθούν τόσο που για άλλον ένα δίσκο να πατάω συνεχώς το repeat στο στερεοφωνικό από χαρά και διαρκή διασκέδαση. Δυστυχώς όμως αυτό δεν συνέβη παρά μόνο σε πολύ λίγα τραγούδια. Καταρχήν να τονιστεί ότι ευτυχώς στυλ δεν άλλαξε. Για άλλο ένα άλμπουμ ακούμε ηχητικά ακόμα μια κατάθεση της ψυχής του για το τι είναι και τι σημαίνει ατόφιο και αγνό heavy metal. Ο «γλυκός» αυτός ήχος που είχαν τα τραγούδια του πριν τον μικρό πειραματισμό που επιχείρησε στην προηγούμενη δουλειά του ευτυχώς είναι πάλι παρών. Όλο το άλμπουμ έχει τον γνωστό σκελετό που έχει κάθε δισκογραφική του κίνηση και δεν έχει ξεφύγει από την φόρμουλα και ροή που ξέρουμε. Στακάτα, heavy riff κλασικού ήχου metal που βρίσκονται σε γρήγορα αλλά και πιο αργά mid tempo κομμάτια, αλλά και πιο μπαλαντοειδή μέρη θα ακούσει όποιος θελήσει να ασχοληθεί με το δίσκο. Προς θετική έκπληξη μου επίσης υπάρχει και μια σύνθεση τραγουδισμένη στα Ισπανικά με την φιλική συμμετοχή του τραγουδιστή των Warcry. Ίσως οι πιο επικριτικοί να πουν ότι ο Udo ακολουθεί μια πεπατημένη συνταγή και ύφος τραγουδιών σε όλες τις προσπάθειές του, κάτι που όμως από ότι φαίνεται δεν ενοχλεί κανέναν αφού ότι κάνει αγκαλιάζεται άμεσα.

Στο "Steelhammer" υπάρχουν και δυο αλλαγές/ αφίξεις μελών. Οι Kasperi Heikkinen και Anrey Smirnov αντικατέστησαν τους επί χρόνια συνεργάτες του Udo στις κιθάρες Igor Gianola και Stefan Kaufmann. Ίσως αυτός είναι και ένας λόγος που η νέα δισκογραφική προσπάθεια χωλαίνει στο συνθετικό τομέα. Θεωρώ πολύ λάθος κίνηση να υπάρχουν 14 τραγούδια στην νέα δουλειά. Ο οπαδός θα κουραστεί να ακούει ένα άλμπουμ που έχει μεγάλη διάρκεια και οι καλές συνθέσεις σε σύνολο δεν ξεπερνάνε τα δάχτυλα του ενός χεριού. Δυστυχώς το επίπεδο έμπνευσης δεν είναι αυτό που σίγουρα θέλει/αναμένει ο κόσμος και αν μη τι άλλο αυτό που μας έχει συνηθίσει ο καλλιτέχνης. Ίσως αν ο αριθμός των συνθέσεων ήταν μικρότερος όλο το άλμπουμ να είχε άλλη εκτίμηση από τον ακροατή. Ό,τι ακούμε σε γενικό σύνολο είναι κάπως μέτριο. Όχι κακό αλλά παράλληλα μη εφάμιλλο του ονόματος και της μουσικής κληρονομιάς που έχει αφήσει ο Γερμανός καταξιωμένος frontman. Μου είναι πολύ δύσκολο να δεχτώ μετά από μια ωραία σύνθεση, όταν βέβαια υφίσταται, να υπάρχει τραγούδι με κάπως ανιαρό περιεχόμενο που έχει μοναδικό ρόλο να «γεμίσει» το άλμπουμ. Όπως πχ το "Book Of Faith" που κλείνει το άλμπουμ και είναι μακράν ένα από τα χειρότερα μουσικά δείγματα γραφής που έχει σε άλμπουμ ο Udo τα τελευταία χρόνια. Θα έπρεπε να γινόταν ένα καλύτερο ξεκαθάρισμα πριν την τελική κυκλοφορία. Οι πιο φανατικοί ας σημειώσουν ότι η digipack έκδοση αλλά και αυτή που θα κυκλοφορήσει στην Ιαπωνία θα έχει ένα bonus τραγούδι η καθεμία.

Σίγουρα δεν περιμένω από τον Udo να κάνει δραστικά πράγματα σε κάθε δουλειά του. Αυτό που θέλω όμως είναι minimum το 70% των τραγουδιών που θα έχει η κάθε του προσπάθεια να είναι τέτοια που να με ξεσηκώσουν και τα υπόλοιπα ας είναι ένα επίπεδο πιο κάτω. Όταν όμως η πλειοψηφία αποτελείται από ρηχές συνθέσεις, ε τότε αντιλαμβάνονται όλοι ότι ο συνθετικός οίστρος έχει χαθεί. Αν δεν μπορεί ή δεν «του βγαίνει» ας σταματήσει. Δεν θα τον κατηγορήσει κανείς αφού έχει προσφέρει τα μέγιστα και δεν χρειάζεται να αποδείξει κάτι πια. Αν συνεχιστεί όμως η αδιάφορη ποσότητα να υπερτερεί της ποιότητας, τότε ίσως χαθεί και ο σεβασμός που υπάρχει προς αυτόν. Δεν νομίζω ότι υπάρχει καλλιτέχνης που να θέλει κάτι τέτοιο. Εν αναμονή του επόμενου μουσικού του βήματος λοιπόν. Μακάρι να ανακάμψει.
  • SHARE
  • TWEET